Sisters in crime

43. Lee

Ik heb school altijd leuk gevonden. Mijn zussen zouden me uitlachen als ik ze dat vertel, maar het is de waarheid. Ik moest dus wel iets bedenken om onze veiligheid te garanderen zodat we kunnen gaan.

Pap en mam waren het er uiteraard niet mee eens. Die zijn natuurlijk bang dat hun kleine meisjes niet voor zichzelf op kunnen komen. Verkeerd gedacht. We hebben ze over kunnen halen met het argument dat we ons diploma moeten halen om voor altijd bij de geheime dienst te mogen. Ze stonden er alleen op om ons persoonlijk met de auto weg te brengen. Daar kan ik helemaal geen probleem mee hebben.

Als mijn voeten de stenen van de parkeerplaats raken, snuif ik symbolisch de lucht op. Vol uitlaatgassen, zoals altijd. Als dit een film was geweest had de zon geschenen en zaten mijn kastanjebruine pumps aan mijn voeten, maar helaas, op hakken kun je minder goed jezelf verdedigen, mocht dat nodig zijn, dan op een paar simpele sneakers.

Pap draait zijn raampje omlaag. "Doe voorzichtig."

Ik doe alsof ik hem niet gehoord heb en loop op de dubbele deuren van de ingang af. Binnen staat mijn kluisje op me te wachten. Ik berg mijn jas op en ga dan op zoek naar mijn vriendinnen.

"Lee?" Marissa is verrast, maar ook blij om me te zien. Ze omhelst me. "Hoe is het? Wat doe je hier? Ik dacht dat je over twee weken pas terug zou komen."

"Dat was ook de bedoeling, maar het was allemaal niet goed geregeld. Het gastgezin was vreselijk en op school mocht ik amper met de lessen meedoen. Mijn moeder heeft het geld dat het gekost heeft teruggeëist en meteen een vliegticket naar Nederland voor me geboekt." Het liegen begint me steeds gemakkelijker af te gaan. Misschien komt dat omdat ik niet lieg om iets fouts te verbergen, maar juist lieg om de wereld te redden.

Ellen is aan de beurt voor een knuffel. "Goed dat je er weer bent. We hebben je gemist. Gaan we straks shoppen?"

"Kan niet." Volgende leugen. "Ik moet mijn koffer nog uitpakken en alles. Misschien zaterdag, is dat ook goed?"

"Prima," vindt Ellen. "Maar dan moeten we wel op tijd gaan, want ik heb zaterdag om vier uur een afspraak bij de kapper."

Geen probleem. Ik ben allang blij dat ik weer bij mijn vriendinnen ben. Hun steun kan ik wel gebruiken nu ik Emil moet missen.

"Hoe zit het trouwens met die ene leuke jongen?" O shit, Marissa is nog niet vergeten dat ik haar ge-sms't heb dat er in Engeland een hele leuke jongen rondliep. Ik kon natuurlijk moeilijk zeggen wat er echt aan de hand was.

"O, dat bleek echt een foute gast. Hij zat achter alle meisjes daar aan. Ik had nooit over hem moeten beginnen." Het zal moeilijk worden om me over hem heen te zetten, om ooit weer een andere jongen leuk te vinden, maar het is noodzakelijk kwaad. Mam heeft gelijk. Met hem kan ik niet gelukkig worden.

Marissa slaat een arm om me heen. "Wat jammer. Jij hebt ook nooit geluk in de liefde, hè? Misschien moeten wij maar eens een leuk vriendje voor je zoeken."

Dat ze het maar laat. "Ik heb een beter idee. We moeten naar Grieks." Ik trek mijn vriendinnen mee naar de trap. Nog nooit heb ik zoveel zin gehad in school als vandaag.

-

"Agent 007 meldt zich."

Connor port Sydney in haar zij. "Doe niet zo maf. We zijn hier om onze veiligheid te garanderen, niet om één of ander stom toneelstukje op te voeren."

Voordat ze ruzie kunnen gaan maken, zwaai ik mijn telefoon op en neer. "En hier hebben we het magische apparaat dat ons zo gaat vertellen of onze favoriete terrorist vandaag op school is verschenen." Mijn vingers glijden over het scherm. Ik voel mijn hart een sprongetje maken als Emil in beeld komt. Hij staat gewoon tegen de muur te roken, zoals altijd. Er staan wel meer mensen om hem heen dan normaal, maar hij zal wel nieuwe vrienden hebben gemaakt.

Kon ik maar even bij hem staan. Kon ik maar even zijn hand vasthouden of een kus van hem krijgen. Fluisterde hij maar weer even lieve woordjes in mijn oor.

"Jezus Lee, ben je nog steeds niet over die gast heen?," merkt Sydney op.

"Laat haar," neemt Connor het voor me op. "Zo makkelijk gaat dat echt niet. Of wou je soms beweren dat jij ook al over Cas heen bent?"

Dit is nieuw voor me. Ik bekijk Sydney eens goed. "Wie is Cas?"

"Niemand. Een loser, net als die Emil van jou." Ze wil er duidelijk niet over praten, maar zo makkelijk laat ik me niet afschepen.

"Dus je zit de hele tijd op mij te zeiken hoe ik zo stom kan zijn om op zo'n hufter als Emil te vallen, maar je blijkt zelf gewoon ook voor zo'n type te zijn gevallen."

"Cas is geen crimineel. Hij is alleen... een pusher. Hij wil alles naar zijn zin hebben." Met een dramatische zucht leunt Sydney tegen een wc-hokje. "Als je het per se wil weten, Lee: toen ik vorig jaar mijn schoenen onder kotste kwam dat niet omdat ik iets verkeerds had gegeten. Ik had een sigaret gerookt."

Dit verklaart waarom Sydney zo'n hekel heeft aan sigaretten. Of aan jongens. "Weet je, Syd. Het is niet goed om te veranderen voor een jongen. Zeker niet voor iemand als jij, want iedere jongen die maar bij jou in de buurt mag komen mag zichzelf gelukkig prijzen."

Ze lacht. "Dat kan ik ook tegen jou zeggen, grote zus. Natuurlijk is Emil ook maar gewoon een mens met een hart en zo, maar er lopen meer jongens op de wereld rond. Leukere. Jongens die jou wel verdienen."

Een groepsknuffel wordt de afsluiting van onze meeting.