Şöyle Olsaydı Ne Olurdu? İçimdeki Karanlık DEVAMI GELMEYECEKTİR

BÖLÜM 5: ZAMANI GELDİ

Açıklama:
Hepimiz İçimdeki Karanlık kitabındaki Harry'nin Hogwarst'tan kaçış sahnesini biliyoruz elbette. Nasıl Damien'nın Harry'nin inandığı yalanları öğrendiğini nasıl Harry'nin gözyaşlarıyla,çığlıklarla kardeşiyle konuştuğunu ve nasıl... Damien'nin Harry'e özgürlüğünü verdiğini.
Peki ya,

Olaylar farklı gelişseydi?

Bu bölümü gerek üslubu gerek kurgularındaki mantıksal akış gerekse de orjinal fikirleri olsun severek okuduğum ve hikayelerinin devamı için sabırsızlandığım LeakyCauldron21 'a ithaf ediyorum.
Keyifli okumalar:)
###
...Harry Damien'a gülümsedi ama herzamanki pis sırıtış tarzında değil. Damien'nin yüzünde gördüğü en içten gülümsemeyle.

"Tipik Gryffindor"dedi Harry şakayla Damien'ı iterek.

Kalp kırıcı durumun aksine Damien da Harry'e gülümsedi.

"Ve bundan son derece de gururlu."
Harry kapıya gitmek için ayrıldı.

Çıkmadan hemen önce etrafında döndü ve Damien'la -herzaman yanında olan ve olacak kardeşiyle- konuştu.

"Hogwarts'ın içinde kal. İçeri giremezler."
Bunu söyleyerek Harry çıktı ve Damien abisinin hepsini,bir kez daha, terk edişini izlerken gözlerinden yaşlar akarak yere yığıldı.

O gitti,abim gitti. Bir daha gelmeyecek... Gitti... Gitti...

Genç çocuk bir yandan hıçkırıklara boğulurken bir yandan da aynı mantrayı tekrar tekrar söylüyordu kendi kendine.

 Senin yüzünden kaçtı! Onu sen serbest bıraktın!

Kafasında yankılanan sinir bozucu vicdanını duydu Damien. Haklı olduğunu biliyordu,Harry'e gitmesini o söylemişti ama... ama onun tek istediği abisinin güvende olmasıydı.Voldemort ona zarar vermezdi,o onun Babasıydı. Babalar çocuklarını korurdu onları sever-

Adı çıkmış Karanlık Lord'un onu güvende tutacağını mı sanıyorsun,onu seveceğini? APTAL! APTALSIN DAMİEN POTTER!

Damien düşünceleri ona geri gelirken ürperdi. Daha da fena hıçkırırken titremeye başladı. Soğuktan ya da Harry'e şimdi ne olacağının korkusundan. Emin olamayacak kadar düşüncelerinde kaybolmuştu.

Öyle ki omzunu kavrayan elin rahatlatıcı dokunuşunu dâhi farketmemişti genç çocuk. Ta ki yumuşak fısıltıları duyana kadar. Sesini çok iyi bildiği birine ait fısıltılar. Vedasının ardından gözyaşı döktüğü birine ait fısıltılar...

"Gideli beş dakika bile olmadı ve sen çoktan çeşmeleri açtın,Gryffindor cesarete ne oldu senin?"

Damien yeşil gözler ona bakar, besbelli tepkisini beklerken hiçbir şey söylemedi. Yalnızca abisine baktı. Alaycı ifadesi kızarmış gözlerinin içindeki acıyı maskeleyemiyordu. O herzamanki özgüvenli duruşu rüzgarda savrulan ince kavak ağacı misaline değişmişti şimdi.

"Harry?"

"Benim, Damy"

"Sen...sen git-gitmedin? Ama ben... ben anlamıyorum ne-neden neden yapmadın? Diyordun ki orası evim... gideceğini söylemiştin?"

Bir anlığına,sadece bir anlığına maske düştü ve parlaklığını yitirmiş yeşil gözler Harry'nin kendiyle verdiği savaşa ayna oldu. Söyleyip söylememekte kararsız gibiydi. Sanki elinde bir demet gül tutuyordu da parmaklarına batan dikenler onu kanatıyordu. İç çekti ve artık tüm bu hengameden yorulmuş olacak ki indirdi maskesini.

"Gidecektim" bakışını yerden kesip onu izleyen ela  gözlere çevirdi. "Ama seni o hâlde görünce... Yapamadım Damien. Sana anlatmadan gidemezdim. "

Damien Harry'yi,her daim güçlü ve alaycı olan Harry'i, ilk kez böylesine ciddi görüyordu. Neler oluyordu? Sorun neydi? Ve nasıl bir şey Harry'i evine gitmekten alıkoyabilmişti?

"Neyi söylemeden Harry?"
Harry ona baktı. Nereden başlayacağını bile bilmiyordu.

"Hiç neden çataldili olduğunu merak etmedin mi Damy?"

Devam edecek...
###
Yazarın notu:
Biliyorum,biliyorum çok kısa oldu ve berbat bir yerde kestim. Ama iyi bir mazaretim var:
Sınavlar.
Çalışmam gerek bu yüzden bölümün kalanını başka bir zaman atacağım ne yazık ki.
Zamanınızı verdiğiniz için teşekkürler:)