𝐎𝐍𝐒𝐑𝐀 ，❪ r. black ❫

𝗂𝗏. 𝖻𝖾𝗇𝗂𝗆 𝗂𝖼̧𝗂𝗇 𝗈̈𝗅𝗆𝖾𝗄 𝖽𝖺𝗁𝖺 𝗂𝗒𝗂

—Regulus'a
Sen benim güç kaynağımdın, bu yüzden gün geçtikçe çöküyorum.

3 temmuz 1979

❪ ✉ ❫

Florence kapıyı açtığında gelen zil sesiyle çalışanın ona baktığını az çok hissedebiliyordu. Doğruca en uzakta ki raflara yürüdü ulaştığında ise kararsızlık içinde kalmadan neredeyse her gün aldığı içkilerden aldı. Kasaya ulaştığında ön cebinden çıkardığı mugglerın euro dedikleri parayı çalışanın önüne bıraktı ve dükkandan çıktı.

Elinde muggle biraları ile kulağında çalmaya devam eden şarkıyla kaldırımda yürüdü. Yorgun gözleriyle yanından geçip giden mugglera baktı. Muggler tuhaftılar.

Onlar gördükleri şeylere rağmen sadece inanmak istedikleri şeylere inanan insanlardı. Belki de onlara böyle öğretilmişti. Hayal güçleri sınırlıydı. Florence'nin gözlemlerine göre böyleydiler. Çünkü artık Florence'de onlardan biri haline geliyordu. Yaklaşık altı aydır mugglerın arasında yaşıyordu. Asasını da bırakalı aylar olmuştu. Kim bilir asası neredeydi.

O bundan sonra ne büyü ne de büyücülük dünyası hakkında hiçbir şey duymak istemiyordu.

Adımlarını yavaşlatırken sahile ulaştığını anlamasıyla başını kaldırdı. Karşı kaldırıma geçerken arabaları umursamadı bile. Bu yüzden sinirli sürücülerden ağır hakaretler ve sağır edici korna sesleri aldı.

Kumlara inmesiyle ayakkabılarını kolaylıkla çıkarıp boşta olan eline aldı. En ıssız ve en rahatszı edilmekten uzak yeri bulması uzun sürmedi. Kendini elindekilerle birlikte kuma bıraktı.

Kapşonunu açar açmaz ise sert poyraz yüzüne vurdu, kestiği kısa saçları rüzgarla uçtu.

içkisini yudumladı acı tat  yavaş yavaş ona hoş gelirken başını şişeden kaldırıp batan güneşe çevirdi. içkisinden bir yudum daha alırken eskiden en yakın arkadaşı olan Dorothe'nin uyarılarını duyabiliyordu. Arkadaşının bu uyarılarına asla kulak asmamıştı. Zaten son yaptıkları kavgadan sonra bir daha görüşmemişlerdi. Birkaç ay önceki anılar zihnine hücum ederken Florence gözlerini kapattı.

"Böyle devam edemezsin Florence " 

Hiçbir yerden güneş girmesine izin vermediği odasına, perdenin çekilmesiyle birlikte rahatsız edici güneş odayı aydınlatırken Florence gözlerini kapatıp küfretti. Odada yoğun bir sigara kokusu hakimdi. Florence zar zor ayağa kalktı birkaç saniye dengesini sağlamaya çalıştı başı zonkuluyordu dün normalinden de fazla içmişti. 

"Yaşadığın şeyler çok zor bunu biliyorum Florence ama en yakın arkadaşımıın bu halde olmasını istemiyorum." dedi Dorothe yalvarır bir sesle.

Florence arkadaşının ne demek istediğini anlamadı bile. Şuan tek odağı eşyaların arasında bağımlı olduğu şeyi bulmaktı. Ancak arkadaşı arkasından belirdi. Tam aradığı şeyi bulduğundan arkadaşı kolunu tutup onu almasını engelledi. "Ölmek filan mı istiyorsun sen?!" diye bağırdı sesi tüm evde yankılandı. Florence ona bakmaya tenezzül bile etmeden "İstemediğimi kim söyledi" diye mırıldandı. Hapı alıp yuttu. Arkadaşı ona bağırırken bunu duymamıştı bile. "Hayır hayır, bunu yapamazsın. içkiyi bıraktın şimdi de uyuşturucu mu kullanıyorsun!"

Dorothe ona karşı bağırması bile florence onu kolundan itti. "Defol buradan Dorothe" perdeyi kapatmaya gittiğinde nefesinin altından konuştu.

Arkadaşı peşinden geldi. "Hayır Florence gitmeyeceğim. İyi değilsin" 

Florence arkadaşının yüzüne ilk defa bakıp bağırdı. "İyi olmadığım bende farkındayım!" Arkadaşının yüzünü inceledi. Saçlarında pembe tonu solmuştu mavi gözleri ise ona acır bir şekilde bakıyordu. Ve Florence kimsenin ona acımasını istemiyordu. Asla.

"ve düzelmekte istemiyorum, yapamıyorum tamam mı? Onu unutamıyorum sürekli aklımda. O lanet şeyleri istediğimden mi kullandığımı sanıyorsun? Sadece şarhoş olduğumda onu unutuyorum. bu yüzden bana kimse yardım edemez." Florence gözlerinin yaşardığını hissetti.

Eliyle kapıyı gösterdi "Bir daha gelme. Yoksa kalbini kırarım" dedi arkadaşına bakmadan gözlerini boş duvara çevirdi. Arkadaşının onu bırakma kararı birkaç dakika sürdü. Dorothe odadan çıkıp evden ayrılırken Florence kendini yere bıraktı. Çocukluğundan beri arkadaşı olan Dorothe'yi en sonunda kendinden uzaklaştırmayı başarmıştı.

Florence'nin en yakın arkadaşını son görüşü bu oldu. Arkadaşının onca çabasını geri çevirdikten sonra istediği başarıya ulaşmıştı.

Yalnızlık. Artık kimsesi kalmamıştı.

Florence biten içkisine kuma sapladı. Ayağa kalktı ve karaya usulca vuran dalgalara adımını attı. Ayakları soğuk su ile buluşunca kararmış gökyüzüne baktı. Yıldızları inceledi. regulus şuan oradamıydı? Adının hakkını vermiş miydi?

"Sana ulaşmak neden her zaman bu kadar zorlayıcı olmak zorunda ki sevgilim"

❪ ✉ ❫