（. . . 🌌 ）
━━ . ❪ 𝔬𝔫𝔰𝔯𝔞 ❫ ❛ lütfen, sadece geri dön ❜
🌙 ， ve yağmur
yağmaya başladı.
Kısa sürede sağanağa dönüştü.
Yağmur adeta ağlarcasına yağarken Fl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
—Regulus'a Beni bıraktığın için seni asla affetmeyeceğim
28 haz. 1979
Regulus yorgun bir şekilde odaya girdi. Florence dışarıyı izlediği pencerinin önünden ona döndü. Onu görür görmez telaşla uykulu gözleri açıldı.
"Mon ange" diye mırıldandı Regulus, sesi yorgun çıkıyordu. Florence olduğu yerde öylece kaldı Regulus ona yaklaşırken çok yumuşak adımlar atıyordu . Florence Başını salladı, Çocuk Florence'nin önünde çömeldi.
Gözlerini ondan asla ayırmadı. Fakat Regulus parmaklarına bakıyordu Florence "Bana bak," diye fısıldadı ellerini şefkatla kollarında dolaşıyordu. "Lütfen."
Sesinde bir çatlak vardı ve bu ses kalbinin parçalananmasına neden oluyordu. Regulus kafasını kaldırdı ela gözler ve yeşil gözler buluştu Florence uzun ince parmaklarını sevgilisinin yanağına yerleştirdi.
"Ne oldu sana Reg" , diye yalvardı onu tutarak. İsyan ediyordu artık hergün bir endişe içerisinde yaşamaktan özgür olamamaktan nefret ediyordu. Her gün Regulus eve gelecek mi diye korkmaktan nefret ediyordu. Hogwarts'tan mezun olduklarından beri böyleydiler Regulus gün geçtikte gözlerinin önünde çöküyordu, Gözyaşları hücum etmeye başladı, yanaklarını ısırdı diline metalik bir tat geldi.
"Ben..." Yutkundu gözyaşlarını tutmaya çalıştı sesi titredi. "Gitmem gerek" Florence başını salladı nazikçe ellerini yüzünde dolaştırdı. Kafasını kaldırdı ve gözleri tekrardan buluştu. "Hayır" Dedi gülümsemeye çalışırken. Ne olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu ve olması da istemiyordu. Kötü bir şey olacağını biliyordu ve buna izin veremezdi. Dudağını ısırdı gözyaşları akmaya başladı. "gidemezsin, bana söz verdin bugün birlikte vakit geçirecektik" dedi acıyla gülümserken Regulus'un gitmesini istemiyordu. Nereye gideceğini de umursamıyorsun tek umursadığım onun başına bir şey geleceğiydi.
Regulus acıyla gülümsedi ve kızın kalbinde ki acı katlanarak arttı; "Başka zaman olur mu? Mesela yarın..."
Florence Regulus gibi dizlerinin üstüne çömeldi Florence alınlarını birleştirdi.
" Boş ver her şeyi bırak gidelim kaçalım, lütfen. Daha hayatımızı yaşamadık bile" titrek bir sesle yalvardı.
Regulus ellerine öpücük kondurdu. "Gitmem gerek."
"Peki ya ben Regulus?"
Regulus durdu oda da şimdi hiçbir ses çıkmıyordu sadece ikisinin nefes alış verişleri. "Seni bırakmayacağım" Diye Fısıldadı.
Ne büyük bir yalan!
Genç kızın eli gömleğini buruştururken, daha yakın olmaya ihtiyaç duyarak Oğlanı kendine iyice çekti "Gitme. Biz - hayatımızı yaşamalıyız"
