Sisters in crime

2. Connor

Sydney moet het ook altijd verpesten. Waarom viel ook net vandaag haar tekenles uit? Als dat niet was gebeurd dan was ik alleen naar huis gegaan en had ik nietsvermoedend op de bank gezeten terwijl ik Lee probeerde te bellen. Maar mijn zusje moest weer zo nodig op onderzoek uit en nu zitten we ongetwijfeld in de problemen.

Eindelijk krabbelt ze overeind. “Dus jullie zijn van de geheime dienst? Cool. Waarom vertellen jullie dat soort dingen altijd alleen aan Lee en niet aan mij?”

Pap staart haar aan alsof ze een alien is die net met haar ruimteschip in zijn tuin is geland. “We hadden het jou ook verteld op je zeventiende verjaardag. Je bent nog niet oud genoeg.”

Mam kijkt vol afgrijzen naar één of andere vent op een laptopscherm. Het lijkt alsof ze net is betrapt op vreemdgaan. “Je hebt gelijk, Johan. We hebben een probleem. Tenzij jij iets hebt waarmee we hun geheugen kunnen wissen.”

“O nee,” roep ik meteen uit. “Dat gaat niet gebeuren. Er wordt hier niet geëxperimenteerd met mijn hoofd. Een beetje extra uitleg zou eerder op zijn plaats zijn.”

Mam klapt de laptop dicht zodat de grijze man ons niet langer in de gaten kan houden en staat op van haar zwartleren draaistoel. “Connor en Sydney, wat doen jullie hier?” Haar blik staat op heel pissig.

“Ja, hallo!,” roept Sydney uit. “Wij komen thuis, jullie zijn nergens te vinden en in de garage is ineens een stuk uit de muur. Denk je dan niet dat we even komen kijken of alles goed is?”

Ik weet niet of ik boos moet zijn op haar of niet. Ik ken Sydney al veertien jaar en negen maanden en uit ervaring weet ik dat ze altijd op zoek is naar drama en spanning. Of echt alles goed is kan haar geen ruk schelen.

“Nou,” zucht pap. “Nu weten jullie het. Wij werken voor de geheime dienst.”

“Dus daarom vonden jullie het geen probleem dat ik niet aangenomen werd bij dat sollicitatiegesprek laatst,” merkt Lee op. “Ik moest toch voor de geheime dienst gaan werken.”

“O, en daarom moest mama altijd lachen als ik de buren afluisterde.” Sydney glundert helemaal. “Wil dat zeggen dat ik voortaan altijd de buren af mag luisteren en er nog voor betaald krijg ook?”

“Ho even,” probeert pap haar te kalmeren. “Jij bent veertien. Ik heb je net verteld dat je zeventien moet zijn om bij de geheime dienst te werken en dan nog moet je eerst door de training.”

“Training?” Lee’s ogen worden groot. “Ik ga niet trainen, waarvoor dan ook. Dat is meer iets voor Connor.”

“Echt niet,” protesteer ik. Voetbaltraining, dat is iets voor mij. Spionnentraining laat ik graag aan mijn zussen over. Gelukkig duurt het nog een jaar en anderhalve maand voordat ik zeventien word. Misschien dat ik voor die tijd kan emigreren. Ik kan vast wel onderduiken bij mijn neef Penn in Engeland. Ik ga niet bij de geheime dienst.

Pap slaakt nog maar eens een zucht. “Meisjes, ik denk dat wij eens even goed met jullie moeten praten. Kom mee naar boven.”

-

Wij hebben alleen familie in Engeland omdat mijn ouders daar vandaan komen. Mijn zussen en ik officieel ook, maar ik was zo klein toen we verhuisden dat ik me dat niet meer kan herinneren. Op verjaardagen is het dus altijd rustig omdat onze familie te ver weg woont voor een bezoekje. Volgens mij komt dat pap en mam nu wel goed uit, want dan kunnen ze tenminste een hartig woordje met ons spreken zonder nieuwsgierige opa’s of roddelende tantes erbij.

Pap neemt met een ernstig gezicht op de bank in de woonkamer plaats. “Ik kan jullie in ieder geval niks kwalijk nemen. Ik had Lee meteen moeten laten zien hoe ze de muur weer dicht moet maken.”

“Misschien kun je ons ook leren hoe ‘ie open moet,” reageert Sydney bijdehand.

Mam staat hoofdschuddend naar haar te kijken. “Dat lijkt me geen goed idee. Jullie mochten dit helemaal nog niet weten.”

“Ja hallo!” Lee ploft naast pap neer. “Ik word zomaar betrokken bij de geheime dienst. Mag ik eerst al mijn vragen stellen voordat we ons druk gaan maken over die twee pottenkijkers?”

“Van mij hoort niemand iets,” zeg ik snel. Ik kan heel goed mijn mond houden. Penn kan dat bevestigen, want ik heb nog nooit iemand verteld dat hij iets heeft gestolen uit de snoepwinkel in Bridlington toen we vijf waren.

Dat is niet wat mam wilde horen. “Dat maakt niet uit. Jullie weten het nu. Dat kan ons allemaal in gevaar brengen.”

Ja vast. Hoe kan ik iemand in gevaar brengen als ik het tegen niemand zeg? Ze moet gewoon niet zo paranoïde doen.

Dramaqueen Sydney vindt het nog steeds allemaal even spannend. Volgens mij denkt zij dat haar leven één groot toneelstuk is. “Gaan we dan met z’n allen lekker mensen spioneren? Jullie kunnen toch niet Lee voor de geheime dienst laten werken en mij niet?” Mij vergat ze voor het gemak maar even, maar dit keer vond ik dat niet erg.

“Pap!,” roept Lee verontwaardigd uit. “Wat moet ik daar doen? Wil ik daar wel werken? Hoe kan ik nou achter criminelen aan?”

“Je zou het misschien niet zeggen, maar jij stamt af van de beste vrouwelijke spion die ik ken,” reageert pap. Hij kijkt trots naar mam.

Sydney lacht. “Hebben jullie Lee dan toch geadopteerd?”

Ik probeer in te schatten of ik op tijd mijn kamer bereik als ik nu wegren. Of misschien moet ik juist heel stilletjes steeds een beetje meer richting de gang schuifelen en aan het eind pas gaan sprinten. Hier heb ik in ieder geval geen zin in. Ze bespreken hun geheime dienst gedoe maar lekker met Lee. Ik vind mijn leven prima zo. Langzaam draai ik me om en dan zet ik het op een rennen.

- - -

A/N Iemand hier houdt niet van verandering :) We zullen zien wat deze ontdekking gaat doen met het leven van de zusjes.