Dit verandert alles!

ik zie het niet meer zitten

"Beste Papa en Mama" Dit was het begin van mijn afscheidsbrief. Tijdens het schrijven van deze brief kwam er zoveel naar boven, zoals die ene keer dat ik in elkaar werd geslagen door Jochem en zijn vrienden, alleen maar omdat ze hoorde dat ik een vriendje had. Nadat ze dit hadden gehoord mocht ik tijdens gym niet meer de jongens kleedkamer in. Dit is één van de vele redenen, dat ik deze brief schrijf.

"Waarom ik deze brief schrijf? Je kunt het vast al raden en waarschijnlijk is het al gebeurd voordat je deze brief heb gelezen. Ik ga een eind aan mijn leven maken." Dit is het begin van de lange brief die ik schrijf voor mijn ouders. Hoe ik het voor me zie, ik sta op de rand van het viaduct en vlak voordat ik spring stuur ik me vriendje een berichtje met de tekst: "Ik houd van je, maar je verdient een beter iemand dan ik. "Als mijn ouders uit de auto stappen laat ik me naar beneden vallen. Zo zie ik het voor me en zo gaat het vanavond ook gebeuren. Waarschijnlijk komen m'n ouders toch niet; die gaan lekker feesten nadat ze mijn brief hebben gelezen.

Met de gedachten "Dat het niemand boeit dat ik dood zou zijn" eindig ik mijn brief: "Ik zal jullie missen Mama en Papa, groetjes van jullie homozoon Kevin."

Met de brief in m'n hand loop ik naar beneden en leg de brief op de bank. Kijkend naar de brief denk ik  nog even na. Ik loop nog even het huis door en denk nu: "het is tijd om te gaan". Ik loop zachtjes naar me auto en met de gedachte: "het is allemaal bijna voorbij ." Rijd ik langzaam naar het viaduct, het duurde maar tien minuten die wel uren leken te duren. Langzaam stap ik mijn auto uit en kijk naar de rand waar ik straks vanaf ga springen. Rustig en gespannen loop ik naar de rand van het viaduct. Er gaan allemaal gedachten door me hoofd. Ik denk nog na of dit de beste optie is, want dit kan je niet meer terug draaien. Ja, dit is de beste oplossing niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Langzaam klim ik de rand op en als ik er dan eindelijk op sta, zie ik allemaal auto's, vrachtwagens en bussen voorbij rijden.

In de verte hoor ik de politie al aan komen hun sirenes maken zoveel lawaai. Ik ga dit doen, ik ben er klaar voor denk ik en langzaam tel ik af van drie naar nul. "Drie, twee, één..." Op het moment dat ik wil gaan springen, twijfel ik toch of ik het wel moet doen. Als ik het dan toch de zeker weet wat ik ga doen, gaat mijn telefoon en zie ik een berichtje van mijn vriendje. Dit berichtje verandert alles, nu weet ik het 100 procent zeker wat ik moet gaan doen.

 Door dit berichtje komt alles weer naar boven. Wat waren dat heftige tijden. Ben blij dat het zo allemaal voorbij is. Ze zeggen toch: "Vlak voor dat je dood gaat, krijg je een terug blik van je leven."Het is waar. Ik zie het allemaal voor als of ik het her beleef. Het is een tijdje terug.