Dé Katja de Haen

Voor de show 2

De soundcheck was voorbij. Ze waren met z'n allen naar een soort kantine geloodst, en zaten nu broodjes bal te eten. Mees had falafel in plaats van gehakt. Maxiem, Mira en Lev zongen een liedje, en Donnie maakte het geluid van een trompet met zijn mond. Dat had Katja ook geleerd van Lev, maar ze kende het nummer niet. Net toen ze een ritme op de tafel wou slaan, deed Boaz dat al, en iets ingewikkelders dan zij zou kunnen doen. 'Zo grappig dat ik in de verste verte niet de muzikaalste van ons ben,' zei Katja grijnzend tegen Bart en Jelte.
Die lachten. 'Ja, dat zijn van Beesten, hè,' zei Bart.
'O laat het hen niet horen,' grijnsde Katja.
Bart en Jelte lachten. 'En Lev en Donnie zijn geen van Beesten.'
'Nee, die zijn gewoon veel beter dan jij,' zei Jelte plagerig.
'Ja maar dat is zo,' zei Katja.
Iedereen stopte met zingen. 'Zit jij weer te zeuren?' vroeg Maxiem.
'Ik zeur nooit,' antwoordde Katja.
Iedereen lachte. 'Wat is dit nou weer?' vroeg Katja grijnzend. 'Ik zei alleen dat ik van ons allemaal het minst muzikaal ben.'
'In de hoop dat wij dan zouden zeggen dat dat onzin is?' vroeg Mira.
'Nee, gewoon om ook maar wat te zeggen, maar het spijt me; ik zal het nooit meer doen.'
Duco grinnikte. Katja was blij dat Duco er was. Hij koos altijd haar kant, behalve een paar enkele keren toen zij elkaar net hadden leren kennen, en hij was altijd lief. Het was fijn om hem erbij te hebben. Als ik naar een onbewoond eiland zou moeten en één ding mee mocht nemen, koos ik Duco, dacht Katja. Ze grinnikte om haar eigen gedachte. 'Waar denk je aan?' vroeg Duco.
Katja haalde haar schouders op. Duco pakte nog een broodje. 'Zeg nou,' zei hij.
'Ik denk nergens aan. Ik ben gewoon een gekkie die soms zomaar zit te lachen. Heel raar. Ik zou opgenomen moeten worden.'
Duco lachte en kneep Katja in haar wang.
Ze glimlachte automatisch, zoals altijd als hij dat deed. 'Katja!' riep de stem van Mira.
Katja keek op. 'Ken jij dat nog?'
'Ken ik nog wat?'
'Si, si, si.'
Mira bedoelde een klapspelletje dat Katja ooit geleerd had toen ze een jaar of acht was. Enthousiast stond ze op en liep naar Mira toe. Ze legde de handen in de haren en ze begonnen te zingen en te klappen. Bart, Jelte en Duco moesten erom lachen en Dimitri zat Katja een beetje uit te lachen. 'Ja wat nou, Dimitri,' zei Katja, en ze sprak zijn naam expres op z'n ultra Nederlands uit.
'Katja Schuurman,' zei Dimitri terug.
Zo noemde hij haar altijd als zij hem niet gewoon bij zijn voornaam noemde of er een grapje van maakte.
'Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat zo'n belediging vind,' zei Katja. 'Weet je hoe lekker zij is.'
Duco en Jelte lachten hard. 'Kijk, Jelte lacht mij uit,' zei Katja grijnzend, 'maar Duco lacht omdat hij het ook vindt.'
Nu lachte iedereen. 'Ik lag je niet uit, schatje,' zei Jelte. 'Ik kan toch wel zíén of een vrouw knáp is.'
'Da's waar,' zei Katja.
'Ik lag niet omdat ik het ook vind,' zei Duco. 'Ik lag gewoon om jou.'
'Jij vindt Katja Schuurman niet knap?' vroeg Katja sceptisch en met opgetrokken wenkbrauwen.
'Ik heb een vrouw. Ik let daar niet op,' antwoordde Duco grijnzend.
'O, natuurlijk,' zei Katja cynisch.
Duco lachte en stompte Katja tegen haar schouder. Ze keek naar hem. Hij werd al grijs bij de slapen. Hij werd oud, Duco. Hij was waarschijnlijk ouder dan haar ouders. Katja kon zich een wereld zonder Duco niet voorstellen. Ook niet zonder Bart en Jelte trouwens. Van het hele gezelschap waren alleen Mees en Dimitri jonger dan zij. Voor de rest was iedereen veel ouder. Katja wist niet waarom ze hier opeens aan moest denken, maar het maakte haar wel verdrietig. 'Wat is er?' vroeg Duco opeens.
Katja keek hem aan. 'Niks,' zei ze, en ze sloeg een arm om hem heen.
Hij deed hetzelfde bij haar. Ze liet haar hoofd op zijn schouder rusten. 'Ik hou van jullie,' zei ze zodat iedereen het kon horen.
'Wij ook van jou,' zei Mees snel.
Katja glimlachte naar haar. 'Ik ook van jou, meis,' zei Duco zacht, met zijn grommende stem.
'Weet ik toch,' zei Katja. 'Arme man. Weet jij veel.'
Duco duwde haar van zich af en keek haar aan. Toen lachte hij. Katja grijnsde ook. 'Sorry,' zei ze.
'Bijgoochem kind ben je ook,' grinnikte Duco.
'Je kent me toch.'
Katja's telefoon trilde in haar zak. Ze keek. Het was Paco. *I'll see you tonight💋* stond er.
*yess, can't wait🙃* stuurde Katja terug.
Duco keek overdreven mee op haar telefoon. Katja grinnikte en deed hem snel weg. 'Was dat die Paco?' vroeg Duco.
Katja knikte. 'Ja, sorry,' zei ze.
'Nee, maakt niet uit, lieverd. Wat zei hij?'
'Gewoon dat hij zin had in vanavond.'
'Hij vindt je leu-heuk,' fluisterde Duco plagerig.
'I kno-how,' antwoordde Katja grijnzend.
Duco lachte en sloeg zijn arm weer om haar heen. 'Wil je nou alsjeblieft nooit meer zeggen dat niemand jou leuk vindt,' zei hij opeens serieus. 'Want dat is natuurlijk onzin.'
Katja lachte kort. Weer duwde Duco haar van zich af en hij keek haar aan. 'Ik meen het,' zei hij.
Hij pakte haar bij haar schouders. 'Ik hou ook van jou. Je bent hartstikke leuk.'
Katja lachte, licht ontroerd. 'De pot verwijt de ketel,' grijnsde ze.
Duco schaterde het uit. 'Jij hebt nog nooit gewoon gezegd "ik ook van jou", hè?'
'Dat klopt,' zei Katja. 'Maar het is wel zo, dat weet je toch? Ik weet ook niet waarom ik dat nooit zeg.'
'Dan is het goed,' grijnsde Duco.
Katja giechelde.