He's My Childish Bodyguard

Chapter 1

Veera,

"What!? Dad no.! You already know that I can protect myself.!" galit kong tugon matapos nyang sabihin na kailangan ko ng bodyguard the hell of that.

"Yeah I know that young lady" he answered

"Yun naman pala then why do you need to hire a man that will guard me? You also know that I don't want to be with someone na bibigyan lang ako ng sakit ng ulo" malamig na tugon ko dito.

"My decision is final, and don't forget that I'm still your father so give some respect." He said full of power.  Then I guess I don't really have a choice.

"Fine do what you want but I'll make sure he'll taste hell" cold kong sagot then go to my room.

Damn that bodyguard, why do I need to have that if I can protect myself. I'm not a child anymore. I'm already 17 but still they treat me like a 7 year old kid. Damn this life.

Wala akong ginawa buong maghapon kundi magkulong dito sa kwarto, our maid just gave me food here. Linggo ngayon at bukas ay simula na ng klase. I'm a first year senior high school student. And I think dahil sa bagay na'to kung bakit tuluyan na akong mawawalan ng kalayaan.

Alas tres na ng hapon ng maisipan kong bumaba. Nadatnan ko si dad na nakaupo sa sala kaya dumeretso ako sa kusina para kumuha ng tubig at uminom. After that bumalik ako sa kwarto para magpalit ng damit. Pagkatapos ay bumaba na ulit ako.

Pagbaba ko ay nandon parin sya at nagbabasa ng mga paper works nya. Hindi ko na lang sya pinansin at naglakad patungo sa pintuan palabas. Ngunit nakakailang hakbang pa lang ako ng magsalita ito tsk.

"Where are you going?" Tanong nito

"I don't know" maikli kong sagot

"Remember what I said to you. And don't do stupid things outside." He said na para bang gagawa ako ng masama.

Hindi ko sya sinagot at nag wave lang sa kanya. Tinatamad na kasi akong magsalita. Ito na ang huling araw na makakalakad ako nang mag-isa because for sure tomorrow will become hell dahil meron ng asungot na laging bubuntot sakin.

Badtrip!.

Naglakad ako patungong park tutal malapit lang naman ito sa bahay namin. Naupo ako sa isa sa mga bench at tahimik na pinanood ang mga batang naglalaro habang nakabantay ang kanilang mga magulang. How I wish kagaya rin ng sa kanila ang kabataan ko.

Habang nakaupo ay may biglang tumabi sa akin na bata. And I think nasa seven na sya. Umupo sya sa tabi ko na may dalang dalawang lollipop. Tsk child is always a childish. But I remember my childhood life when I'm just exactly at his age but not like this cause he's childish.

"Ate why are you alone?" Biglang tanong nya sakin at ang lakas ng loob nya para kausapin ako.

"Nothing" Cold kong sagot sa kanya pero sa halip na matakot ay ngumiti lang siya. Tss hanep na bata.

"Your so cold ate but it's okay" Nakangiting sabi nya.

"I'm Josh and I think I'm lost because I can't see my kuya" Dagdag pa na sabi niya pero kahit na ganon hindi pa rin sya naiyak. Kung ibang bata ito baka kanina pa tulo ang sipon nito dahil sa kakaiyak.

"How did you lost? Where's your Kuya?" Tanong ko sa kanya at mas lalo namang lumawak ang ngiti niya.

"I don't know but for sure he is looking for me now so I must stayed in this place for him to easily find me." He said and he's smart because he already know what to do. Siguro samahan ko na lang muna ang batang 'to dito hanggang sa dumating ang kuya nya.