KEKEME

62.BÖLÜM

🖤

-ALEV-

Kafamdaki sorularla asla komsantre olamayacağımı bildiğim için ilk önce yuvaya inip ailem hakkındaki sorulara cevap bulmayı planlıyordum.

Saat daha üç civarlarıydı ve ben zamanımı geçirmek için çalışıyordum.

Kapım tıklandıktan sonra içeri can parçalarım girdi.

Evet artık güven sınırımı onlara açmıştım.

Sıla selin yağmur ve arda. Tek ve en candan dostlarımdı.

Hepsi bana sıkıca sarılmışlardı. Ben de onlara. Olan biten ne varsa onlara anlatmasını söylemiştim ardaya.

Emindim artık ortada oyun olmadığına. Bir süre dertleşmiştik.

Onlarda nerdryse benim kadar kırgın kızgınlardı ateşe.

Ateş etrafındakileri yakmıştı ve kendiyle beraber.

Belki pişamndı bilemiyorum. Ama olaa olsa arkadaşları içindir.

Bazen ne kadar tanınmış sevilmiş biri olsam da kendimi aevdiğim adamdan karşılık göremediğim için alçak hissediyordum.

Kullanılmak o kadar ağır bir duyguydu ki. Hele ki o kişiyo deliler gibi seviyorsansa.

Onu unutamama belki bebeğim sebepti ama onu asla affetmeyecektim.

Kararlarımın arkasında duran dostlarımda vardı.

Yağmur aramızda en hassas olan kişiydi. Ateşe çok bağlıydı o.

Ama yine de bir ders vermek istiyordu. Ama unuttuğu bir şey vardı.

Ateşin yaptığı hata yenilir yutulur değildi ve hayat toz pembe değildi.

Ona verilecek ders değil acı olacaktı. Tıpkı benim çektiğim kadar.

Bir süre sonra kızları zorla da olsa kendi şirketlerine yollamıştım.

Döveş ve bebrk bir araya geldiğinde çıldırmışlardı ama ben ilk darbemi sevdiğim adamdan almışken beni başka hiç bir şeyin yıkacağını düşünmüyordum.

Arda:alev...

Ben:arda cidden yoruldum bir de sana seans geçmeyim

Aralarında en inatçı arda çıkmıştı. Anlıyordum benim için endişeleniyordu ama ateşi ölüme terk edemzdim.

Çünkü ben o değildim. Çünkü o acısını hayatta çekmeliydi.

Arda bıkkınlıkla nefes aldıktan sonra kapıya doğri ilerlemişti.

Adresi ne kadar istese de vermemiştim. Tanıyordum işte ardayı.

Kalbini dinleyecekti ve mantık dışı hamlelerde bulunacaktı.

Saat beşe geliyorken işlerimi toparlayıp odamdan çıktım.