Nazywam sie Megan i przeprowadziłam się do Forks... Poznałam tam pewnego chłopaka... Być może, będzie moją zgubą, a może okaże się moją przyszłością? Czeka na mnie wiele niebezpieczenstw, dylematów, bólu, ran cierpienia. Jak myślicie? Będzie warto...
Kiedy chciał mnie ugryść pojawił sie Edward, wściekły niczym dziki zwierz odepchnął napastnika odemnie i zasyczał groźnie. Spojrzał mi w oczy.... Zobaczyłam w nich poczucie winy. Był wściekły, gdyż nie obeszło się bez szfanku na co miał nadzieję, pojawiając się na tyle wcześnie. To tylko siniaki i rana na głowie, ale on i tak będzie się obwiniał.
- Przyszedłeś sam, bo jesteś szybszy od pozostałych, ale nie silniejszy! - Zaśmiał się tropiciel uderzając głową chłopaka o szkło, które pękło.
- Dość silny by cię zabić! - Powiedział i kopnął go z taką siłą, że blondyn przeleciał na drugi koniec sali łamiąc i tłucząc stojące luźno lustro. Następnie natychmiast rzucił się na niego. Wyrwał mu coś z szyi, w tej chwili do sali wbiegła reszta, Alice odrazu była przy mnie. Pomogła wstać.
- Megi, spokojnie, już dobrze - powiedziała troskliwie przytulając mnie.
Do Edwarda podbiegł Carlisle.
- Synu, wystarczy, pamiętaj kim jesteś - powiedział ojciec do bruneta - Megi cię potrzebuje...
Jasper i Emmett zajęli się Jamesem, mocno mnie pomścili. Chłopak w tym czasie szybko podbiegł do mnie z ojcem. Brunet wciągnął mnie w swoje ramiona niczym pokruszone szkło.
Wyprowadzili mnie z sali baletowej i odjechaliśmy. Wracaliśmy do domu.
- Byłam głupia - wyznałam wciąż tuląc się do chłopaka na tylnym siedzeniu.
- Nas wszystkich przechytrzył, ważne jest to, że to już koniec. Mogło być gorzej. James nie żyje, ty i twoja rodzina jest bezpieczna. - Odezwał się Carlisle.
Edward wpatrywał sie we mnie zmartwiony, ujełam dłonią jego policzek i szepnełam.
- To tylko siniaki i małe rozcięcie. Wszystko dobrze, uratowałeś mnie.
- Kocham cię - oparł swoje czoło o moje wzdychając z ulgą.
- Jesteś moją miłością - wyszeptałam.
Po powrocie do domu spotkałam rodziców i Rose. Okazało się, że dziewczyna na wiadomośc o mojej ucieczce przyjechała. Byłam w szoku, że pogodziła się z rodzicami, a oni zaakceptowali jej chłopaka.
- To cudownie! - Przytuliłam siostrę.
- Z Rose i jej ukochanym się pogodziliśmy, ale z tobą jeszcze nie - powiedziała mama - widzieliśmy twój list, mam nadzieje, że podołamy wyzwaniu - mrugnęła do mnie.
- Napewno - szepnęłam - kocham was...
Rodzice ciągle mnie przepraszali i obiecali, że się poprawią.
- Meg, a czy nie chciałabyś mieszkać z nami? - Zapytała się Rose kiedy miała już wracać, długa droga przed nią.
- Wybacz, ale moje miejsce jest z mamą, tatą, w drewnianym domku na tak zwanym przez ciebie zadupiu - zaśmiałam się, a oni ze mną.
- Czy za tym stoi niejaki Edward Cullen - zaśmiała się.
- Też - pokiwałam głową zerkając na rodziców, o dziwo nie mieli nic przeciwko.
- Może w reszcie go poznamy - wtrąciła się mama.
W nocy przyszedł do mnie Edward, nie chciał mnie opuścić, tak bardzo się o mnie bał. Uspokajałam go, przeciesz nic się nie stało. Tłumaczył, że to może się jeszcze powtórzyć. Ale nie dałam sie złamać.
Chciał usiąść obok łóżka, ale chwyciłam go za rękę i skierowałam by usiadł na łóżku obok mnie. Trzymał mnie za rękę i patrzył mi w oczy.
- Żyję dzieki tobie - szepnęłam z miłosnym uśmiechem.
- Nie - prychnął - to co się zdarzyło to moja wina! Najgorsze było kiedy myślałem, że nie zdążę.
- Ale zdążyłeś, uratowałeś mnie! - Podniosłam się na łokciach.
- Mam wyrzuty sumienia, ale najważniejsze jest to, że jesteś bezpieczna - uśmiechnął się smutno.
- Poprostu zostań ze mną - wytłumaczyłam - i wtedy będę najszczęśliwszą osobą.
- Zostanę.
- Już na zawsze?
- Na wieczność - szepnął, poczułam jego chłodne wargi na mojej szyi, uchu, aż w koncu pocałował mnie namiętnie.
Nadszedł bal. Pozwoliłam aby Alice bawiła się mną jako modelką, uczesała mnie, umalowała i ubrała. Chciałam wyglądać zjawiskowo, a ona wiedziała co robić. Kiedy zeszłam po schodach, w korytarzu czekał Edward z rodzicami. Gawędził z nimi serdecznie, kiedy mnie zobaczył oniemiał, całkiem jak ja za każdym razem na jego widok. Był bardzo przystojny, w smokingu.
- Wyglądasz zjawiskowo - szepnął całując mnie w policzek, a ja spłonęłam rumieńcami.
Rodzice (jak i Rose), polubili Edwarda, więc nie było więcej problemów ze spotkaniami. Chłopak namówił mnie na bal, sama nie wiem dlaczego się zgodziłam, on uważa, że to rytuał przejścia.
- Przypominam, że nie umiem tańczyć. - Szepnęłam mu na ucho kiedy wyszliśmy na parkiet.
- Ostatnio szło ci naprawdę dobrze... Ze mną umiesz.
- Widzę, że nic cię nie przekona - przewróciłam oczami.
- To mój pierwszy taki bal, chciałem pójść na niego z wyjątkową osobą. Znalazłem ciebie, dlatego tak bardzo mi na tym zależało. - Zamruczał mi do ucha.
- Rozumiem, że to taki rodzaj randki?
- Owszem. - Poczułam jego wargi na swoich i oddałam się pocałunkowi, w tym czasie, nawet nieświadoma byłam, że wirujemy na parkiecie.
W końcu wyszliśmy do altanki, takie głośne zabawy nie są dla nas... Zaczęliśmy tańczyć wolnego, było romantycznie... Chłopaka widocznie usatysfakcjonował uśmiech widniejący na mojej twarzy, gdyż lekko odchylił mnie do tyłu i zaczął całować po szyi idąc w górę, w górę, aż trafił do ust, na których złożył namiętny pocałunek...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
