Hedef

Bıktım

"İkimizi de öldürmek isteyecekler. Bence en mantıklısı onların bir adım atmasını beklemek." dedi Uzay.

"Bence de." derken telefonum çalarken arayana baktım. Annemdi.

Aramayı reddettim ve "İyi bir hazırlık yapmamız lazım. Ne zaman, nerede saldırıya uğrayacağız belli olmaz." dedim.

Alp "Aynen. Hem burayı bulabilirler. Yeni bir yer ayarlayalım." derken telefon tekrar çalmaya başlayınca Uzay  "Önemliyse aç." dedi.

"Önemsiz ama açmasam durmayacak." dedim.

"Rahatına bak." diyen Uzay ile odadan çıktım ve telefonu açtım.

"Ne var?" diye sordum.

"Baban senden ne istedi bilmiyorum ama hızlıca yap." dedi annem.

Sıkıntıyla "Niye?" diye sordum.

"Sen doğduğundan beri duyduğum pişmanlığı böyle hafifletmek istiyorum." diyen annem ile sinirden yumruğumu sıktım.

"Anne beni bir gün bir umursamadın, pişmanlık falan da duymazsın. Anca o dokuz ay boyunca beni öldürmeyip vücudunu bir yıl boyunca bozduğun için üzülürsün. Onu da basit bir manikür ile unutursun." dedim.

"Sana daha kaç kez daha anne deme, diyeceğim. Beni yaşlı gösteriyor." diyen annem ile ofladım.

Dolan gözlerim ile "Babamın istediklerini falan yapmayacağım." dedim.

"Begüm bizsiz bir gün bile yaşayamazsın." diyen anneme alayla güldüm.

"Doğduğum günden beri ne zaman yanımda oldunuz da şimdi sizsiz yapamayacağım?" diye sordum.

Derin bir nefes verdikten sonra "Ben kocam ile mutluyum. Sizin yanınıza falan da gelmeyeceğim." diye yalan söyledim.

Hayatım iğrençti! Ne anne, babam ne dostum ne de düzgün bir kocam yoktu!

Beni öldürmek isteyen onlarca insan, şirket işleri... Yoruldum.

"Sen evlendin mi?" diye soran annem ile sabrım kalmamıştı.

"Anne daha bunu bile bilmiyorsun! Evet, evlendim ve..." derken annem sözümü kesti.

"Bana anne deme diye kaç kez daha uyaracağım?" diye sorunca sinirle telefonu duvara fırlattım.

Tamam, insan anne ve babasını seçemiyor ama ben eşimi bile seçememiştim?

Neden ben? Neden? Bıktım bu hayattan!