αттιѕ |√

•⁛•

Δεν υπάρχει λόγος να υποφέρω,

oύτε καν να προφέρω το όνομά σου 

όταν ξέρω πως με έχεις προδώσει 

και από πήδηγμα με έχεις ισοπεδώσει 

Ήσουν εκείνος που κάποτε αγαπούσα

και από πόνο αιμορραγούσα 

έχεις πια παλιώσει, 

από μία αγάπη μηδενική που έχεις δώσει 

Και εγώ 

μία τσάντα αδειανή,

που πηγαινοερχότανε όποτε είχε νόημα από κάπου να πιαστεί 

η τσάντα φοβόταν πως θα ξεχαστεί,

πως σημασία άλλο δεν θα δεχθεί 

έμεινε μόνη

η σιγή είναι τρομαχτική 

γι' αυτό και φωνάζει 

για να μη νιώθει μοναχή 

ουρλιάζει,

μήπως και καταφέρει από κάποιον ώμο να πιαστεί

για να ξανανιώσει ζωντανή 

Έλεγες ψέματα, 

ψέματα πως ο καμβάς μας θα ολοκληρώνονταν με όρκους μίας ζωής 

έλεγες ψέματα,

ψέματα πως θα με αγαπούσες και πάλι από την αρχή 

έλεγες ψέματα,

ψέματα πως θα ξυπνούσες των φύλλων μου και πάλι την αφή 

Δεν υπήρχε λόγος για υποσχέσεις,

αθώα Ροζαλί 

ήξερες πως θα πονέσεις,

όμως τα χέρια σου βρισκόντουσαν εκεί

όσο και να απομακρυνόσουν,

η καρδιά σου έμενε σπασμένη στο τασάκι του,

πάνω στο σκαμνί 

Αν ήθελες να νιώσεις ότι ένιωθα 

τα μάτια μου δεν αρκούσαν για μια στιγμή 

για εσένα έπεφτα μέσα στη φωτιά

και δεχόμουνα όλα τα πυρά

εσύ τι έκανες για να γίνουν όλα εφικτά,

ενώ με χτυπούσες με μαχαίρια κοφτερά;

Πήρες την καλοσύνη μου για αδυναμία

και από αδυναμία με πατούσες

κι ύστερα την εμπιστοσύνη μου,

μ'αχαριστία χρησιμοποιούσες 

Και τι έμεινε;

μία συνήθεια που μου δένει τα μάτια,

ψάχνοντας απεγνωσμένα το εαυτό μου μέσα σε μπαράκια 

λάθη έκανα πολλά,

για να μάθω πως είναι να πέφτεις στα σκληρά

λάθη έκανα πολλά,

για να κοιτάξω και εμένα για μια φορά

Για εσένα έπεφτα μέσα στη φωτιά,

μα τώρα τέρμα όλα αυτά

για' μένα είναι καιρός τώρα πια,

να πετώ κάθε σκέψη σου μακριά 

χόρτασα προδοσίες αντίο,

τον λαμπρότερο δρόμο τώρα διανύω 

Εσύ κι εγώ ένα πικρό Σάββατο

εσύ κι εγώ κάτω από την μηλιά 

σου είπα πως η σχέση μας τελειώνει,

δεν γίνεται άλλο πια να με ταπεινώνει