Welcome Home (#Starterliste21)

•VI•

ΗΤΑΝ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ και σωστό είχε νιώσει για πολύ καιρό. Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται πόσο ήρεμη την έκανε να νιώθει να παραδίνεται  στα συναισθήματα της, να μην κρύβει τίποτα, να μην νιώθει τύψεις για αυτά που κρατούσε για τον εαυτό της. Και πάνω απ'όλα την ηρεμούσε το γεγονός πως η Ζάρυα ανταποκρίθηκε απευθείας στο φιλί της.

Δεν ξέρει πόση ώρα είχε περάσει, όταν τα στόματα τους έχασαν εκείνον τον απρόσμενο και απελευθερωτικό δεσμό. Η Ζάρυα την κοιτούσε στα μάτια με ένα ίχνος χαμόγελου.
«Πόσο καιρό ξέρεις;» την ρώτησε απαλά. Η Κάθριν δεν μπήκε καν στον κόπο να υποκριθεί πως δεν γνωρίζει τι εννοεί η φίλη της. Κατάπιε έντονα.
«Όλη μου τη ζωή,» έσπασε τη μάτια τους και κοίταξε ντροπαλά τα δάχτυλα της, που πλέον έπαιζαν με την άκρη της μπλούζας της. «Δεν ήξερα τι ένιωθα για σένα. Νόμιζα ότι ήταν απλά, φιλικά συναισθήματα. Ωστόσο όταν έφυγες...» έκανε μια διακοπή και την κοίταξε πάλι στα μάτια με ένα βλέμμα που υποσχόταν ότι είχε πλέον παραδοθεί στην αλήθεια. Ό,τι έλεγε έβγαινε από την ψυχή της.
«Ένιωσα να φεύγει μαζί κι ένα κομμάτι του εαυτού μου.»

Η Ζάρυα χαμογέλασε και τα δάκρυα που έως εκείνη της στιγμή είχαν φωλιάσει στα μάτια της απελευθερώθηκαν. Και δεν σταματούσαν. Ήταν καθαρτικό αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Τα δάκρυα για  τις αναμνήσεις τους, τη θλίψη του αποχωρισμού, τις υποσχέσεις για αιώνια φιλία, τα χαμόγελα.

«Κάθι,» ξεκίνησε, δεν ήξερε όμως τι άλλο να πει. Ήθελε να της ανοίξει την καρδιά της, να της προσφέρει την ειλικρίνεια που και εκείνη της προσέφερε τόσο αναπάντεχα. Δεν ήθελε να την πληγώσει όμως. Έπρεπε με προσοχή να επιλέξει τις επόμενες κουβέντες της.

«Κάθι, δεν ξέρω τι να πω. Είμαι πολύ μπερδεμένη. Φοβάμαι πως θα σε πληγωσω, γιατί ούτε εγώ ξέρω τι θέλω.»

«Δεν είναι εύκολο, Ζάρυα, να μάθεις  να αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας. Η αυτογνωσία και η αυτοεκτίμηση είναι τα σημαντικότερα όπλα μας -κι όπως όλα στη ζωή- είναι απίστευτα δύσκολο να τα αποκτήσεις,» της ανταποκρίθηκε η Κάθριν με έναν στέναγμο και της έπιασε το χέρι. Κοίταξε έξω. Η βροχή είχε ξεκινήσει. Μερικά ζευγάρια που είχαν βρει καταφύγιο στην ησυχία της νύχτας μέσα στη μέθη τους, κινήθηκαν προς το μπαρ γελώντας.

Ήταν μια κανονική νύχτα. Όχι όμως για την Κάθριν και τη Ζάρυα, που για πρώτη φορά στη ζωή τους έκαναν αυτό που προσπαθούσαν να καταπιέσουν. Έκαναν ένα βήμα προς την αποδοχή των συναισθημάτων τους.