ალექსანდრე სახლში მივიდა იმ იმედით რომ ლილე დახვდებოდა და მის სახეს კიდევ ერთხელ ნახავდა მაგრამ გოგონა სახლში არ იყო. მთელი ოთახი გადაჩხრიკა მაგრამ გოგონას ნივთები აქ ჰქონდა. მხოლოდ ტელეფონი, და მისი ჩანთა არ იყო ადგილზე. ალექსანდრე დაწყნარდა. თითქოს და ეს გულზე მოესვაო. ეგონა რომ ლილე მისგან სამუდამოდ წავიდა.
— ბავშვებო ლილემ მომწერა. — ამბობს ტასო და წერილს ხსნის.
*ტასო დასასვენებლად მივდივარ ერთი თვით მდებარეობას არ გეტყვით არცერთს. ჩემს მეგობართან ერთად წავედი. იმედია არ მოიწყენთ. დაახლოებით ერთ თვეში ჩამოვალ. აბა ჰე გკოცნით კარგად. *
— რა სად წავიდა არ წერია? — ამბობს აფორიაქებული ალექსანდრე. როგორც კი ტასომ წერილი წაიკითხა სახლში ბილეთისეცამ დაიწო. სახლში ადგილს ვერ პოულობდა. თითქოს და ლილეს გარეშე სახლი სრულად ცარიელი იყო. შიგნიდან რაღაც ჭამდა მაგრამ არ იცოდა რა იყო. დღეს იმ გოგოსაც პლიაჟზე ლილეს გამო აკოცა. სურდა რომ ლილე გულიდან და გონებიდან წაეშალა მაგრამ არ გამოსდიოდა.
— არა არ მოუწერია. მივწერ მაგრამ არამგონია რამე მომწეროს. ეს ყველაფერი კი შენი ბრალია რადგან დაგინახათ შენ და ვიღაც ბოზი ერთმანეთს როგორ კოცნიდით. — ამბობს ტასო გაბრაზებული.
— კი მაგრამ მე ხომ მას არ ვუყვარვარ. — ამბობს ალექაანდრე და სურს რომ გოგოებმა ის სიტყვები თქვან რა სიტყვების თქმაც მას სულს უწიოკებდა. სურდა ეთქვათ რომ ლილეს ალექაანდრე უყვარს.
— შენი ცოლია და იმიტომ. აბა დაფიქრდი რომელ ცოლს მოეწონება ეს ყოველივე. ეს ყველაფერი შენ რასაც უკეთებდი მას მისთვის სულში ჩაფურთხებას უდრიდა. ახლა დაჯექი და მოისვენე თავბრუ დამეხვა. — ამბობს გაბრაზებული თამარი.
— არამგონია ოდესმე იგი დაბრძენდეს. მან ბევრჯერ ინანა რადგან ადამიანებს ენდო არამგონია საერთოდ ბათუმის გაგონება სურდეს. — ამბობს ტასო და გაბრაზებული ტელეფონს მდივანზე ისვრის. შემდეგ კი თავადაც ჯდება.
