— აუ როდის ჩავალთ? — კითხულობს მობეზრებით ტასო.
— ნახევარ საათში იქ ვართ. — ამბობს ანდრია და ლილეს სურათი გადაუღო.
— ნახევარი საათი რა ამბავია? კარგი რა წავსულიყავით ჩემი თვითმფრინავით არ შეიძლებოდა?— აწუწუნდა ალექსანდრე და ლილეს პლედი გადააფარა.
— არა არ შეიძლებოდა. — ამბობს დათა და სვავს.
— თუ ღმერთი გწამს გადადე ეგ სასმელი გვერდით ვახ. — დაიწყო ლაპარაკი თამარმა.
— მე სანამ არ მოვკვდები მანამ უნდა ვსვა. — ამბობს გიგა და ოსევ სვავს.
— ჰეი ძილის გუდა გაიღვიძე. — ალექსანდრემ ლილეს საფეთქელზე აკოცა და მის გაღვიძებას შეეცადა.
— აუ დამაძინეთ რა ძალიან გთხოვთ. — ამბობს ლილე და ძილის შებრუნება აპირებს.
— ქალო მთელი გზაა გძინავს და კიდევ ძილი გინდა. — აყვირდა ანდრია.
— თუ ძილი უნდოდა დაიძინოს ნუ ყვირით. — თქვა ალექსანდრემ.
— შენს ძმობას ვფიცავარ გული მეხლიჩება. — ამბობს გიგა და ისევ სვავს.
— ამას რა სჭირს?— კითხულობს თამარი გაკვირვებული სახით.
— გულის ტკივილი აი რა სჭრის. — ამბობს დათა და მეგობარს კიდევ ერთ ჭიქას უსახავს.
— გეყოფათ სანამ გადაგაგდეთ ფანჯრიდან. — გაბრაზდა ტასო და სასმელი წაართვა.
— სხვასაც ეყოფა ჩემი გულის ტკივილი. — ამბობს გიგა და თამარს უყურებს. — კარგი არაუშავს. ამიერიდან არანაირ ქალს არ გავიკარებ ახლოს.
— არც ჩემს ცოლს? — იკითხა ალექსანდრემ.
— შენი ცოლი ჩემი პატარა იმედია ეგ არაფერ შუაშია. ის ხომ არცერთ ქალს ჰგავს. — იცინის გიგა.
— აუ რა მოსაბეზრებელი ხართ. — ამბობს თამარი გაღიზიანებული.
