Sarah, part two

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Freek

Vanavond was er een feest. En ik wist dat Samuel daar altijd heen ging met Daan. Een gevoel van hoop ging door mijn lichaam heen. Misschien ging Daan daar wel heen met Sarah. Dan kon ik haar redden. Of in ieder geval vertellen dat ik haar ging redden. Dat ik haar niet vergeten was. Dat ik van haar hield. Oké. Nee Freek. Dat laatste gingen we achterwege laten. Ik kon het Sarah niet vertellen zolang Samuel er nog was. Sarah was zijn vriendin. En die ging ik niet afpakken. Het was trouwens ook niet zo dat ik hoopte dat hij dood ging, zodat ik Sarah kon hebben. Ik hoopte met heel mijn hart dat mijn vriend zich er door heen ging slaan. De artsen wilden niets aan mij los laten, omdat ik geen familie was. Zuchtend parkeerde ik de auto in een parkeervak. Ik liep het ziekenhuis in. Er hing hier altijd een onplezierige geur. Ik liep naar de kamer van Samuel. Er was niemand bij hem, ondanks dat het bezoekuur was. Ik ging op een stoel naast het bed zitten. ‘Ze is weg. En ik ga haar terug halen. Dat beloof ik je.’

Sarah

‘Wat doe je!?’ Schreeuwde ik naar hem en duwde hem weg.

‘Ik raak je aan’, zei hij rustig en kwam weer dichterbij. Ik probeerde hem opnieuw weg te slaan maar het mislukte. Ik ging niet opgeven. Ik wilde niet zo eindigen als Esmee. ‘Moet ik je weer vastbinden?’

Meteen hield ik op met slaan. Nee.

‘Nou?’

‘Nee’, zei ik zachtjes.

‘Dat dacht ik al.’

Hij ging verder met mij aan raken. Ik snapte niet dat hij hier nooit genoeg van kreeg. Zijn hand kroop opnieuw naar mijn borsten en raakte ze licht aan. ‘Ik kan lief zijn, als jij ook lief tegen mij bent’, fluisterde hij in mijn oor.

‘Waarom zou ik?’

‘Omdat je hier niet weg komt. Sarah ik laat je niet meer los. Ik ben verliefd op je sinds de eerste keer dat ik je zag. Alleen jij maakt het mij zo moeilijk.’

‘Nee, je bent ziek’, zei ik zo rustig mogelijk. Althans dat probeerde ik.

Hij keek mij verontwaardigd aan. ‘Nee hoor.’

‘Wat vinden jouw ouders hier eigenlijk van?’ Flapte ik er ineens uit. Alsof dat mijn probleem was. Ik zag dat zijn gezicht betrok. ‘Helemaal niets.’

‘Dat geloof ik niet.’

‘Ze zijn dood’, zei hij met een glimlach en hij drukte zijn mond wild op de mijne. Ik werd gedwongen in een tongzoen. Toen hij eindelijk los liet moest ik echt op adem komen. Ik keek hem met grote ogen aan. Zijn ouders waren dood. En hij glimlachte erom. Dan moest je wel ziek zijn. Daan liep weg en ik zag dat hij een stuk touw pakte. Niet weer. ‘Steek je polsen uit’, commandeerde hij. Ik stak ze naar hem uit. Tegenwerken had geen zin. Dat had ik al ondervonden. De vorige keer toen ik tegenwerkte leverde mij dat een harde klap op. Ik voelde het nog steeds branden. Hij bond mijn polsen aan elkaar en liep daarna zonder iets te zeggen weg. Zijn ouders waren dood. Maar wie zorgde dan voor hem? Ik schudde snel die gedachte van mij af. Dat moest hij zelf maar uitzoeken. De klootzak kon echt wel voor zichzelf zorgen. Ik weigerde medelijden met hem te hebben. Een paar minuten later kwam Luuk samen met Esmee de kamer binnen. ‘Sarah, wat zou jij vinden van een trio?’

Ik keek hem met grote ogen aan. Oh nee. Zeker niet.

‘Nee’, zei ik met harde stem.

Esmee keek mij met grote ogen aan en sloeg een hand voor haar mond van schrik.

‘Interessant’, zei Luuk en liep weg. Hij liet Esmee bij mij achter.

‘Wil je mijn polsen los maken?’ Vroeg ik haar.

Ze schudde haar hoofd. ‘Sorry Sarah.’

Ik rolde met mijn ogen. ‘Jezus. Je moet niet opgeven Esmee.’

‘Dat heb ik al gedaan en ik heb er vrede mee. Weet je wat er nu gaat gebeuren? Nu gaat hij Daan halen. En heb je een groot probleem.’

Ik wendde mijn blik van haar af. En inderdaad kwam na een paar seconden Daan de kamer binnen lopen, gevolgd door Luuk. ‘Maar Saartje toch, geen trio?’ Vroeg hij onschuldig.

Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee.’

Ik zag Daan naar Luuk wenken. Luuk pakte Esmee ruw beet en trok haar mee de kamer uit. Nu waren wij weer alleen. ‘En dat weet je heel zeker?’ Vroeg hij en zijn blik werd hard.

Ik knikte. Hij kwam dichterbij en gaf mij een klap in mijn gezicht. ‘Ik denk toch dat er een trio gaat komen. Omdat ik dat wil. Maar dan zonder Esmee. Zij is te lelijk voor mij.’

Ik keek hem al die tijd niet aan. Hij pakte mijn kin stevig vast en draaide mijn hoofd zodat ik hem aan moest kijken. ‘Trio Sarah?’

Weer schudde ik mijn hoofd. Wat minder vastberaden dan net. Dit leverde mij alweer een klap in mijn gezicht op. ‘De volgende klap komt ergens anders, als je opnieuw weigert.’

Ik knikte. Daan liep weg en kwam terug met een zweep. ‘Nogmaals dan, wil je een trio Sarah?’

‘Nee’, zei ik met trillende stem. Vol blijven houden Sarah.

Hij sloeg mij op mijn borst met de zweep. Ik gilde het uit van de pijn. Ik voelde een traan naar beneden stromen. Fack. Dit deed echt zeer. ‘Sarah?’

‘Ja’, snotterde ik.

‘Wat ja?’

‘Ik..wil…een…ttttrio.’ Ik had meteen spijt. Ik zag hoe zijn ogen oplichtten. Ik had sterk moeten zijn. Hij sloeg mij nog eens met de zweep op mijn andere borst. Weer gilde ik het uit van de pijn. ‘Mij tegen spreken heeft geen zin.’

Hij liet mij weer alleen. De pijn aan mijn borsten werd zo langzamerhand ondragelijk. De tranen bleven stromen. Niet alleen vanwege de pijn, maar ook vanwege mijn situatie. Ik wilde naar huis. Ik wilde dit niet meer. Ik wilde naar Samuel.

--------------

Ben er zelf niet heel tevreden over, maar wist niet goed hoe ik het kon verbeteren. :/ Hoop maar dat jullie het leuk vinden!