Deloroso

4. Κόντρα στην κόντρα

Όλα ξεκινάνε εκεί που κάτι τελειώνει!

~Κόντρα στην κόντρα~

Ανέβηκε τα σκαλιά της πολυκατοικίας, κουρασμένος από την έλλειψη ύπνου. Έξω από την πόρτα του διαμερίσματος, τον περίμενε μια ακόμα έκπληξη, η Λούπα,  η οποία είχε στηριχτεί στον τοίχο και τα μάτια της φαινόντουσαν πρησμένα και κόκκινα. Είχε κλάψει, και κάθε φορά που την έβλεπε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας του, τον έκανε να νιώθει βλάκας. Δεν θα ήθελε να ήταν η αιτία να πληγωθεί ένας άνθρωπος, μα ίσως να έπρεπε να αλλάξει μέθοδο, γιατί αυτή δεν ήταν και τόσο αποτελεσματική.

''Που ήσουν? Σε έπαιρνα τηλέφωνο'' Είπε ανήσυχη πέφτοντας στην αγκαλιά του. Ήξερε πως δεν θα του άρεσε καθόλου αυτή η κίνηση αλλά το είχε ανάγκη η ίδια και για πρώτη φορά έβαλε την δική της ανάγκη πάνω από την δική του.

''Δεν θυμάμαι να σου είπα να έρθεις'' Την απομάκρυνε από πάνω του και ξεκλείδωσε την πόρτα αποφεύγοντας να της κάνει παρατήρηση. Είχε τύψεις για αυτό που της είχε δημιουργήσει αλλά από την άλλη δεν της είχε υποσχεθεί κάτι, γιατί δεν είχε να της δώσει κάτι, μακάρι να είχε.

Εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της και μπήκε μπροστά του θέλοντας να τον σταματήσει. ''Ήσουν με άλλη? Μυρίζω το άρωμα της. Με αντικατέστησες τόσο γρήγορα?'' Ο τρόμος είχε ζωγραφίσει την φωνή της κάνοντας την να ακούγετε πληγωμένη, παράλογη, χαμένη, μα ίσως να μην καταλάβαινε ούτε η ίδια την έννοια των ερωτήσεων.

''Θες να με εκνευρίσεις γαμώ? ΦΥΓΕ!'' Την έσπρωξε άγαρμπα για να μπορέσει να μπει μέσα στο διαμέρισμα του και  εκείνη πιάστηκε από το κάγκελο της σκάλας για να ανακτήσει την ισορροπία της, βλέποντας τον να χάνετε από το οπτικό της πεδίο.

Χτύπαγε την πόρτα και φώναζε αλλά δεν της άνοιξε, δεν είχαν κάτι να πουν οι δυο τους.

''Σε αγαπάω! Άσε με να μπω στην ζωή σου, δώσε μου την ευκαιρία να σε κάνω να νιώσεις'' Άκουγε τα κλάματα της, μα δεν μπορούσε να αντιληφθεί από που προερχόντουσαν. Γιατί ένιωθε έτσι? Όλο αυτό γινόταν επειδή δεν την ήθελε? Πώς είναι να θες κάποιον? Να μην μπορείς να ζήσεις μακριά του? Να έχεις ανάγκη να τον αγγίξεις? Να τον βλέπεις? Να σου λείπει? Δεν ήξερε, μην τον κατηγορείτε.

Κάθισε στην καρέκλα που είχε σε μόνιμη θέση κοντά στην τζαμαρία και άναψε το τσιγάρο του. Πίσω στην ρουτίνα του, αυτό σκέφτηκε!