თავი 6

69 8 3
                                    

ალექსს ჩაეძინა ნახევარი გზის განმავლობაში ეძინა მაგრამ როგორც კი საზღვარს მიუახლოვდნენ მაშინვე გაეღვიძა და თავი სწრაფად ასწია გასწორდა სწორად დაჯდა და აქეთ იქით სწრაფად მიიხედ მოიხედა ვილიამი კი ისევ თავის წითელ ყდიან პატარა ჯიბის წიგნს კითხულობჟა

"ეს ბიჭი ისევ ამ წიგნს კითხულობს? თუ კითხვა უყვარს ეს კარგია ესეიგი მის სახლში ბევრი წიგნი იქნება რომლის წაკითხვასაც შევძლებ იქ მოწყენილობით მაინც არ მოვკვდები, ჯანდაბა! მაინც ვერ ვიჯერებ რომ ეს არ ვიცოდი ესეც ჩემი ბედი მართალი ყოფილა რომ ამბობდნენ შენს ყოველ ქმედებას შედეგი მოჰყვებაო მართალია ერთი წლით თავისუფალი ვარ მაგრამ სამაგიეროდ ერთი წელი ამ უცხო კაცთან ერთად უნდა ვიცხოვრო "

-როგორც ჩანს გაიღვიძე
-არა თვალებგახელილის მძინავს

ალექსმა თვალები უფრო დააჭყიტა და პირი დააღო ისე როგორც მძინარე ადამიანმა

-მაიმუნობას მორჩი

ვილიამმა წიგნი შეინახა ფარდა გადასწია და ფანჭრიდან გარეთ ყურება დაიშყო

-უკვე საზღვართან ვართ
-გაგვატარებენ?
-დამშვიდდი უკვე ორივე მეფის საბუთი მაქვს

ვილიამა ჯიბილან ორი კარგად დაკეცილი ქაღალდი ამოიღო და ალექსს დაანახა შემდეგ ფეხებზე დაიდო და როდესაც ეტლი გაჩერდა ფანჯარა გააღო და ორივე საბუთი ვიღაცას გადააწოდა ცოტა ხანში ფურწლები ისევ უკან მოაწოდეს მანაც გამოართვა ფანჯარა დახურა ფურცლები ისევ ჯიბეში ჩაიდო და ეტლმაც სვლა განაგრძო

-რამდენ წუთში მივალთ?

ვილიამმა ალექსს ყურადღება არ მიაქცია

-როდის მივალთ? როდის? როდის? როდის?

ვილიამი ამაზე ძალიან გაღიზიანდა და გაბრაზდა

-კარგი რა მოგივიდა? რა მოხდა? შენ რა პატარა ბავგვი ხარ?! დაახლოებით ოცდაათ წუთში მივალთ
-უკვე ორი საათია მოვდივართ
-და რა გინდა რომ მე გავაკეთო? ეტლი უფრო სწრაფად წავიყვანო თუ დრო დავაჩქარო?
-უბრალოდ გეუბნები რომ დიდიხანია უკვე მოვდივართ და აშკარად ნერვები მისახედი გაქვს ყველაფერი მწყობრში არ გაქვს ექიმთან მიდი
-სერიოზულად?!
-ხედავ? უმიზეზოდ ბრაზდები და ყვირიხარ
-მოდი ეს ოცდაათი წუთი სიჩუმეში გავატაროთ კარგი?
-ორი საათიდან საათი და ორმოცი წუთი მეძინა ოცი შუთი ვლაპარაკობდით და ეხლა მთავაზობ რომ ჩუმად ვიჯდე?
-კარგი მაშინ რისი გაკეთება გინდა? გეთაიაშო?!
-მომიყევი
-რა?
-შენს შესახებ ან შენს წარსულზე, ოჯახზე, სახლზე
-ჩემს შესახებ ყველაფერი თავად კარგად იცი ასე რომ შენ მომიყევი ჩემს შესახებ და თუ რაიმე შეგეშლება შეგისწორებ
-მე არასდროს არაფერი მეშლება
-კარგი საკუთარი თავის ქებას მორჩი და უბრალოდ დაიწყე
-კარგი, დედაშენი ობოლი იყო კასანდრა ჰემბელი მამაშენი ოჯახის ერთადერთი მემკვიდრე იყო მას უფროსი დაც ჰყავდა რომელიც ძალიან შორს გათხოვდა იმდენად შორს რომ მასთან ურთიერთობა ფაქტობრივად არასდროს გქონიათ მამაშენს მშობლები შენს დაბადებამდე გარდაეცვალა ამიტომაც ნათესავები თითქმის არ გყავს. და გყავდა რომელიც ორი წლის იყო როდესაც დაიწვა ალისა ჰემბელი, იმის მიუხედავად რომ ნახევარი ქონება დაგეწვა ფული მაინც იმდენი გაქვს რომ შენს გარდა კიდევ ათ ადამიანს ისე აცხოვრებს რომ მთელი ცხოვრება ხელის განძრევაც არ დასჭირდებათ, აბა რას იტყვი მართალი ვარ?
-თითქმის ყველაფერში
-თითქმის? მე არასდროს ვცდები
-მართალია არ შემცდარხარ უბრალოდ არ იცოდი
-რა არ ვიცოდი?
-როდესაც დაიწვა დედაჩემი ოთხი თვის ორსული იყო ანუ ამ ხანძარს ჩემი ოჯახიდან სამი კი არა არამედ ოთხი ადამიანი შეეწირა
-კარგი ეგ საიდან უნდა მცოდნოდა?
-ხო ანუ უნდა აღიარო რომ ბევრი რამ შენც არ იცი
-რა ეს რა შუაშია? დედაშენის ორსულობის შესახებ არცერთ წიგნში არ ეწერა
-გაზეთებში დაწერეს
-ჯერ ერთი ოცდა ორი წლის წინანდელ გაზეთს ვერსად ვერ ვიშოვიდი და მეორე შენი ქვეყნის გაზეთები ჩვნს ქვეყანაში არ შემოდის და არც შემოდიოდა
-ხო ეგ ჩემი პრობლემა არ არის თავის მართლების მატი არაფერი შეგიძლია
-რა?! ახლა იმაში მადანაშაულებ რომ თავს ვიმართლებ?!
-არ გადანაშაულებ ასეა

Ქალი Ეშმაკის ᲡახითOnde histórias criam vida. Descubra agora