ဆိုင္ အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ကုန္ၾကမ္းေတြ ဝယ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေတာ့ ေနေရာင္ ဟာ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေတာင္ ေျပာင္းလဲေနခဲ့ၿပီ။ ကားေနာက္ခန္းမွာ ပစၥည္းေတြကို ေသခ်ာစီစီရီရီထား ႀကိဳးသိုင္းၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အေပၚကေန မိုးကာစအုပ္မိုးၿပီး ႀကိဳးေတြခ်ီလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေတာင္ေပၚလမ္း တစ္ေလ်ာက္လုံး စိတ္ခ်လက္ခ် ေမာင္းလို႔ရၿပီ။ လမ္းမွာ ကိုယ့္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြ နဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ ကို ေနာက္ခန္းထဲထည့္ၿပီး ေနာက္ အိမ္ျပန္ခရီးစတင္လိုက္တယ္။ ပုဇြန္ဆီေရာင္ ေကာင္းကင္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ေမာင္ႏွင္းေနတဲ့ double cab car အနက္ေရာင္ေလးဟာ အေရွ႕ဘက္သို႔ တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္ လူရႈပ္တဲ့ေနရာကို ျပပါဆို လမ္းဆုံလမ္းခြေတြ ကို ျပရမယ္ထင္တယ္။ ၿမိဳျပရဲ႕ အရသာ ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ နားညီးတယ္။ ဒါမယ့္ လူေတြက ၿမိဳ႕ျပကို ႀကိဳက္ၾကတယ္ နားညီးပင္မယ့္ လိုတိုင္းရတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ့္လို တကူးတက တစ္ညအိပ္ႏွစ္ရက္ ေလာက္အခ်ိန္ေပးၿပီး လိုအပ္တာေတြ ဝယ္စရာမလိုဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္လဲ ၿမိဳ႕ျပကို ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။
မီးပြိုင့္ထိပ္က ကြၽန္ေတာ့္ကားေလးဟာ မီးစိမ္းဖို႔ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာ ေစာင့္ေနရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ေနတဲ့ ပြိုင့္က လင္ဗာလ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မီးစိမ္းဖို႔ အၾကာဆုံး မီးနီဖို႔ အျမန္ဆုံး ပြိုင့္လို႔ဆိုရမလား။ နာရီဟာ ၆နာရီ၅၅မိနစ္ ကို ျပေနခဲ့တယ္။ လမ္း ဘယ္ေလာက္ၾကပ္သလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ခုထိ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာဘဲ ရွိေနေသးတယ္။ Coldplay သီခ်င္းကို ညည္းရင္း မ်ဥ္းၾကားက ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြကို လိုက္ၾကည့္ ေနမိေတာ့တယ္။
ပြိုင့္စိမ္းဖို႔ ၅ စကၠန့္အလို မွာ ကြၽန္ေတာ့္ ကားေလးဟာ မီးပြိုင့္ျဖတ္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဒါမယ့္ မီးစိမ္း ျပတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မထြက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ဖုန္းကို နားနဲ႕ပခုံးၾကား ညွပ္ေျပာေနၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကိုပိုက္ လက္မွာလဲ Luggage ဟာ ဂလုံဆန္ရင္း အေမာတေကာ ပြိုင့္ကို ျဖတ္ေျပးေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေပးေနခဲ့မိတယ္။ သူကိုေစာင့္ေပးလိုက္တဲ့ အက်ိဳးက ကြၽန္ေတာ္ မီးနီထပ္မိၿပီး ေနာက္ကားေတြ ဟြန္းဝိုင္းတီးၾကေတာ့တာဘဲ။ ထိုေကာင္ေလးကေတာ့ အေဝးေျပး သြားမယ့္ Bus ကားကို မွီသြားခဲ့တယ္။
YOU ARE READING
The Day I Met You
Short Storyproject အတွက် ရေးပေးထားတဲ့ KookMin Fic လေးပါ။ projectမှာ လုပ်အားဒါန ပါဝင်ခွင့်ရခဲ့တဲ့အတွက် အရမ်းလဲ ဝမ်းသာပိတိဖြစ်ရပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ ဒီကောင်လေး နှစ်ယောက်ကို အရင်းတည်ရင်း ပါဝင်ခွင့်ရခဲ့လို့ အတိုင်းမသိပါဘဲ။ အရေးအသားပိုင်းမှာ လိုအပ်တာလေး...
