HG 2: Sounds of Submission

CHAPTER 5

CHAPTER FIVE

TUMINGALA siya para lalong makita ang munting bahay sa itaas ng puno. Gawa sa kahoy 'yon at may kahoy din na hagdanan upang makaakyat doon. Nakapalibot sa katawan ng puno ang hagdan at may kulay puting lubid bilang hawakan.

The tree house was built in the hidden part of the mini forest of Hacienda Guerrera.

In front of them is the calm river, the big and small stones on the sides, and on the other side were trees and plants. Sa gitna mismo ng ilog ay may malaking bato na nananatiling matatag sa kabila ng pag-iisa.

Hindi ba kapag naranasan na ng tao ang mamuhay mag-isa, madali na lang para sa kanya ang ipagpatuloy ang buhay nang hindi dumidepende sa iba? Parang matibay na bato sa gitna nang rumaragasang ilog, mananatiling matatag sa kabila ng lahat ng pagsubok.

She was once that rock; alone but tough, regardless of the cruel situation.

Naranasan niyang maging mag-isa simula nang pumanaw ang ina. Ang paglipas ng mga araw pagkatapos ng delubyo ay ang nagturo sa kanya na kung hindi mo tatatagan ang loob mo, tatalunin ka ng kalupitan ng mundo.

"Ang ganda..." Ataliana muttered, amazed with her surrounding.

Zarick stood beside her. His one hand is place at the small of her back.

"Matagal ka ng nagpupunta dito?" Lingon niya sa Senyorito.

Ang atensyon nito ay nasa tanawin nila sa harap. Matangos ang ilong lalo na at naka sideview. Hinahangin ng bahagya ang medyo maalon na buhok, mapula ang labi na madalas na naka-isang linya. At ang mga mata na bagamat madilim, nakakahalina palagi.

The muscles on his arms and the veins that protruds on it making him more rigid and vigorous. Ang gulung-gulungan sa lalamunan ay nagpapatibay lalo ng anyo nito bilang tunay na lalaki. At kapag lumulunok ang ito, hindi niya maiwasan pagmasdan ang pag-galaw niyon.

"Yes. I used to stay here to find peace."

"This is your safe haven then?"

At dinala siya ni Zarick doon? Lumundag ang kanyang puso dahil sa katotohanan na 'yon.

"Yeah."

Gumuhit na talaga ang ngiti sa labi ni Ataliana. Umaga palang pero buo na kaagad ang araw niya.

"Salamat sa pagdala mo sa akin dito. Hindi ko ipagsasabi ang lugar na ito sa iba."

Kung may idadagdag siya sa mga sekreto niya, itong lugar na 'to 'yon. Kailanman ay hindi niya babanggitin sa iba ang tungkol dito para manatiling payapa ang lugar na 'to ng Senyorito.

"Gusto kong maligo muna bago tayo kumain. Ayos lang ba sa 'yo, Zarick?"

Tumango ito na para bang hahayaan lang siya sa mga gusto niyang gawin doon.

Bukod sa pinagpawisan siya kanina dahil tumakbo siya, medyo malagkit din ang pakiramdam sa pagitan ng kanyang mga hita kaya kailangan niya talagang maligo ulit.

"Pwede naman siguro akong maghubad ng damit? Walang ibang tao dito?"

"Ako lang ang makakakita sa 'yo, Ataliana."

Ngumisi siya at nag-umpisa nang alisin ang pagkaka-ribbon ng straps ng bestida niya.

Si Zarick naman ay naupo sa kahoy na upuan doon, sa harap nito ay kahoy din na gawa sa puno at naroon ang bag na dala niya.

"Kapag nagugutom ka, kunin mo lang d'yan sa bag ang pagkain natin," bilin niya at wala sariling hinubad ang bestida sa harap ni Zarick.

Ataliana's face burned when she realized what she just did.