Zawgyi
အမခ်ယ္ေယာင္းရဲ႕ သတင္းကို
စံုစမ္းၾကည့္ေပမယ့္ ေဆးရံုက ဆင္းသြားထဲက
အစအနေပ်ာက္သြားတာေၾကာင့္
ဘယ္ကို လိုက္႐ွာရမွန္း မသိျဖစ္ခဲ့တယ္။
ထယ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးလို႔
ေျပာေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့မွေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပဲေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္သာ သိခဲ့မယ္ဆိုရင္
ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေနေပမယ့္ လက္ခံခဲ့မွာ
မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္သည္။
ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္
ျပန္ျပင္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့မယ့္အတူ
ဆြဲထားၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့ ထယ့္လက္ကို
လႊတ္ခ်လိုက္လို႔လဲ ထူးလာမွာမွ မဟုတ္တာ။
ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေပါက္
ေတာင္းပန္ခ်င္ပါသည္။
ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျဖႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒီရက္ေတြထဲ ထယ့္ကို မေ႐ွာင္မိဖို႔
ႀကိဳးစားေပမယ့္ မ်က္လံုးထဲျမင္လာတဲ့
ကေလးမေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေၾကာင့္
လူက အလိုလို တြန္႔ဆုတ္ေနတတ္တာ။
ဒီစိတ္ႀကီးနဲ႔ပဲ လူက အသက္႐ွဴေနရတာကို
လိပ္ျပာမလံု ျဖစ္ေနသည္။
"ေဂ်ာင္ကု ဘာေတြေတြးေနတာလဲ"
"အမခ်ယ္ေယာင္းအေၾကာင္းပါ
ထယ္ေကာ စံုစမ္းလို႔ရလား"
"အင္း ကိုယ္လည္း လက္လွမ္းမီွသေလာက္
စံုစမ္းထားေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့
ဘာသတင္းမွ မထူးေသးဘူး''
အားရစရာမရိွတဲ့ စကားေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကု သက္ျပင္းသာခ်ၿပီး
အေ႐ွ႕ကိုသာ ျပန္ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။
႐ုတ္တရက္ သူ႔လက္ကို လွမ္းကိုင္တဲ့
ထယ့္ေၾကာင့္ လက္ကို ႐ုန္းမိသြားတယ္။
ေဂ်ာင္ကုရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
"ေဂ်ာင္ကုရယ္ ဘာလို႔ကိုယ့္ကို
အဲ့ေလာက္ေ႐ွာင္ေနရတာလဲကြာ
မင္းရဲ႕ တံု႔ျပန္ခ်က္ေတြတုိင္းက
ကိုယ့္အသဲကို ဓားနဲ႔မႊန္းေနသလိုပဲ
အဲဒါ သိရဲ႕လား..."
"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဒီကိစၥမွာ မင္းနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔
ေျပာထားရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အျပစ္တင္ေနရတာလဲကြာ
ကိုယ့္ကို ယုတ္မာတယ္ပဲေျပာေျပာ
ကိုယ္ကေတာ့ ေနာင္တမရဘူး"
