Dit verandert alles!

gaat alles weer terug naar toen?

we zijn al weer een paar maanden verder en ik ben al bijna jarig, nog een weekje en dan ben ik eindelijk 15. Ik zie het al voor me, samen met me vrienden, me mama en spike vieren  we dat ik 15 ben en alles achter me kan laten. er zijn veel dingen gebeurt sinds dat ik 14 ben. me vader is uit huis gegaan, ik denk dat ik gevoelens heb voor een jongen en op school ging het ook niet al te best. ik kan het echt niet begrijpen dat ik die jongen van de kleding winkel leuk kan vinden. het is niet normaal, het kan niet en hoort niet, maar hij zei zelf dat hij homo's is en wel een oogje op me had. naja ik zie hem vanmiddag weer na school. op school gaat de tijd echt heel langzaam, als mijn laatste uur bijna voor bij is komen de spanningen wel heel erg omhoog want zometeen, zie ik stephen weer. dit was echt de langst durende les van de dag, eindelijk ben ik uit. ik loop naar me fiets en rij naar het bos, want daar heb ik met stephen afgesproken. lekker rustig door het bos wandelen en praten. ik kijk er naar uit, want ik ga hem vertellen dat ik denk ik ook gevoelens voor hem heb, maar dat ik niet weet wat ik ermee moet. voor mijn gevoel klopt dit niet en een paar weken terug heb ik mezelf gesneden omdat ik de gedachten niet aan kon met een jongen, maar das verleden. ik begin het langzamer hand wel te accepteren, maar ik kan het allemaal nog niet plaatsen, want al zou ik homo zijn dan word ik echt niet geaccepteerd en word ik weer gepest en dat wil ik niet ben eindelijk af van het gepest. ik ben steeds meer aan het piekeren en als ik bij het  bos ben aangekomen zie ik stephen nog nergens. ik zet me fiets bij een boom neer en ga even tegen de boom staan en wachten op stephen. als nog ben ik aan het piekeren, straks word ik weer gepest, nee dit kan niet, dit hoort niet. ik begin te hyperventileren en krijg bijna geen lucht het word zwart voor me ogen, ik voel dat ik geen controle meer heb over me lichaam. 

ik hoor dat iemand me roept, wie  zou dat zijn? ik probeer me ogen open te doen, wat is het zonlicht vel zeg, ik zie dat het stephen is en wie staat er naast hem, is dat me moeder of niet, ik kan het niet goed zien en door de hoofdpijn kan ik mijn zicht niet verscherpen, maar dan word het weer zwart voor me ogen.

wat een hoofdpijn heb ik zeg, maar waar ben ik dit voelt niet als het gras waar ik net nog op lag, het voelt als een bed, als ik me ogen open doe, zie ik dat ik in het ziekenhuis ben. ik kijk om me heen ik lig in me eentje op de kamer en zie dat stephen in een stoel in slaap is gevallen, wat ziet hij er schattig uit als hij slaapt. als ik recht op ga zitten, hoor ik dat de kamer duur open gaat, ik zie dat mijn doctor binnen komt lopen met mijn vader, maar waar blijft mijn moeder, als me vader ook binnen is doet hij de deur achter zich dicht. de doctor vraagt: "hoe het met me gaat." waarop ik reaageer: "ik heb hoofdpijn, maar waarom ben ik in het ziekenhuis en waar is mijn moeder?" na dat gezegd te hebben zie ik dat stephen wakker word en als hij mij ziet meteen blij is. je kan aan hem zien dat hij opgelucht is dat ik wakker ben.

De dokter zegt:"je bent flauwgevallen kevin, je was voor meer dan 3 uur buitenwesten, gelukkig heeft je vriend 112 gebelt, toen hij je zag, want als wij een paar minuten later waren gekomen, dan was je er waarschijnlijk niet meer geweest." 

Ik zeg tegen de docter: "ik wil nu dat me vader weg gaat en dat me moeder word gebeld dat ze hier heen komt" "je moeder word gebeld en je vader wil alleen wat zeggen en dat gaat hij weer" nadat de dokter dit heeft gezegd. begint me vader meteen met praten: "kevin het spijt me van wat ik je heb aan gedaan, ik had nooit zo mogen doen, maar het kwam allemaal door mijn alcohol verslaving." het enige wat ik hier op te anwoorden heb is: "Meneer wilt u alstublieft nu uit me ogen verdwijnen ik ken u niet en ik wil niet dat u hier nog langer bent.

toen hij de kamer had verlaten, begon ik te huilen, stephen kwam naar me toe en omhelsde me, ik begon steeds harder te huilen, de dokter zegt: "ik zal je wel even laten, wanneer je moeder er is, zal ik wel verder praten, rust maar lekker uit." de dokter verdwijnt ook door de deur en ben alleen nog met stephen in de kamer. na een half uurtje gehuild te hebben, word ik weer rustig, stephen heeft al die tijd niks gezegd en heeft me alleen maar geknuffeld. als hij merkt dat ik gekalmeerd ben vraagt hij " Hoe voel je je nu kevin?" maar voordat ik antwoord kon geven, werd het alweer zwart voor me ogen.

wat een hoofdpijn zeg het voelt alsof ik een groot rotsblok tegen me hoofd heb gekregen, ik hoor stemmen, ik hoor me moeder en stephen tegen elkaar praten, ik versta niet alles, maar ik hoor dat ze het over stephen zelf hebben, volgenmij vraagt ze "Wordt je niet gepest met dat je homo ben stephen?" als ik stephen hoor praten voel ik me weer kalm en val ik inslaap.

ik word wakker der is zoveel licht in de kamer, maar toch doe ik me ogen open, ik kijk om me heen en begin me uit te strekken, ondertussen zie ik me moeder in de kamer, ik kijk verder maar zie niemand anders, "waar is stephen vraag ik mezelf af?" als ik recht op ga zitten en eigenlijk net me moeder wil roepen, komt de dokter binnen. "hee kevin ben je ook eindelijk een keer wakker, hoe gaat het met je?"