Benim Şeytanlarım

Bölüm 8- Başlangıç !

Gözümü açtığımda başım inanılmaz bir şekilde ağrıyordu, etrafıma baktığımda her yer  kan ve  ceset doluydu.
Kanatlarım açılmıştı fakat bir çürümüşünkinden farksızdı , güçsüz ve solgun tıpkı sonbaharda dökülen yapraklar gibiydi.

Karşıma baktığımda ise Daniel, Rose,Serenity bütün klan birer sandalyeye bağlıydı ayak uçlarında ise diğer klanların üyeleri vardı , daha doğrusu cesetleri desem yeridir çünki hepsi ölüden farksızdı !
Sadece bizim klanımızın üyeleri yaşıyordu, nasıl bilmiyorum ama çok zayıf olsa da yaşam enerjilerini hissede biliyordum.
Neler oluyordu burada , en son hatırladığım şey savaş için kura çekimiydi ,sonrasında gözümü bu cehennemde açtığımdı. Birden göğüsümde bir yanma hissettim , sanki kalbimin içinde bir ateş yanıyordu. Acının etkisiyle bağırdığım zaman birinin sesiyle  irkildim;

- Sonunda ,vakti gelmişti.

Birden önümde belirdi , bu Daniel'in bizi uyardığı üçlüden birisiydi fakat kanatlarında bir gariplik vardı. Şu ana kadar gördüğüm tüm şeytanların kanatları sarının tonlarındaydı ama onun kanatları simsiyahtı ve Daniel'ın söylediğinin aksine ruhsal enerjisini hissetmemekten öte fazlasıyla hissediyordum, o kadar güçlü bir enerjiydi ki kafamın ağrımasının sebebinin bu  enerjinin baskısı olduğunu anlamak çok uzun sürmedi , fakat şu anda bu baskıdan çok göğüsümdeki yanma hissi canımı yakıyordu. Ben acı içinde kıvranırken bana baktı ve konuşmaya başladı;

- Merak etme , acını alacağım.

Birden elini göğusüme sapladı o kadar hızlıydı ki acı gelene kadar yaptığı şeyin farkında bile değildim, sonra elini içimden çıkardı ve yanma hisside onunla birlikte yok oldu, yerini göğüsümdeki acıya bıraktı. Acı nın ve enerjisinin verdiği baskı o kadar fazlaydı ki bağıracak gücüm bile kalmamıştı, herşey çok anlamsız geliyordu ta ki göğüsumden çıkardığı şeyi görene kadar, o kan kırmızısı pulu görüne herşeyi hatırlamaya başladım.
Kurada ki son isim bendim!

Savaş alanına çıkar çıkmaz karşımızdsaki adam birden kanatlarını çıkarmıştı, bu oydu.
Siyah kanatlarını gören herkes paniğe kapılmıştı, seyirciler , diğer klanlar hepsi kaçmaya başlamıştı , bense ne olduğundan bi haber etrafımı izlerken Daniel, Rose, ikizler ve Oliver Benim ,Serenity ve Taylor 'ın yanına geldiler, hepsi birden benim önüme geçmişlerdi ;

- Seni koruyacağız Jack, kaç!

Daniel'ın sözlerini duyduktan sonra diyebildiğim tek şeyler;

- Neden ?! Neden benim için durmadan savaşıyor , beni korumaya çalışıyorsunuz ?

-Çünki bu klana katıldığın andan beri sen bizim dostumuzdun , öyle değilimi ?

- Duyduğum sözlerden sonra gözümden yaş gelmeye başlamıştı fakat bu seferki göz yaşlarım korkudan değildi, bunlar bütün hayatım boyunca , beni kabullenen ilk insanları bulmanın mutluluğuydu -her ne kadar insan olmasalarda-

- Çabuk , kaç.

-Göz yaşlarını sildim ve yanlarına giderek;

-Bu sefer kaçmak yok , her zaman peşinizde korunmaya muhtaç bir yavru köpek gibi gezemem, bende savaşacağım!

Klana ilk katıldığım zamanki nin aksine zor bir durumla karşılaştığımızda hepsi beni ailelerinin bir parçası gibi görmeye başlamıslardı.

-Cesaretini taktir ediyorum ama bu seferki durum fark-

Birden karşımızdaki şeytan konuşmaya başlamıştı;

- Yeter!

Birden parmağını şıklattı ve enerjisini serbest bıraktı, baskıya dayanamayarak hepimiz birer birer bayılmıştık. O ana dair hatırladığım son şey o şeytanın bize doğru ağır adımlarla yürümesiydi.
Bütün bu olayları hatırlamıyor sanki yaşıyor gibiydim ta ki bayıldığım ana kadar , hatıralar beynime hücum ederken şeytanın sesiyle zihnim aynı ortama dönmüştü;

- İçindeki o zayıflamış hapsi destekleyen , liderinizin bu pulunu da çıkarttığıma göre artık zamanı geldi .
İçindeki şeytanın uyanma zamanı geldi!Onun için yemek de hazırladım.

Diyerek arkadaşlarımı gösterdi , Bana onları öldürtmeye çalışacaktı !
Onları , bu insanları kaybedemezdim ama içimdeki o şeytan çoktan kontrolü ele geçirmeye başlamıştı , vücudum üzerindeki kontrolü kaybediyordum fakat bu seferki geçici değil temelliydi !

Birden geçmişim gözlerimin önünden geçmeye başladı, tamamen yanlız geçen çocukluğum , insanlar tarafında dışlanarak geçirdiğim hayatım , sonra hayatımdaki en kötü gün olarak düşündüğüm o meleğin saldırısını izlerken farketmiştim ki o gün benim hayatındaki en güzel gündü çünki o gün sayesinde bu klana katılmıştım ve beni koşulsuz kabul eden insanlarla tanışmıştım , benim için ölümüne savaşacak kişiler, şimdi ben onları öldürecektim.

Hayır,Hayır,HAYIR!

Birden gücümü geri kazanmaya başladım , kontrolü elime geçiriyordum. Sonra yavaş yavaş ayağa kalktım.
Bu sırada içime dolan gücü hissede biliyordum. İçime dolan bu enerji o kadar fazlaydı ki o şeytanın enerjisini çoktan ezmişti , karşımda diz çökmüş ve enerjinin baskısından dolayı acı çekiyordu, bu sırada zayıflamış kanatlarımın güçleneceğini düşünürken tam tersine kanatlarım parçalandı ve yere düştü.
Kanatlarımın çıktığı yerden birşeyler kanatlarımı ileri itiyordu. Sonunda kanatlarım yere düştü ve onu ittiren şeyler ortaya çıktı,

Bunlar bembeyaz ve heybetli, melek kanatlarıydı...