MAVİME PEMBE KATTIM (Tamamlandı)

Bölüm 9

Bölüm 9:

Akın tekli koltuğa oturduğu pozisyonda uyandı. Hareketsizlikten her yanı ağrıyordu. Etrafta kimse de yoktu. Banyoya gidip elini yüzünü yıkadı. Mutfağın ışığını açık görünce içeri girdi. Sahra tezgâhın başında sebze doğruyordu. Yan gözle Akın'ın girdiğini gördü. Bir elini beline yerleştirip ona döndü. Akın mahcupluğun dibine vurdu.

"Günaydın... Gerçi gece oldu"

"Yeterince rezil oldum ve utandım. Üzerime gelmesen"

Sahra gülümseyerek "Aç mısın?" dedi.

"Yani... Çok tok değilim. En son dün gece yedim"

"Otur hadi masaya"

"Çok oldum ama"

"Oldun artık, battı balık yan gider"

Akın dudak büküp sandalyeyi çekerek oturdu. Daha gidip oğlunu alması gerekiyordu ama bu anında bitmesini istemiyordu. Konuşmak için doğru zaman değildi fakat minik bir adım atabilirdi. Sessizce yemek yemeye başladılar.

"Çok lezzetli olmuş"

"Afiyet olsun"

Akın derin bir nefes alıp çatalını tabağa bıraktı. İmajı kurtarmak gerekiyor.

"Sahra, ben sürekli içip sarhoş olan biri değilim biliyorsun"

"Biliyorum"

"Kendimi çok suçlu hissediyorum"

"Hissetmelisin, bedenine eziyet ettin"

"Sana karşı suçlu hissediyorum. Yatağında sızdım, koltuğunda devam ettim. Benim yüzümden işe gidemedin. Birde üzerine yemeğini yiyorum"

Sahra bir anda gülmeye başladı.

"Böyle sıralayınca gerçekten durum hiç iç açıcı değilmiş"

Sahra gülmeye devam ederken iyice battığını hissetti. İtiraz barındıran "Sahra..." çıktı dudaklarından.

"Akıncım, sana kızmıyorum, olur öyle arada"

"Gerçekten mi?"

"Gerçekten, boşuna kendini suçlama"

"Can'ı almam lazım"

"Tamam... Öp benim için"

Akın kapıdan çıkarken uzanıp Sahra'nın yanağından öptü. "Can için" diyerek göz kırptı.

**

Volkan'ın günden güne düşen morali etrafını etkilemeye başladı. Tadı tuzu kalmamıştı. İşini görev gibi yapıyor, gülümsemeleri içtenlikten uzak sadece mimik olarak yüzünde duruyordu. Klinikte işi bitince hemen eve gidiyordu. Hayatının hiç bir döneminde yalnızlığı seçmeyen adam, bu ara tek başına oturup uzun uzun balkonunda denizi seyrediyordu.

Doruk, annesinde kalmadığı günler babasının bu halini görerek garipsedi. Nedenini sormak istediğinde babası öyle derin dalmış oluyordu ki yalnızlığı ile arasına giremiyordu.

Hayal ise başka bir âlemdeydi. Tüm odağını kızına vermiş diğer tüm gerçeklerden kendini soyutlamış gibi davranıyordu. İçi çalkantılarla doluydu. Bazen Volkan'a kapıldığı için kızını ihmal etmiş hissediyor bazen bencillik edip Volkan'a haksızlık ettiğini hissediyordu. Sanki herkes haklı, bir Hayal haksızdı. Acımasızca tüm faturayı kendine kesiyordu. Mutluluk isterken neden herkes mutsuzdu?

Arya beklediğinden çok daha kolay okula alıştı. Dışlanır mı, iletişimsiz kalır mı derken Arya arkadaşları ile öyle güzel iletişim kurmuştu ki öğretmeni her gün güler yüzüyle gelişimleri anlatıyordu.