Het leven - Flikken Maastricht

13

Eva:
We lopen naar het kantoortje en we nemen plaats. Lisa staart voor zich uit. 'Hallo Lisa ik ben Eva.' Glimlach ik lief naar haar. 'H..hoi.' Antwoord ze verlegen. 'Kan je ons vertellen wat er gebeurd is?' Vraag ik haar lief. 'Ik was samen met Lotte... we waren naar de club gegaan samen. Maar in eens was ze weg e... en ze was ook niet bij de wc's.' krijgt ze tranen in haar ogen.

'Ik heb haar overal gezocht maar ze was niet meer binnen dus ik was naar buiten gegaan... en daar sprak een man mij aan of hij mij kon helpen.. dus ik zei met mijn dronken kop zonder er bij na te denken, ja. Ik vertelde dat ik Lotte kwijt was en hij bood aan om te helpen zoeken...m...maar hij was iets anders van plan.' Barst ze in tranen uit. 'Maar jullie moeten Lotte gaan zoeken...ik wil niet dat haar iets overkomt.' Zegt ze.

'Dat beloof ik.' Glimlach ik naar haar. 'Ik ga alvast Lotte proberen te bereiken.' Zegt Marion en staat op en loopt de spreekkamer uit. 'Ben je met die man ergens mee heen gegaan?' Vraag ik aan haar. 'Hij zei dat het met de auto veel sneller ging om te zoeken en met mijn stomme dronken kop ben ik ingestapt verdomme.' Antwoord ze verdrietig en boos. 'En toen?' 'Toen deed hij de deuren van de auto op slot.' Slikt ze.

Ik sta op en loop naar de stoel naast Lisa, ik neem plaats en geef Lisa een Knuffel. 'Het is voorbij rustig maar.' Troost ik haar. 'Wat is er verder gebeurd?' Vraag ik aan haar na de omhelzing. 'Hij...hij euhm..' zucht ze. 'Hij legde zijn hand op mijn bovenbeen en toen raakte ik in paniek. En.. toen..heeft hij me..' barst ze opnieuw in tranen uit.

'Agh meisje toch het komt allemaal goed. Heeft hij je verkracht?' Vraag ik tegen haar. Lisa knikt. Dan komt Marion weer binnen en neemt weer plaats op haar stoel. 'Ik heb Lotte een paar keer geprobeerd te bellen maar ze neemt niet op.' Vertelt Marion. 'Ohh, dan bellen we later nog wel eventjes terug.' Antwoord ik. 'Dat is niks voor Lotte ze neemt altijd op.' zegt Lisa. 'Heb jij een foto van Lisa dan schakelen we amber-alert in.' Vraag ik aan haar. Ze knikt en pakt een foto van hun samen uit haar telefoon hoesje. 'Dit is Lotte.' Zegt ze. Marion slikt

'Heten haar ouders Mark en Elisabeth?' Vraagt Marion. Ik kijk Marion aan maar ze blijft staren naar de foto van Lotte op tafel. Lissa knikt. 'Ik ben zo terug.' Marion staat op en rent de spreekkamer uit en rent naar haar kluisje om haar uniform aan te doen. En rijd daarna met piepende banden weg. Wat doet Marion toch allemaal.

Marion:
Ik stap woedend uit mijn auto en loop naar het huis van Lotte en haar ouders en bel aan. Haar vader doet de voordeur open. 'Godverdomme lot...' maar maakt zijn niet af omdat ik er sta inplaats van Lotte. 'Wat komt u doen?' Vraagt hij nogal agressief. 'Ik zoek lotte. U weet niet waar ze is?' 'Nee! We maken ons helemaal ongerust en ze is niet ' Zegt hij woedend. 'Ik begreep van Lotte's beste vriendin Lisa dat ze samen uit zijn geweest en dat Lotte ineens spoorloos verdwenen is.' Leg ik de vader uit. 'Wat?!'

'Ik zou graag even binnen willen kijken of Lotte hier is.' 'Ik zeg toch dat ze hier niet is ben je van de politie of zo!' Zegt hij boos. 'Ik heb hier vaak in uniform voor de deur gestaan dus doe niet grappig.' Probeer ik binnen te komen. 'Ho ho ho, je komt er alleen in als je dat papiertje bij je hebt.' Zegt hij met zijn wijsvinger tegen mijn lichaam geprikt. Ik duw hem opzij. 'Zit ze hier beneden?' Vraag ik en loop een paar treden naar beneden.

Hij zucht en loopt achter me aan en wil de kelder in lopen maar ik houd hem tegen. 'U blijft daar.' Zeg ik tegen hem. 'Zeg hallo! Dit is mijn huis he.' Zegt hij. 'Ja oké maar ik heb een sterk vermoeden dat ze hier is.' 'Jezus! Ik zeg toch al een paar keer dat ze hier niet is!' Ik wil verder beneden maar ik krijg een zet in mijn rug, ik grijp me net op tijd aan de trapleuning vast. 'Jezus die is normaal!' Ben ik degene die nu boos is. 'Je luisterde niet! Ik zeg toch dat ze hier niet is!' Schreeuwt hij nu zowat.

'Als u nu niet rustiger word dan moet ik u vast boeien aan de trapleuning.' Waarschuw ik hem met mijn wijsvinger. 'Oehh nu word ik bang.' Zegt hij sarcastisch. 'Dus we gaan luisteren of moet ik u vast zetten. Wat kies je.'  Hij zucht en doet zijn armen over elkaar en zucht diep. 'Nou de eerste dan maar.' 'Fijn dank u wel hoor.' Zeg ik ook sarcastisch. 'Agh doe gewoon je fucking werk.' Mompelt hij.

Ik loop verder naar beneden en tref Lotte aan helemaal onder het bloed aan een touw. Ik kniel voor haar neer. 'Jezus Lotte.' Ik voel nog voor een hartslag maar ik helaas voel ik niks. 'OC 3201, ik wil graag het labo en de lijkwagen naar Prinsbertuslaan 32.' Zeg ik door mijn porto. Dan pak ik mijn telefoon en bel Eva.

'Jezus Mar waar ben je?'

'Bij Lotte thuis.'

'Wat doe je daar?'

'Ik ben daar vaker geweest voor huishoudelijk geweld en dat soort meldingen. En ik had een voorgevoel dat Lotte hier zou zijn.'

'En? Is ze daar?'

'Ja.'

'Oke mooi neem haar mee hier naar toe.'

'Dat gaat niet. Ze is dood Eef.'

'Wat?! Dat meen je niet Zeg dat het niet waar is!'

'Sorry het is zo. Ze zit onder de steekwonden.'

'Nee!'

'Kom je deze kant op?'

'Ja ik kom eraan.'

'Ik heb de lijkwagen en labo al gebeld, tot zo.'

'Oke top tot zo.'

Ik hang op en draai me om en zie de vader van Lotte staan met een bebloedende mes. 'Leg dat mes weg nu!' Schreeuw ik tegen hem. Maar hij komt dichter op me af. Ik wil mijn wapen pakken maar dan besef ik dat hij nog op het bureau ligt en dat ik door het haasten ben vergeten mee te nemen. 'Ben je je wapen kwijt? Ahww.'  Hij duwt me tegen de muur en houd het mes met bloed tegen me keel.