Months have passed at tuluyan na ngang hindi nagpakita sa akin si Avrielle, hindi rin sya pumapasok. Sabi ng mga kaklase nya nag-oonline class naman sya, yun nga lang walang nakaka alam ng rason.
Nag aalala ako sa kanya dahil kaibigan ko sya, kahit pa higit pa sa kaibigan ang turing nya sa akin. Lingid sa kaalaman ni Avrielle na matapos naming mag-usap ng araw na iyon ay pinili kong hiwalayan na si Shane, kinuha ko rin sa kanya ang cellphone at mga bagay na pwede nyang magamit sa pag-uupload ng video, masama pero binantaan ko rin sya na ipakukulong kung lumabas ang video sa kahit na saang platform at sites.
Sa tuwing maalala ko ang mga ginawa kong yon kay Shane, hindi mawala sa isip ko kung bakit ko nga ba ginawa yon? Bakit nga ba?
Minahal ko na rin ba sya ng hindi ko nalalaman?
Bawat araw na dumadaan, parami ng parami ang tanong sa isip ko. Pero isa lang ang hindi mawala sa utak ko bawat oras at segundo.
Mahal ko na rin ba si Avrielle bilang sya o bilang kaibigan lang talaga?....
--1month and 3 weeks have passed--
Sampung minuto mula sa oras na ito ay wala na kaming klase pupunta na naman ako sa kanila, magbabakasakaling may makikitang tao.
Ilang linggo ko na itong routine, pero ni isang araw wala akong naabutang tao sa bahay nina Avrielle, Para silang bula na bigla na lang nawala. Walang nakakaalam kung nasaan sila.
At sa araw-araw na ginawa ko yon doon ko napatunayan na ang pag-aalalang nararamdaman ko ay hindi bilang isang kaibigan, dahil napagtanto kona, na mahal ko nga si Avrielle o tama bang sabihing mahal ko parin sya.
Mula ng makilala ko sya alam kong gusto ko na sya, pero nang maramdaman ko ang pag-aalaga at pagmamahal nya sa akin bilang kaibigan ay tinatak ko na sa isip ko na hindi ko sisirain ang kung ano mang mayroon kami. Ibabaon ko sa limot ang naraamdaman ko, ngunit sa kabila ng lahat ito'y muling umusbong sa akin ngunit huli na dahil maaaring hindi ko na sya makita pang muli.
Napabuntong hininga na lang si Val. Pinikit nya ng mariin ang mata. 1 fvcking year! 1 fvcking year in hell! He is living miserably. His happiness, his hope, the woman she truly loveis already gone. And it's his fault. His fear ate him. He was so scared that time na baka patuloy lang silang magkasakitan and that push him to push Avrielle away, to hurt Avrielle. at Huli na ng marealize nya na mali ang ginawa nya, Instead of controling their situation to get along with their story, he choose to let the destiny itself have its way to their lifes. 3 days after the confrontaton, their last conversations, she's gone, No traces at all.
"Man, Your thinking of her again?" Napatingin sya sa nagsalita. Akihiro Valderrame, simply Hiro. He became my friend after Avrielle disapear.
"I can't still find her. Fvck." Taong sagot nya. It is true. naghire na ako ng investigator pero wala parin. And someone is blocking my investigator to gather informations.
"Man, Mahirap hanapin ang taong ayaw sayong magpahanap, kahit pa isang libong investigator ang i-hire mo, kung ayaw nya magpahanap, wala kang magagawa ron." Komento ni Hiro.
"Relate na relate ka sakin noh?" Tinaasan ko syang kilay pero tinawanan lang nya ako.
"Yeah, Well, aminado naman akong kasalanan ko kung bakit sya umalis. I'm an asshole kaya nya ako iniwan pero.... I'll find her after we're done with your problem." Nakangising sagot nito sa kanya.
"If you find her, Pikutin mo rin gaya ng ginagawa ng iba dyan."
"Bakit? Para wala ng takas?"
"I won't do that. She's not ready for responsibility. Marami na syang pinagdaanan at ayokong ikulong sya sa akin kung hindi naman nya gusto."
"Very well said, My Friend."
With that, umalis si Hiro at iniwan syang mag-isa, they're in Shane's wedding, after so many years, finally she choose to find the right man for her and settle down. And now since nakikipagkwentuha si Hiro, he is alone on a big round table.
"Fvck! Why do women love running away?" Bulong ko sa hangin.
"Can I seat here?"
"Of course you can, The seat is very much available Mrs. Erthel." Sagot nya at ipinaghila ito ng upuan.
"Thank you. Well straight to the point na ako ha, narinig kase kita kanina. So, to answer your question. It is becausewe, women when we are in too much pain, we intended to run, to leave way, far from the person who inflict the pain to us. Pag nasasaktan kami lumalayo kami. Hindi kami tulad nyong mga lalaki. We're like glass, Fragile at mahina, madaling mabasag. Hindi rin naman kami yung tipo ng tao na aalis lang basta-basta, kaya nga kahit nasasaktan na si Avrielle noon ay hindi sya umalis at lumayo sayo diba. Hindi kami umaalis, As long as we can endure the pain, we will stay, and we will understand, unless....."
"Unless?" Tanong ko.
"Well, Unless you guys push us away. Masakit yon. Ipagtabuyan ng taong mahal mo ng harap-harapan." Litanya ni Shane.
"Hinding hindi na sya babalik sa akin. I'm 100% sure on that." mahina kong bulong. Kuyom ang kamao ko at pumikit ng mariin para pigilan ang luha.
"Alam mo, habang may buhay, may pag-asa. Hilingin mo na lang na ang pagmamahal na meron siya ay sobra-sobra, yung kayang lunurin yung sakit na pinaramdam mo. Ipakit mo na nagsisisi ka, na mahal mo talaga sya, bumawi ka sa kanya kahit walang kasiguraduhan na babalik pa sya sayo..." Pagkatapos nyang sabihin yon ay umalis na sya, dahil hinahanap na sila sa stage.
Dahil sa mga sinabi nya mas lalo akong naguilty sa ginawa ko years ago, kaya tinext ko nalang si Hiro na uuwi na ako kasi pagod na ako.
I'm not actually tired, lulunurin ko lang ang sarili ko sa alak hanggang sa makatulog ako at mapanaginipan ko si Avrielle. Ang mga ngiti nya, ang amber nyang mata, ang perpekto nyang mukha, at higit sa lahat ang pagmamahal at pag-aalaga nya, Lahat lahat sa kanya.
Pero hindi pa ako nakakaupo sa sofa ay may natanggap agad akong tawag, It's from an Unregistered Number.
"Tomorrow, Exactly 5:00 in the morning, Go to the nearest park in your house." That the exact words of the Unregistered Number.
Nandito na ako sa Park, Kagabi ng mabasa ko yung text pakiramdam ko napaka importanteng sumunod ako sa sinasabi don. I don't know why I feel this. Kanina pa ako di mapakali.
4:50 AM.
May dumating na Van at lumapit sa akin ang isang sakay non.
"You're Valiente Riqueza right?" I nervously nodded.
"Tara. Kami ang inatasang sumundo sayo. Suot mo muna tong blindfold, Hindi mo pwedeng malaman kung saan tayo eksaktong pupunta." Binigyan nila ako ng panyong itim para syang isuot sa akin.
Matagal ang binyahe namin, pero di ako nakaramdam ng pagod dahil naghahari ang excitement at saya sa akin. Nang tumigil ang sasakyan tinanggal na ang blindfold ko, nakikita ko na ngayon ang paligid. Dumadaan kami sa gubat, sa dulo nito ay may malaking mansyon na napapalibutan ng mga magagandang rosas na pula, puti at asul. Tumigil kami sa harap ng malaking pinto. Lumabas ang nasa limang lalaki na kasama ko buong byahe at lumapit sa pinto. Binuksan nila ang pinto at umalis na rin, Iniwan nila ako sa tapat ng bukas na pinto. Pagkatapos ng ilang saglit na paghingang malalim ay pumasok narin ako sa malaking pnto.
Unang bumungad sa akin ang kulay gintong sofa set, mga mamahaling gamit at limang malalaking painting na may iisang disenyo. Isang Rosas na namumukadkad, na may limang iba't ibang kulay Pula, Itim, Asul, Puti at ang panghuli at kulay Bahaghari.
Sa labis na pagkamangha ay huli na ng makita ko ang isang taong nanonood sa akin.
"Valiente..." Mahinhing tawag nya sa pangalan ko.
ESTÁ A LER
Last Goodbye
ContoSa dinami-dami ng naging kaibigan nya, may isang lalaki syang lihim na minamahal pero Best friend lang ang tingin sa kanya Kuntento na sya sa kung anong meron sila ni Valiente Riqueza. Being his Best friend is enough.Pero alam nya na ang lahat ng ba...
