𝙵𝚛𝚘𝚖 𝚊 𝚛𝚘𝚋𝚋𝚎𝚛 𝚝𝚘 𝚊 𝚠𝚒𝚣𝚊𝚛𝚍

꧁☆Chapter 11☆꧂

(Πριν ξεκινήσω θέλω να ξέρετε πως ο χαρακτήρας της Dianna είναι αφιερωμένος στην BellaLestreinge)

Ανοίγει την πόρτα και πιάνει το κεφάλι της.

- Είσαι καλά; την ρωτάω και πάω να την βοηθήσω αλλά με κάνει πέρα με το χέρι της.

- Ναι, είμαι καλά. λέει και πάει να κάνει ένα βήμα όμως παραπατάει και πάει να πέσει.

   Την πιάνω γρήγορα από τη μέση ώστε να μην πέσει. Χωρίς να το καταλάβω βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής ενώ με έχει αρπάξει από τον λαιμό. Με κοιτάζει τρομαγμένη κι έπειτα το βλέμμα της χαλαρώνει. Κατεβάζει το δεξί της χέρι στο μάγουλό μου κι ύστερα στο στήθος μου. Τώρα, τα μάτια της κοιτάζουν τα... τα χείλη μου. Μετά ξανακοιτάζει τα μάτια μου και ξανά τα χείλη μου.

   Νιώθω να χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου. Την πλησιάζω κι όμως δεν απομακρύνεται. Αντιθέτως στρίβει το κεφάλι της και με πλησιάζει κι αυτή. Κλείνω τα μάτια μου και νιώθω τα χείλη της πάνω στα δικά μου.

   Την φιλάω αργά και την φέρνω πιο κοντά. Δεν σκέφτομαι καν για το ότι είμαστε απλά φίλοι και τίποτα παραπάνω, απλά απολαμβάνω τη στιγμή.

(Ευχαριστώ πάλι την its_margi που με βοήθησε)

~Cat's Pov 🐱💅🏼😈~

- Oliver, τι κάνεις παιδί μου!!? τον ρωτάω καθώς τραβιέμαι μακριά του.

- Εεε, Cat, με θυμάσαι!; με ρωτάει παραξενεμένος, ρε πρέπει να βρω που κρύβει αυτά τα ναρκωτικά, δεν κάνουν καλό!

- Πας καλά παιδάκι μου, γιατί να μην σε θυμάμαι, τι έχω αμνησία; τον ρωτάω.

- Εε κοίτα, τα δίδυμα σου χτύπησαν το κεφάλι με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ σαν φάρσ-

- Ναι αυτό το κατάλαβα, από κει και μετά δεν θυμάμαι τίποτα! του λέω.

- Ναι, λιποθύμησες, και σε πήγαμε στο αναρωτήριο. Έπειτα ξύπνησες και δεν θυμόσουν κανέναν. Επίσης όταν η κυρία Pomfrey σε ρώτησε ποιος θες να σε πάει στο δωμάτιό σου και είπες εμένα.

- Ναι, αυτό όμως δεν δικαιολογεί το γεγονός του ότι πριν ένα λεπτό με φιλούσες. του λέω.

- Δεν σε φίλησα εγώ!

- Και ποιος με φίλησε, ο γείτονας!; του λέω υψώνοντας τη φωνή.

- Εσύ πήγες να πέσεις, σε έπιασα και εσύ κοιτούσες τα χείλη μου! Άνθρωπος είμαι κι εγώ, αφέθηκα! μου λέει.