𝑃𝑜𝑖𝑠𝑜𝑛 <<𝑇𝑜𝑚 𝑀𝑎𝑟𝑣𝑜𝑙𝑜 𝑅𝑖𝑑𝑑𝑙𝑒>>

Misafir

*Riddle*

Sabah, Sarah'ı ararken bir yandan da bir elimin baş parmağıyla diğer elimin avucunda daireler çiziyordum. İlk başta bunu yaptığımı fark etmesem de farkına vardığım an yapmayı bıraktım. Ancak bilmiyordum ki bu benim için bir çeşit tik olacaktı.

Cebimden, içinde gümüşi bir sıvı bulunan iksir şişesini çıkardım ve iki elimle sıkı sıkı tuttum. Arada bir iksiri çalkalıyor, gümüşi sıvının içinde bulunan hafif kırmızılığın karışmasınu ve yok olmasını bekliyordum. En sonunda Sarah'ı diğer Gryffindor'lu arkadaşlarıyla Büyük Salon'un girişinde konuşurken buldum.

"Sarah" diye seslendim yanlarına geldiğimde. "Özel konuşmamız gerekiyor"

"Sorun yok, onlara anlattım" dedi diğer iki arkadaşını göstererek. Bıkkınlıkla iç çektim, iki aptalın art arda gelecek sorularıyla uğraşmak istemiyordum. Ama gidecek gibi bir halleri yoktu ve onları ikna etmeye çalışarak zaman kaybedecek değildim.

"Küçük bir pürüz haricinde, iksirini hazırladım" dedim sadece Sarah'a bakarak konuşurken. Sağ tarafında dikilen kız olduğu yerde heyecanla kıpırdanmaya başladı, iç çektim ve onu takmamayı denedim.

Sarah ise, gözlerindeki parıltıyı saklamak istercesine başını eğdi. Sanırım erkenden umutlanmak istemiyordu. Evet, yapması gereken de buydu. Ancak benim yanlış yaptığım hiç bir iksir olamazdı, bu pürüzü giderdikten sonra istediği kadar sevinebilecekti.

Sahi, tedaviyi ona verdiğimde ne olacaktı ki? Eskiden yapamadığı ama yapmayı çok istediği şeyleri mi yapacaktı? Sınavlar yaklaştığı için diğerleri gibi harıl harıl ders mi çalışacaktı?

Geleceğe, kendi zamanına geri mi dönecekti?

Peki ben, onun kendi zamanına geri dönmesini istiyor muydum?

Bu soruya cevap vermek istemediğimi fark ettiğimde kafamdaki düşünceleri savmak için iki yana salladım başımı.

"Bugün kütüphaneye daha erken gitmek istiyorum." dedim sert bakışlarımın arasından.

"Elbette, istersen hemen derslerden sonra-"
Sustu, bakışlarını direkt olarak karşıya dikti, hemen arkamdaki giriş kapısına şaşkınlıktan bir karış açılmış ağzı ve gözleriyle baktı. Arkadaşları da onun neyi veya kimi görmüş olabileceğini anlamak için bakışlarını arkama diktiler. Ben de hızla arkama döndüğümde, bize doğru gelen iki kızı hemen tanıdım.

Biri Ravenclaw, ve diğeri Gryffindor cüppeli iki kızı gördüğümde sadece kendimi duyabileceği şekilde fısıldadım isimlerini;

"Luna" dedim Ravenclaw'lu kıza bakarken. "Ve Ginny" diye mırıldandım Gryffindor cüppeli kız Sarah'ın üzerine koşup atlarken. Ortam beni acayip rahatsız ettiğinden, şüpheci gözlerini bana dikmiş 'Kate' denen kıza sert bir bakış gönderip ayrıldım yanlarından.

Gelecekte onu seven arkadaşları ve onu bekleyen bir babası vardı. Elbette iyileşirse geçmişte kalmayacaktı, gidecekti.

'İşime gelir', diye düşündüm hemen. 'İşlerime ve düşüncelerime engel olamaz. Hem kendisi, hem de ben özgür olurum...'

*Lodge*

"Merlin aşkına Ginny! Beni öldürmeye çalışmıyorsundur umarım."

"Hayır, bu o aptal zehrin aptal görevi"
O sırada, Ginny'nin gözlerinin yaşlı olduğunu fark ettim ve hemen gözyaşlarını sildim.

"Dumbledore... Bize geçmişe gitmemiz gerektiğini söyledi. Bir sürü zırva da kattı araya, ne bileyim zaman tekrar etmeliymiş falan filan.. Biz de, bilirsin...öldün sandık!"

"Hey, henüz değil" dedim kafasını okşarken. "Ayrıca birisi, benim için neredeyse tedaviyi buldu."

Ginny anında kendimi geriye attı. "Ne!? Kim?" dedi. Hemen yanımda duran kaskatı kesilmiş Kate'e hızlı bir bakış attım

"Bir.. Arkadaş" dedim. Ginny, "Getirin, alnından öpeyim onu" diye haykırdı resmen. Onun ardından kahkaha attım.

"Hayır, seni öldürür" dedim gülerek. Diğer yanımda duran Millie de kahkaha atınca Ginny ve Luna bakışlarını onlara çevirdiler.

"Hey, sen de kimsin?" dedi Ginny

Kahkaha atan kız, kocaman gülümsemeye devam etti.
"Ben Millie, o da Kate. Sarah'ın bu zamandan arkadaşlarıyız"

Ginny, önce bana 'onlar da mı biliyor' bakışı attı, sanki az önce gelecekten geldiğini bağıran kişi kendisi değilmiş gibi. Hemen ardından, Millie'nin karşısına dikildi ve ona sırıttı.

"Bil diye söylüyorum, onun en yakın arkadaşları bizleriz." Luna ile kendini işaret etti.

"Öyle olabilir, ama yine de beni çok seviyor" dedi Millie, Kate'e kısa bir bakış atarak. O sırada, Kate'i giriş kapısından giren Malfoy'a gözlerini dikmiş bir şekilde bakarken yakalayınca güldü ve "Siz dertleşin falan, bizim işimiz çıktı" diyip Kate'i de alarak yanımızdan ayrıldı. Ginny sırıttı. "Sevdim bu kızı"

Geldiğinden beri ağzını bıçak açmamış olan Luna'ya baktım. Yavaş adımlarla yanına adımladım ve ona sıkıca sarıldım, o anda gözlerini dolduran ve taşma sınırına gelmiş yaşlarını saldı.

"Ağlama lütfen" dedim kollarımı ondan ayırırken.

"Sen... Tedavi mi dedin Sarah? Dumbledore bize tedavi bulamadığını söylemişti..."

"Eh, dediğim gibi. Okulun en iyisi bu arkadaş, ve anlaşılan bayağı bir gelişme gösteriyor panzehir. Ben de kullanmadan önce henüz müdür olmayan Dumbledore'un onayını isteyeceğim zaten" dedim gülümseyerek. O sırada Luna'nın yaşlı gözleri, kocaman açıldı ve göz bebekleri titredi. Ona ne olduğunu sorarcasına baktım, çünkü bu tepkiyi çok iyi biliyordum, daha önce fark etmediği bir şeyi fark etmiş olmalıydı. Ginny de anlamış olmalı ki, şimdi her ikimiz de ona dik dik bakıyor ve konuşmasını bekliyorduk.

"Zaman tekrar etmeli ve yüksek ihtimalle edecek" diye mırıldandı Luna.

İşte o an anlamıştım ben de, Ginny hala şaşkın şaşkın bizi izlerken başımı ellerimin arasına alıp yere çöktüm. Ve çok başka bir duygunun içimi doldurmasını sabırla bekledim; İhanet.

Güvendiğim, hayatımı teslim ettiğim adam olan Dumbledore, zaten benim ölüp ölmeyeceğimi biliyordu. Çünkü aynen 4ay önce olduğu gibi, ben zaten geçmişe gitmiş ve kurtulmak veya ölmek arasındaki sınırı deneyimlemiştim. Bu zamanda da Dumbledore vardı elbette, yani ölüp ölmeyeceğimi zaten biliyordu.

Peki Luna ve Ginny'yi göndermesi, benim öleceğimin bir işareti miydi? Beni gerçeklerden haberdar etmediği için dilediği aptalca bir özür falan mıydı?

Bilmiyordum, ve bildiği halde Dumbledore'un bana hiç bir şey söylemediğini düşündüğüm her dakika beni çıldırtacak gibiydi.