Zawgyi
ေအာက္ပိုင္းဆီမွနာက်င္မႈနဲ႔အတူကိုက္ခဲေနေသာေခါင္းအားကိုင္ကာမုေယာနွိုးထလာသည္။
"အ့ __ကြၽတ္ ကြၽတ္_ ဟင္"
မိမိကိုယ္ ကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့အဝတ္အစားတခုမွ
မရွိေတာ့မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းအတိုင္းသာ။
ေဘးဘက္ကို ၾကည့္မိခ်ိန္မွေတာ့ ညကဟိုအကိုပင္
သူလည္းကိုယ့္လို ပင္အဝတ္မစားမဲ့ေနသည္။
"ဟာ ေဟ့လူ ေဟ့လူ ထစမ္းပါအံုး က်ေတာ္_
က်ေတာ္တို႔ ညကဘာျဖစ္ၾကတာလဲ"
သူေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နွင့္ထိုလူအားပုတ္
ကာနိႈိးေနမိသည္။
"ဟင္__"
လြန္းဝဠာတည္ည ကမျဖစ္အပ်က္အားစဥ္းစား
မိသည္။
"ဟို ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ္အခြင့္အေရး
ယူ သလိုျဖစ္သြားတယ္ တကယ္ေတာင္းပန္ပါ
တယ္ မင္းေက်နပ္ေအာင္ ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးရ
မလဲ"
မုေယာထိုလူအား ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္
စီးက်လာသည္။
"အီးဟီး_ခင္ဗ်ားအခြင့္အေရးယူ တာအေၾကာင္း
မဟုတ္ဘူး က်ေတာ့္လူပ်ိဳဘဝေလးသြားပါၿပီ
ၿဗဲ_"
လြန္းဝဠာတည္တစ္ေယာက္ ေရွ႕တြင္ကေလးတစ္
ေယာက္လို ငိုေနေသာေကာင္ငယ္ေလး အား
ၾကည့္ကာစိတ္ပူသြားရသည္။ထိုေကာင္ေလး မ်က္ရည္ေတြကိုသူမျမင္လို။
"မငိုပါနဲ႔ကြာ မငိုနဲ႔ေနာ္ကိုယ္တာဝန္ယူမွာ ပါကြာ
မငိုနဲ႔ေနာ္"
ေရွ႕ကေကာင္ေလးအား ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းရင္း
သူေျပာလိုက္သည္။
"ဟင့္အင္ ဟင့္အင္က်ေတာ္မယူဘူး ခင္ဗ်ား
ကို"
ရင္ခြင္ထဲမွ ရုန္းရင္းေကာင္ငယ္ေလးက ေျပာလာသည္။
"ဘာလို႔လဲ"
"က်ေတာ္ကတီခက္နဲ႔ေဖေဖ ကိုပဲခ်စ္တာ တျခား
ဘယ္သူမွ မခ်စ္ဘူး ခင္ဗ်ားလည္းမယူဘူး"
တကယ့္ကေလးေလးကြာမိဘအရိပ္မွ တခါမွမထြက္ဖူးဘူးထင္သည္။
"ခုကိစၥကေရာ"
"ဟင့္အင္ ထားလိုက္ေတာ့ နွစ္ေယာက္လံုးမွားလို႔
ျဖစ္တာပဲ က်ေတာ္ကေယာက်ာ္းေလး ဘာမွမျဖစ္ဘူး ခင္ဗ်ားတာဝန္ ယူစရာမလိုဘူး"
YOU ARE READING
မင္းပဲကိုယ့္အခ်စ္ မင်းပဲကိုယ့်အချစ် (Complete)
Non-Fictionအရာအားလံုးကိုခြင့္လႊတ္နားလည္ရတာသိပ္ ပင္ပန္းတာပဲကိုကိုသိလား<3 အရာအားလုံးကိုခွင့်လွှတ်နားလည်ရတာသိပ် ပင်ပန်းတာပဲကိုကိုသိလား<3
