SHADOWS IN THE PAST

KABANATA 2

Pagkatapos marinig mula sa kanya ang mga katagang iyon ay mas lalo pa akong nagpursige na bumalik siya sa akin. Tanga na kung tanga. I already accepted when people says that I'm dumb and stupid because of him. Ilang minuto akong tulala habang sinusulyapan ang mga putong nagkalat at may bahid na ng dumi dahil sa walang-awang pagtapak nito kanina ni Sebastian.

Yes, the man who yells at me and the one who says painful words for me. He is and no one. Matagal kong tinitigan ang mga kawawang puto na magdamag kong ginawa para sa kanya dahil alam kong magugustuhan niya iyon.

Bukod sa paborito niya ay specialty ko rin. Ramdam ko ang nanunuyang mga tingin ng mga tao sa paligid ko. But I don't care wala sila sa sitwasyon ko ngayon kaya hindi nila naiintindihan ang nararamdaman ko. It never will be.

I was in the middle of the battlefield like no one helped you but yourself. Because everybody is prioritizing to win the battle than their safety. But in my state, I'm willing to accept bullets from Basti kahit maubos ako, kahit walang matirang bala para sa akin. But never in my dreams to surrender in this battle.

Agad kong pinulot ang mga puto at nilagay sa plastic na agad kong dinala sa malapit na trash can. Everybody is still whispering and gossiping about me dahil sa eksena kanina. Dahil hindi na ako makatiis.

"Tapos na ang eksena. Tapos na din kayong maging extra." I sarcastically said while smiling to them. Ang ilan sa kanila ay umismid and rolled their eyes with me. Lumuwa sana mga mata niyo.

Wala pang minuto ng unti-unti silang umalis. Pero hindi pa rin nakatakas sa akin ang pagtawanan ako. Ito naman lagi ang ugali ng ilan, kapag may nagawa sayo ang ibang tao kahit mali ay may gana pa ang ilan na pagtawanan ka. Like, nakakatawa kaya iyong pahiyain ka sa harap ng maraming tao. I guess not. The audacity.

Mas sumisikip ang dibdib ko dahil bumalik-balik sa akin ang mga sinabi ni Basti sa akin kanina. I was DIRT to him. Hindi nakaligtas ang pagtakas ng luha ko na agad kong pinunasan.

No. I can do it. I'm valiant in this state. It's my fault after all. Kasalanan ko kung bakit hindi niya ako maalala at kasalanan ko rin kung bakit ganon ang sinapit niya. I'm not good for him. Kamalasan lang ang dala ko sa buhay niya. I'm willing to do anything just to remember me again even it's painful seeing me as stranger and dirt for his eyes.

Agad kong tinignan ang relong pambisig dahil pasado alas-sais na nang gabi habang ako nandito pa rin ako nakatayo sa gate ng aming University. Mas lalo akong nafrustrate sa sarili ko dahil inuna ko pa ang mag-drama keysa umuwi ng maaga.

Dahil maaga ang curfew sa dorm na kung saan ako nagsstay besides our school owns it. But still hindi pa rin ako pwede mag-hayahay dahil masasarahan talaga kami. Nawala talaga sa isip ko. Damn! Masyado akong occupied sa pag-dadrama ko.

Halos punuan ang mga jeep dahil na rin sa uwian ng mga estudyante. Sana pala sumabay na ako kay Aia kanina kaso may konting hiya pa naman ako sa sarili ko dahil alam kong private time nilang dalawa iyon ni Alex. At the same time, ayokong maging third wheel. Iinggitin lang ako ng impaktang iyon.

Nang makita ulit ang oras ay mas lalo akong nanlumo dahil 30 minutes na lang masasarahan na ako. Sa bawat jeep na dumadaan paunahan sa pagsakay habang ang iba ay sumasabit na lang.

Mas lalo akong nanlumo dahil pabilis ng pabilis ang pintig ng kaba sa dibdib ko ng malapit ng magdilim at halos manlumo ako dahil wala ng dumadaan ng jeep. It's 6:20 already and only 10 minutes left. Naiiyak na ako sa sobrang inis at stress.

I was in the middle of break-down ng may tumigil na isang montero na sasakyan. Agad niyang binaba ang salamin nito ng makitang si Kyle ang may-ari ng sasakyan. Sinenyasan niya akong lumapit na agad kong ginawa. Kyle is best friend of Basti. He's kind always for me and he's treating me like his younger sister and I'm grateful for that. She respects me so much and I owe him for that.