Gece saatlerinde uykumun derin olduğu zamanlarda kalbimde bir ağırlıkla uyandım,kalbim sanki göğüs kafesimi delmek ister gibi bir uğursuzlukla atıyordu.
Yatağımın örtüsünü yana fırlatıp yataktan kalktım içim sıkılır gibi olmuştu bu zamanlarda kahve yapıp müzik dinlemem beni hep rahatlatırdı.
Saate baktığımda gece ikiye geldiğini gördüm.Kulaklığımı camın kenarında duran çalışma masamdan almak için ayaklanıp,adımlamaya başladım. Aşağıdan gelen araba sesiyle perdeyi yavaşça aralayıp sokağa baktığımda içimdeki sıkıntının nedenini anlamış oldum.
Zamirin arabası bizim sokağa park etmiş şekilde bekliyordu,asıl sorun araba camının açık bıraktığı alandan gördüğüm kadarıyla; sevdiğim adamı ve arkadaşımı dudak dudağa ateşli bir öpüşmede bulmaktı.
Kırık dökük ruhum, içimden kan akıtıyordu.
Ne kadar alışmaya çalışsamda,kendime yasak olduğunu anlatmaya çalışsamda;Havva'nın yasak elmayı istemesi gibi yasak olanı istiyordum,onu.
Kalbim onun için atıyordu sanki hastalıklı bir sevgiydi benimki onsuz nefes alamayacakmışım gibi meftun olmuştum.Daha ağzım süt kokarken kalbimin en derinlerine saklamış herkesten korumuştum kimseye anlatmamış kimseye göstermeden uzaktan uzağa sevmiştim.Onun aldığı nefesin saniyesine kadar bilirken onun benim sadece yaşadığımı bilmesi yaralıyordu beni.
Herkesi karşıma alırdım onun soğuk bakan hırçın mavileri bana aşık gibi baksın diye ama olmamıştı işte sevmiyordu beni ona bakmaya kıyamayan gözlerime karşı onun gözleri bana bakarken hiçliğe bakar gibiydi her insan gibi bende en sevdiğime kırılır küserdim,bir bakışıyla barışırdım ama en kötüsüde ne küstüğümü bilirdi ne barıştığımı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yavaşça pencereden çekilip duvara çöktüm ve uzun zamandır sadece içime akıttığım yaşlarımı gözlerimden akıttım.Üzülür kırılırdım ama sonraki gün toparlanır hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalkar soğuk nevale dedikleri ifadesiz olan maskemi takardım.Başarırdım ama insanlar,en yakınlarım bile anlamazlardı içimde yaşadıklarımı.
Böyle olmayı babamdan öğrenmiştim ben,bana her zaman içinde yaşa hissettiklerini kimseye anlatma çünkü insanlar seni ilk o anlattıklarından vurur derdi.Bende bunu yaşam felsefesi yapmış içimde yaşamıştım hislerimi ama bir zaman sonra dışa vuramadıklarım beni içten içe çürütmüştü,ben bitmiştim.
Yıkık dökük bir harabe gibi ufak bir sarsıntıyı bekliyordum enkaza dönmek için...
Her zamanki gibi ilk dışa vurduğum gözyaşlarımı sildim sonra duvardan destek alıp ayağa kalktım,yatağıma adımlayıp fırlattığım örtüyü yerden alıp üzerime örttüm iki yastığımdan birine sarılıp cenin pozisyonuna geçtim.
