Ταξικά

Τέλος

Δεκαπέντε χρόνια μετά...

Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλυτερος γιατρός.

Ότι πάντα γιατρεύει όλες τις πληγές που σε βασανίζουν.

Τι γίνεται όμως όταν ακόμα και με το πέρασμα του χρόνου οι πληγές αντί να κλείνουν ματώνουν κάθε μέρα και πιο πολύ?

Είμαι πάνω από τον τάφο της και την κοιτάζω λυπημένος.

Δεν την ξέχασα.

Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια και ακόμα να την ξεχάσω.

Πως να την ξεχάσω και όλας?

Είναι ο έρωτας της ζωής μου.

Η κοπέλα που με έκανε να δω διαφορετικά τον κόσμο.

Που με έκανε να καταλάβω ότι δεν έχει σημασία σε ποιο κοινωνικό οικονομικό στρώμα είσαι.

Σημασία έχει να είσαι καλός άνθρωπος.

Και τα λεφτά ουσιαστικά δεν έχουν αξία.

Καμιά αξία.

Γιατί είναι κάτι που ο άνθρωπος δημιουργησε.

Αυτό που έχει αξία είναι να είσαι καλός άνθρωπος.

Όπως ήταν η Μυρσίνη μου.

Το ανθρώπινο ζαχαρωτό μου.

Πολλές φορές λέμε... Ότι τα λεφτά ανοίγουν πόρτες.

Ο πατέρας της Μυρσίνης... Ο κυριος Μάρκος αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να πλουτίσει προκειμένου να σώσει την ζωή της κόρης του.

Αλλά δεν μπόρεσε.

Δεν τα κατάφερε.

Όσα χρήματα και αν απέκτησε... Δεν κατάφερε να σώσει την ζωή της κόρης του.

Και όχι μόνο γιατί ήταν άρρωστη...

Αλλά γιατί ένας μαλάκας αποφάσισε να την σκοτώσει.

Επειδή ένας μαλάκας αποφάσισε να την σκοτώσει για να τιμωρήσει την μάνα της που πήγε και την είδε μετά από 12 χρόνια.

Ευτυχώς όμως... Η δικαιοσύνη έκανε την δουλειά της και ο τυπος μπήκε στην φυλακή.

Ισόβια.

Οχι μόνο γιατί δολοφόνησε εν ψυχρώ μια αθώα δεκαοχτώ χρονών κοπέλα με προβλήματα υγείας και όλη η κοινή γνώμη τον μίσησε...

Αλλά και επειδή καταδικάστηκε για την παράνομη κατακράτηση της μητέρας της Μυρσίνης μου.

Της κυρίας Αγάπης.

Η οποία μετά την δολοφονία της κόρης της πέθανε και εκείνη.