Mazide Kalanlar

Otobüs

Muavin'e valizimi verdim. Otobüsün bagajına valizimi koyunca derin bir nefes aldım. Buralardan gidiyordum.

"Belgin."

Hızla arkamı döndüm. Soluk soluğa bana bakan Altay'a "Senin burada ne işin var?" diye sordum.

"Gitmeden önce bir kez daha görmek istedim. Ayrıca şey sana bir hediyem var." dedi.

"Hediye mi?" diye sordum şaşkınlıkla.

"Saat on ikiyi geçti ve bugün doğum günün." dedi.

"Zaten eğlenerek hediyeni vermiştin." dedim.

"Olsun." dedi ve küçük bir kutu uzaktı. Merakla kutuyu elime alıp açtım. Ucunda anahtar olan güzel bir kolyeydi.

"Hiç gerek yoktu. Çok teşekkür ederim." dedim.

"Bir süprizim daha var." dedi ve boynundaki kolyenin ucunu tişörtünün içinden çıkardı.

Kolyesinin ucunda anahtarla açılması gereken bir kilit vardı.

"Anahtarın açmadığı sürece kolyeyi çıkarmayacağım." dedi.

Kolyeyi taktım ve "Bende çıkarmayacağım." dedim.

"Nereye gidiyorsun?" diye sorunca "İzmir'e bilet buldum. Orada başımın çaresine bakacağım." dedim.

"Görüşürüz o zaman." deyince "Şu an bir şey yapmak istiyorum ama pişman olmaktan korkuyorum." dedim.

"Gün boyu kafamıza ne eserse onu yapmadık mı? Şimdi de yap." dedi.

Bir anlık cesaretle dudaklarımızı birleştirdim. Altay'ın şaşırdığı ortadaydı.

"Şey o zaman görüşürüz." dedim.

Altay şok geçirirken "Pışt. Yaşıyor musun?" diye sordum.

"Kalbim kafayı yedi. Çok hızlı atıyor ama hiç atmıyormuş gibi hissediyorum." dedi.

Muavin otobüs kalkacak diye bağırınca "Gitmem gerekiyor." dedim.

Altay üstündeki ceketi çıkarıp omuzlarına bıraktı ve "Otobüs soğuk olur. Hasta olma." dedi.

Gülümseyerek "Teşekkür ederim." dedim.

Muavin tekrar duyuru yapınca "Görüşürüz." dedim ve otobüse bindim.

Cam kenarındaki yerime yerleşirken Altay'a baktım. Gözleri dolmuştu yine.

Kendi dolan gözlerimi sildim ve el salladım.

Altay da el sallarken otobüs hareket etti.

Altay el salllarken bir yandan da otobüs ile aynı yolda yürüyüp benden ayrılmamak için uğraşıyordu.

En sonunda otobüs yola çıkınca bağlantımız koptu.