ဒဏ္ရာလဲသက္သာေနၿပီမို႔ အလကၤာေက်ာင္း
ျပန္တက္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းစတက္ထဲက အလကၤာေမ့
ကိုေရွာင္ေနခဲ့သည္
ရက္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီးတစ္ရက္ေက်ာင္းကန္တင္းမွာ ထိုင္ေနရင္း
"ကာႀကီး မင္းဘာဆက္လုပ္မွာလဲ
ဒီတိုင္းေနမလို႔လား ဒီတိုင္းဆိုအျပတ္ျပတ္နဲ႔
ေသြးထြက္ေတာ့မယ္ကြ"
ထူးရဲ႕အေမးေၾကာင့္ အလကၤာ အေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕ရ
ျပန္ပါၿပီ
"မင္းအခုလိုေဝးေနရေတာ့ မင္းသတိမရဘူးလား
မလြမ္းဘူးလား"
"ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲကြာ သတိရတာေပါ့
လြမ္းတာေပါ့ ငါဘာလုပ္လုပ္ဘယ္သြားသြား
ေမ့ပံုရိပ္ေလးေတြပဲျမင္ေနရတာကြ
ငါ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ပုဂံျပန္ေတာ့မယ္ကြာ အလုပ္ပဲလုပ္ေနေတာ့မယ္"
"အင္းပါ ေကာင္းပါတယ္ ျပန္ၿပီးမင္းေအးေဆး
အလုပ္လုပ္လိုက္ နားလိုက္လုပ္ေနကြာ
အခု စာေမးပြဲလဲနီးၿပီ မင္းစာလုပ္ဦးေနာ္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ "
"အင္း"
အလကၤာၿငိမ္က်သြားၿပီး တစ္ခုခုေတြးမိသြားသည္
"ငထူး မင္းနဲ႔သီရိနဲ႔က "
"ဟင္းး ခုေတာ့မင္းရိပ္မိၿပီေပါ့
ငါတ္ု႔ိခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၾကတာၾကာၿပီ
ငါအရဲစြန္႔ၿပီးဖြင့္ေျပာလိုက္တာ"
"wow ေကာင္းတယ္ကြာ အဲ့တာနဲ႔အေျဖျပန္ရလိုက္
တယ္ေပါ့ အားက်ပါတယ္"
"ဒါေပါ့ကြာ ငါ့ေႁခြခ်က္ေတြကို မခံနိုင္ပါဘူးကြာ"
ထူးအျပင္လမ္းမကိုၾကည့္မိလိုက္ၿပီး
"ေဟ်ာင့္ ဟိုမွာ ေမနဲ႔သီရိ"
အလကၤာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရင္မဆိုင္ခ်င္
ေပ အရင္ေန႔ကအေၾကာင္းေတြ မေတြးခ်င္ေတာ့
"သူတို႔ ထမင္းလာစားတာထင္တယ္
ငါ ငါ ခနအျပင္ထြက္ေနလိုက္မယ္
ေမ ပိန္သြားတယ္ကြ ထမင္းေသခ်ာစားပါေစ
ငါရွိရင္ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔စားျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး
ငါ ခနေရွာင္ေနမယ္ေနာ္ မင္းေသခ်ာေကြၽးလိုက္
ငါရွင္းမယ္ေနာ္"
အလကၤာ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းထထြက္
သြားသည္
"ေဟ်ာင့္ ေနဦးေလ"
BẠN ĐANG ĐỌC
ကျိန်စာ
Lãng mạnအလကၤာ ကြဲအက္ေနတဲ့ကို႔နွလံုးသားကို ျပန္ၿပီးဖာေထးေပးလို႔ ေက်းဇူးပါကေလးရယ္ ေမ ရွင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ အလကၤာ ရွင္ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ေမ့ဘက္က တစ္ဘဝလံုးစာအတြက္ ခ်စ္ေနမွာ ယြန္းရနံ႔ နင္ဆိုတာ အစထဲက ငါ့အပိုင္ပဲ ငါေစလိုရာေစလို႔ရတဲ့ လူသားေလးပဲ
