မြစ်ပွားနာ [Cancer] (U+Z) [completed]

အခန္း (၈) (zawgyi)

February, 2008

တစ္ေယာက္တည္းရွိေနရင္ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္အတိုင္း လက္ကိုင္ဖုန္းဓတ္ဆက္ဖြင့္ျဖစ္မယ္၊ ၿပီးရင္ကြၽန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ Dunhill အမွတ္အသားပါ Tobacco ကိုတစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ရွိုက္မယ္။စီးကရက္နဲ႕မေရာင့္ရဲနိုင္ရင္ေတာ့စုထားတဲ့ black label ေတြ Regency ပုလင္းေတြထုတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕စေနေန႕ဟာ ဘာမွထူးထူးျခားျခားမရွိဘူး။ သာမန္ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ ညခ်မ္းေလးပဲ။ လူကၿငိမ္ေနသလို စိတ္သည္လည္းၿငိမ္ေနတယ္ဆိုရမယ္။ ၿငိမ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဟိုဟိုဒီဒီေရာက္ေနတုန္းေပါ့။ ခါတိုင္းလို
ျပန္မရနိုင္တဲ့အတိတ္ကိုမတမ္းတမိတာပဲရွိတယ္။

ဆဲမူးလ္လည္း Korea ေရာက္တာတစ္လရွိၿပီဆိုေတာ့ သူႏႈတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့စကားေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုဒုကၡမေပးနိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ခံစားခ်က္ေတြလည္းၿငိမ္က်ေနခဲ့ၿပီ။ အေနနီးလာရင္အနာေဟာင္းလိုျပန္ေပၚလာတတ္တဲ့ အဲဒီ့ခံစားခ်က္ေတြ ေနာက္သုံးေလးႏွစ္အထိေတာ့ ဆက္ၿပီးၿငိမ္သက္ေနလိမ့္မယ္။ဆဲမူးလ္နဲ႕ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆုံဖို႔ သုံးေလးႏွစ္ထက္လည္းပိုၾကာခ်င္ၾကာသြားလိမ့္မယ္။

ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွာလဲ chemical ျပတ္လပ္မႈကိုဘယ္လိုမွ
မတုံံ့ျပန္ၾကေတာ့ဘူး။ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္တုန္းကလို ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈမ်ိဳး ျပန္လည္ခံစားေနရၿပီ။

ဖြင့္တဲ့သီခ်င္းေတြကို ဆန္းစစ္ၿပီးနားေထာင္သူအႀကိဳက္ျဖစ္ေလာက္မယ့္ သီခ်င္းေတြခ်ည္းေ႐ြးဖြင့္ျပတတ္တဲ့ ဖုန္းဓတ္စက္မွာလည္း စိတ္ညစ္ၫူးစရာသီခ်င္းေတြမလႊင့္လာေတာ့ဘူး။ ဒီရက္သတၱပတ္အတြင္း စိတ္ၫူးစရာသီခ်င္းေတြနားမေထာင္ျဖစ္တဲ့ သက္ေသေပါ့။

အခုအခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္ယုံၾကည္ေနတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုေမ့ေနခဲ့တာအမွန္ပါ။ "မုန္တိုင္းေတြၿပီးရင္ေလျပည္ေတြလာမယ္"ဆိုတဲ့စကား။ အားတတ္စရာစကား၊ အားငယ္သူကိုအားေပးၾကတဲ့အဲဒီစကားဟာ ေျပာင္းျပန္လွန္အဓိပၸါယ္ေကာက္ရင္လည္း မွန္တတ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါကိုကြၽန္ေတာ္လုံးဝသတိမရခဲ့တာပါ။