αттιѕ |√

•⁛•

Ανοίξαμε "μαζί" στην Παραγουχαβάη

"μαζί" ένα μαγαζί

και κάναμε μια νέα αρχή

ένα σινεμά που παίζει μόνο ασπρόμαυρα 

και εμείς γεμάτοι χρώματα κάνουμε όνειρα εκεί

 Θυμάμαι μια ταινία όταν ήμουνα μικρή 

ένα αγόρι στο Λος Άντζελες βρήκε στην αυλή έναν ανθρωπάκο που είχε ξεμείνει στη Γη

και το αγόρι τον βοήθησε να γυρίσει από εκεί που ήτανε

πίσω σε μία πόλη σκοτεινή 

με πλάσματα που οργίαζαν

και έψαχναν κάπου να γωνιάσουν 

 Από κάπου είμαστε και εμείς

 από κάποιο σπίτι

 από κάποιους θηριώδεις κυβερνητικούς

η φύση μου πεθαίνει

τα πουλιά μου διψούν 

οι καρποί μου λιγοστεύουν

και οι πόθοι μου μισητοί  

Κάπως θυμάμαι τότε

που τρώγαμε μια πίτσα μαργαρίτα αραχτοί στον καναπέ 

παίζαμε με τα κομμάτια της

 "μ αγαπά δε μ'αγαπά"

μήπως παίζαμε με εμάς;

αποφάγια που δεν ακούμπησε κανείς

αποφάγια που δεν τόλμησες να γευτείς

Όχι πια έρωτες 

δε σ' αγαπάω πια 

δεν ανυπομονώ πια να σε δω 

και δίπλα σου να κοιμηθώ 

όχι πια δάκρυα 

δε ζηλεύω πια 

Όχι πια θάνατοι,

όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά 

και τα βράδια αγκαλιά 

όχι πια πρόστυχα μηνύματα 

όχι πια γέλια 

και παιχνίδια όταν είμαστε μαζί

δεν ξαναλέω πια πως συνέχεια σε σκέφτομαι,

δεν ξαναλέω πια πως σ' αγαπώ 

γιατί εσύ το ζήτησες,

και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ 

Όχι πια όνειρα 

 πως κάποτε θα ζήσουμε μαζί

εσύ δεν είσαι πια εδώ 

κι εγώ ποτέ δε θά 'μαι εκεί

χαμένοι και οι δυο

στου μυαλού το άβατο μονοπάτι 

δάκρια 

και αναστεναγμοί 

στα κομμάτια να πάνε

μου μαύρισες την ψυχή