A Shot of Euphoria (Austria Series #1)

2 8

CHAPTER 28

Pagkatapos ng naging bakasyon namin ni Lucas ay nagkanya-kanya na rin kami ng bakasyon. Kami ay umuwi ng Bohol para bumisita kay Lolo at makadalo sa pista. Tradisyon na ng pamilya ang umuwi tuwing May para masaksihan ito. Nakakatuwang isipin na buhay na buhay pa rin ang pagdiriwang na ito. Nagpapasalamat ako at isa ako sa mga nakasaksi nito. Ang daming handaan sa bawat tahanan. Halos lahat ay may renta ng videoke. May mga bandiritas sa daan at ang prusisyon ng patron. Maraming ganap rin sa plaza. Kaya hindi ko pinapalagpas ang pag-uwi dito kasi walang ganito sa syudad.

I documented some of it so that I can share it with Lucas when we return. Videos and pictures has this magic effect of making you feel that you've experience it first hand.  I know Lucas would love to know this kind of stuffs since he's been a city boy ever since. Province life would surely surprise him.

And I'm right. Right after I showed him the pictures and videos, he is so keen of having a vacation there next summer. He want to experience that kind of life too.

"I'll tour you around Lolo's farm, maraming mga hayop doon, love. There are also rivers there na pwede nating paglanguyan. And also sobrang presko ng hangin doon at sobrang payapa..." Pang-iingganyo ko pa sa kanya.

"Maybe after internship, love..."

Last year ko na sa college at simula na rin ng student teacher internship ko. Nilubos-lubos ko na rin ang bakante kong oras sa pamamahala sa orphanage dahil alam kong hindi ko ito masyadong matututukan sa mga susunod na buwan.

Bukas na ang simula ng klase kaya naisipan namin ni Lucas na tumambay sa orphanage. Siya ang assistant ko habang nagtuturo ako paano magmultiply sa mga bata. May malaki kaming board sa harap kung saan ko isinulat ang isang multiplication table, habang si Lucas naman ay nag-aayos ng mga flashcard para gagamitin ko mamaya.

"Sana may natutunan kayo sa maikli nating klase ngayong araw," magiliw kong sabi sa mga bata. Hindi naman kasi sila mahirap turuan dahil desidido talaga silang matuto. Kita ito sa mga mukha nila na gusto talaga nilang matuto. This drives the heart of every teacher.

"Salamat po Ate Venniz!" Magiliw din nilang tugon na naglikha ng munting gulo dahil kanya-kanya na sila ng ligpit nga mga gamit nila at inilalagay sa bags nila.

Nakita kong tinulungan ni Lucas ang isang batang babae na hirap magligpit ng mga gamit niya. Sa sobrang excited siguro niya na makasunod sa iba pa ay nagkalaglagan ang iba pa niyang mga gamit.

Lumapit ako sa kanilang dalawa at tinulungan na ligpitin ang mga gamit. Tinali ko muna ang magulo niyang buhok bago siya umalis. Sobrang bibo na ng mga bata ngayon sa may playground sa likod. Rinig ko mula rito ang mga masasaya nilang tili na nagbigay ngiti rin sa akin.

Naramdaman kong niyakap ako ni Lucas ng patalikod at ipinagkasya niya ang kanyang mukha sa balikat ko. Hinawakan ko naman ang kamay niyang nakapatong sa tiyan ko.

"Tinatawag ka nilang Ate Venniz pero sa katunayan love, ina na ang turing ng mga batang iyon sa iyo..."

Hindi ko lubos na maiproseso ito. Ganon kaya ang tingin ng mga bata sa akin? Pero kahit ano pa man iyon ay ang mahalaga mahal ko sila. Sila na ang nagsilbi kong pangalawang pamilya dito. Kaya sobtang nakakagaan ng kalooban na iyon din ang tingin nila sa akin.

"Thank you, love for the patience. Alam kong hindi ka-"

"Shh... Noon yun. Now, those kids are also my kids. What you value will also be mine's." I crane my neck to kiss him on the side of his lips. Iyon lang rin ang abot ko.

He lean more and give me a kiss. Ako ang unang bumitaw dahil nasa orphanage kami baka makita kami ng mga bata. Hindi pa angkop iyon sa kanila. At itong si Lucas alam ko kung saan aabot ang halik niya.