မြစ်ပွားနာ [Cancer] (U+Z) [completed]

အခန္း (၁၂) (zawgyi)

August, 2008

မိုးရာသီကိုငါမႀကိဳက္ပါဘူး။႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာမိုးရာသီဟာလွသေလာက္အျပင္မွာေတာ့အ႐ုပ္ဆိုးပါတယ္။႐ြံ႕ေတြပြတ္ေတြနဲ႕လမ္းကိုျဖတ္ၿပီးထီးေသးေသးေလးနဲ႕ေက်ာင္းသြားရတာဘယ္ေနရာမွာလွေနမလဲ၊မင္းစဥ္းစားၾကည့္။မိုးအရမ္းသည္းတဲ့ေန႕ဆိုေက်ာင္းလည္းေရာက္တစ္ကိုယ္လုံးလဲ႐ြဲ။ေက်ာင္းဝတ္စုံမ်ားမ်ားမရွိတဲ့ငါ့အတြက္အပိုတစ္စုံေက်ာင္းယူလာဖို႔ဆိုတာမျဖစ္နိုင္တဲ့အရာ။ရွိေနတဲ့ေလးငါးစုံကိုပဲတစ္ပတ္လုံးလွည့္ဝတ္ရတာေဆာင္းနဲ႕ေႏြမွာလြယ္သေလာက္မိုးတြင္းမွာခက္တယ္။

မိုးသိပ္မသည္းဘူးဆိုဦးေတာ့၊အကၤ်ီလုံျခည္အနား
သတ္ေလးေတာ့စိုေသးတာပဲ။

ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းဖြင့္စတစ္လႏွစ္လမွာငါအနိုင္က်င့္ခံရတာ အျခားလေတြထက္အႀကိမ္ေရပိုမ်ားတယ္။အရင္ေက်ာင္းတုန္းကငါ့မွာရန္ဖက္မရွိပါဘူး။အတန္းေဖာ္ေတြအားလုံးနဲ႕လည္းအဆင္ေျပတယ္။ဒီေက်ာင္းေရာက္ေတာ့မွငါဘာေၾကာင့္ေျပာင္းလဲသြားရသလဲမသိဘူး။ေဒါသထြက္လြယ္လာတယ္။
ဆက္ဆက္ထိမခံေတာ့ဘူး။ငါ့ကိုစတဲ့လူေတြဆိုစိတ္တိုတိုနဲ႕ေျပာလႊတ္တာ။အဲဒါေတြေၾကာင့္ငါ့မွာရန္သူေတြမ်ားလာတယ္ထင္ပါတယ္။အခုႏွစ္ကေတာ့အဆိုးဆုံးေပါ့။ငါ့ကိုၾကည့္မရတဲ့လူေတြကငါ့ကိုမေပါင္းဘဲေရွာင္ဖယ္ၾက႐ုံမဟုတ္ေတာ့ဘူး။အနိုင္က်င့္ဗိုလ္က်တာေတြပါလာၿပီ။ေက်ာမွာ၊ဝမ္းဗိုက္မွာ၊ရင္ဘတ္မွာအထိုးခံရတာလဲခဏခဏ။အထိုးခံရမ်ားလြန္းလို႔ အနိုင္က်င့္တဲ့လူကိုအေဝးကလွမ္းျမင္ရင္ေတာင္အနာ‎ေဟာင္းထၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးနာသလို။

ငါေရွာင္ၾကည့္ေသးပါတယ္။ဒါေပမယ့္တစ္ေက်ာင္းထဲမွာမွစာသင္ခန္းတစ္ခန္းထဲ အတူတက္ေနရတဲ့အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ကို ငါဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေရွာင္နိုင္မွာလဲ။အခုဆိုစာသင္ခ်ိန္ဆရာရွိေနရက္နဲ႕အထိုးခံရ၊အရိုက္ခံရတာ။ေနာက္ဆုံးခုံအလွည့္က်တဲ့ရက္ဆိုေက်ာင္းေတာင္ထြက္လိုက္ခ်င္တယ္။ေနာက္ဆုံးအတန္းက်တဲ့အလွည့္ေက်ာင္းေျပးရတာလဲမ်ားေနပါၿပီ။ဒီအေၾကာင္းေတြဆရာမေတြကိုေျပာျပဖို႔ငါစဥ္းစားဖူးတာေပါ့။"နင္ကဘာသြားလုပ္မွန္းမွမသိတာ" "ျဖစ္မွာေပါ့ ဆက္ဆက္ထိမခံျဖစ္ေနတာကိုး" "ဟိုကစတာနည္းနည္းသူကမ်ားမ်ား" စတဲ့စတဲ့စကားေတြပဲၾကားခဲ့ရတဲ့မႏွစ္ကအျဖစ္ဟာ ငါ့ကိုသတိေပးတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာေတြကေတာ့ ငါ့ဘက္ကစေရွာင္ၾကည့္ဖို႔ေျဖာင္းျဖတာေတာ့ရွိပါရဲ႕။ ဘယ္သူမွေတာ့ေနာက္တစ္ခါဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ေပးနိုင္ဘူးေလ။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခုခံဖို႔လည္း "ရန္ျဖစ္ရင္ ႏွစ္ဖက္လုံး႐ုံးခန္းပဲ"ဆိုတဲ့စည္းကမ္းကိုေၾကာက္ရေတာ့။၅တန္းတုန္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥကိုလည္းငါဘယ္ေမ့မလဲ။ဗိုလ္က်တာာကိုမခံနိုင္လို႔ခုခံလိုက္ေတာ့ ငါအျပစ္ေပးခံလိုက္ရတယ္ေလ။ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲသူတို႔နားေထာင္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ရန္ျဖစ္ရင္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ဖက္လုံးေကာင္းေကာင္းအျပစ္ခံေပေတာ့ပဲ။ကံဆိုးရင္ငါတစ္ေယာက္တည္းအျပစ္ပုံခ်ခံရတာ။အတန္းေဖာ္ေတြၾကားသာမကဘူး၊ဆရာေတြၾကားမွာလည္းငါမ်က္ႏွာငယ္တယ္။ငါသတိထားမိပါတယ္။သတိမထားမိဘဲဘယ္ေနမလဲေလ။အေမေျပာေျပာေနက် ဆင္းရဲသြားလို႔ဆိုတာေၾကာင့္လားမသိပါဘူး။