"𝕋𝕌𝕋𝕆ℝ" ʲᵒⁿᵍˢᵉᵒⁿᵍ

045

— art's.

madami nang students ang lumalabas mula sa university, kaya dumadami narin mga tao na nag hihintay dito sa bus stop.

medyo umaambon narin, malakas ang hangin pero buti naka p.e ako. walang liliparin, di ako matatakot na baka sumilip si twinkle.

habang tahimik kong hinihintay si sunghoon, bigla akong may naalala na hindi ko naman na dapat alalahanin shuta naman.

pero spill ko na

wala, naalala ko lang dati na super dalas ko hintayin si jay na sumakay dito sa bus stop na 'to. since nung bigla ko siyang nakasabay sa bus 'non papasok, always ko na siyang hinihintay sumakay dito. hanggang sa wala, di nalang siya bigla nag commute.

skl naman, walang malulungkot.

sa pag lipas ng oras, mas lumalakas yung ambon hanggang sa naging ulan na siya. buti kahit super lakas ng buhos ng ulan, hindi ba ganon kalakas yung hangin.

nabawasan narin yung mga tao dito, since mga nagsakayan na yung iba.

"naabutan na si sunghoon ng ulan. sana may payong 'yon" ay concern. oo, as a friend.

patingin tingin ako sa kaliwa't kanan ko, trying to find sunghoon pero iba ang nakita ko.

"halmeoni?" she looked at me, saka ngumiti.

"eto po payong. mukhang wala kayong dala." i offered my payong, pero she refused to take it.

"ayos lang ako anak—" i take her hand, saka nilagay dun yung payong ko.

sakto may humintong bus.

"mag iingat po kayo pag uwi." sabi ko pagkatapos ko siyang tulungan na makaakyat sa bus.

"sumilong ka na. thank you, nak." we both waved at each other as the bus started to drive away.

mabilis akong sumilong at pinag pagan yung sarili ko.

habang nag papagpag, napansin kong may huminto sa harapan ko. panglalake yung sapatos niya, kaya mabilis kong nilingon si sunghoon—

"jay?" puso, kalma. gago di ako makahinga. parang gusto ko umiyak na ewan

"stop giving your umbrella to someone when you need it too." yung malalim niyang boses na halata mong galit, at.. nagaalala. chosz, as if nagaalala.

inabot niya sakin yung payong niya, saka ako pinatungan ng bimpo sa ulo.

"edi wag mo rin ibigay sakin 'tong payong mo—"

"i'm with oli. may payong siya." kukunin ko na sana yung payong niya, pero nawalan ako ng gana.

"dry yourself. don't be sick, artemis." i feel like crying, literal. i mean.. it felt like year since the last time i heard him calling me that..

gago ka, sinanay sanay mo ko tapos..

"art!" umiwas ako ng tingin kay jay nang bigla kong marinig boses ni sunghoon.

"jay, pre. anong ginagawa mo dito?" nag tinginan lang silang dalawa, hindi usual na jayhoon. shuta, kaya hinila ko na si sunghoon.

"tara na, hoon." tinignan ko si jay.

"ingat kayo ni oli. take care of her." tinignan namin ni jay ang isa't isa for like 5 seconds. i'm trying to read his emotions, pero wala akong mabasa. kasi ang blank ng expression niya.

he looked at sunghoon.

"you take care of her. walk her home."

sa pag talikod ni jay, parang nanghina yung tuhod ko.

our words just now felt like we were saying goodbye to each other.

me telling him to take good care of her, then him telling sunghoon to take care of me.

wow. awts pain talaga everyday

park jongseong, i miss you.. pakyu