ေမရီက႐ွိန္းကိုေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ခုမွာခ်ိန္းထားသည္။ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထပ္ေစာေရာက္သြားေပမယ့္ ေမရီကႀကိဳေရာက္ေနၿပီ။ ေထာင့္နားကစားပြဲကေနေမရီကလက္ေထာင္ျပၿပီး႐ွိန္းကိုေခၚသည္ ။
"ေမ ေကာ္ဖီႀကိဳမွာေပးထားတယ္"
႐ွိန္းကေမရီ႕အေ႐ွ႕မွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေမရီကျပံဳးကာ႐ွိန္းကိုၾကည့္ေနသည္။
"ဘာလို႕အဲ့ဒီ့လိုၾကည့္ေနတာလဲ"
ေမရီကပိုၿပီးျပံဳးလိုက္ကာ ေခါင္းခါသည္။ေနာက္ေတာ့သူ႔အေတြးနဲ႔သူရယ္ရင္း ဖြင့္ေျပာလာေတာ့သည္။
"ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုထိရံုပဲနမ္းတာဟုတ္လား...ယူကေမသိတဲ့လူမွဟုတ္ရဲ႕လား"
"သူကမင္းကိုျပန္ေျပာျပတယ္..?"
ေမရီကရယ္ကာေခါင္းခါသည္။
"ေမသိခ်င္ရင္ဘယ္သူကမေျပာပဲေနႏိုင္မွာလဲ"
"နင္...ဇီ့ကိုမကစားပါနဲ႔ ဇီကနင့္ကိုသိပ္ခ်စ္ရွာတာ႐ွိန္းရဲ႕"
"No 6 ရပါၿပီ႐ွင္"
ေမရီကေနရာကထၿပီးေကာ္ဖီသြားယူသည္ ။ ႐ွိန္းေ႐ွ႕ကိုေကာ္ဖီတစ္ခြက္ခ်ေပးၿပီးသူ႔ေနရာေ႐ွ႕မွာတစ္ခြက္ခ်လိုက္သည္။ ေနရာမွာျပန္ဝင္ထိုင္ၿပီးေကာ္ဖီကိုအရသာခံကာေသာက္လိုက္သည္။
"အင္း...အရမ္းေကာင္းတာပဲ"
"ေမရီ...ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္ရတာလဲ"
ေမရီက႐ွိန္းကိုမၾကည့္ပဲေကာ္ဖီခြက္ကိုပဲျကည့္ေနသည္ ။ ေကာ္ဖီခြက္ကိုေနာက္တစ္ခါမလာတဲ့ေမရီ့လက္ေတြကတုန္ေနၿပီး ေမရီကခြက္ကိုျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။
"သူ....အဆင္ေျပရဲ႕လား...."
"သူကေဂ်ဆင္ဂ်ိမ္းစ္ပဲေလ...အဆင္မေျပလည္းခဏေပါ့..."
"ဒါေပမယ့္ေမရီမင္းမွားေနၿပီေနာ္"
ေမရီက႐ွိန္းကိုေမာ့ၾကည့္ကာၿပီးေခါင္းခါသည္။
"ေမ မမွားဘူး႐ွိန္း...."
Love is...
အရင္ေန႔ေတြထက္ထူးျခားစြာ ေဂ်ဆင္ဂ်ိမ္းစ္ကစားပြဲမွာထိုင္ရင္း စာရြက္ေတြနဲ႕အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာထူထူေထာင္ေထာင္လည္းျပန္ျဖစ္လာၿပီ ။ ဒါေပမယ့္တေန႔ထက္တေန႔အေျခေနေကာင္းလာတာလား၊ ဆိုးသြားတာလားေတာ့ဘယ္သူမွမခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူး ။
