ΣΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34

"Νίκη είσαι καλά;" ακούω την ανήσυχη φωνή της μητέρας μου να με φωνάζει έξω από την πόρτα. Προσπαθώ να σταματήσω...

"Ναι..." καταφέρνω να φωνάξω αδύναμα ανάμεσα στα αναγουλιάσματα. Ανοίγει την πόρτα και έρχεται δίπλα μου. Με βοηθάει να σταθώ στα πόδια μου και στηρίζομαι γερά στον νιπτήρα. Κοιτάζω το χλωμό είδωλο μου στο καθρέφτη και αναστεναζω. Το σιχαίνομαι αυτό το πράγμα. Από παιδί ακόμη, ο εμετός μου άφηνε ένα συναίσθημα λύπης... Θέλω να κλάψω...

"Συγνώμη που σε τρόμαξα μαμά. Κάτι θα έφαγα και με πείραξε."

Άνοιξε το νερό της βρύσης να τρέχει και μου έπλυνε το πρόσωπο χωρίς να μιλήσει. Την ανησύχησα.... Γαμώτο, έπρεπε να τρέξω μέχρι το μπάνιο του δωματίου μου... Ήταν αδύνατον όμως,δεν θα προλάβαινα... Πήρε την πετσέτα δίπλα της και με απαλές κινήσεις μου σκούπισε το πρόσωπο.
"Καλύτερα τώρα." δήλωσε και τα περιποιημένα δάχτυλα της χάιδεψαν απαλά τα δικά μου. Με κοίταξε στα μάτια με συμπόνια και για έναν ανεξήγητο λόγο αισθάνθηκα ενοχή. Λες και μόλις είχε ανακαλύψει κάποια μεγάλη σκανδαλιά μου. Μετακίνησε τα χέρια της στον ώμο μου και με μετακίνησε απαλά.
"Πάμε να καθίσουμε λίγο."

Υπάκουσα αμέσως και σε πολύ λίγο βρισκόμασταν καθισμένες στον μεγάλο μπαρόκ καναπέ που διακοσμούσε το γραφείο του πατέρα μου.

"Γιατί όχι στο σαλόνι;"

"Γιατί εδώ ήμαστε δίπλα στην τουαλέτα... Σε περίπτωση που θέλεις να ξανά τρέξεις προς τα εκεί... Και επειδή εκεί υπάρχει ο κίνδυνος να μας ακούσει κάποιος..."

Την κοίταξα προβληματισμένη. Τι ήθελε να πει; Να πρόλαβε άραγε ο πατέρας μου να της αποκάλυψε την συζήτηση που είχαμε το πρωί στο γραφείο του και την άσχημη κατάληξη που είχε ή να έμαθε και αυτή για την δίκη του Παναγιώτη και θέλει να μου πει τα ίδια πράγματα; Το μυαλό μου μπήκε αυτόματα σε θέση άμυνας. Δεν καταλαβαίνουν και, ούτε πρόκειται να καταλάβουν. Η θέση του γονέα δεν έχει τέτοια οπτική γωνία, όμως το να μαλώσω και με την μητέρα μου αυτή την στιγμή είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω. Αυτή όμως είναι γυναίκα... Και οι γυναίκες λένε, έχουν άλλη θεωρία για τον έρωτα.

"Τι συμβαίνει μαμά;" αποφασίζω να την ρωτήσω, αλλά δεν νιώθω καθόλου έτοιμη να αντιμετωπίσω καμία πιθανή απάντηση.

"Νίκη αγάπη μου, πρέπει να σου κανω μια σημαντική ερώτηση και θέλω να μου απαντήσεις με ειλικρίνεια και χωρίς ντροπή."