2 თვის შემდეგ :
დღეს ქორწილის დღეა . ძალინ გახარებული ვარ . ჯიმინი თავს მევლება ~ წუთით არ მტოვებს მარტო . ჩვენი შვილი ~~~~ აქამდეც მივიდა ლაპარაკი .
Flashback :
1 თვის წინ :
-ბატონო ჯიმინ . სამწუხაროდ ქალბატომ ელეს სტრესისგან და დაღლილობის გამო მუცელი მოეშალა .
-რატომ მატყუებთ ექიმო . მას არანაირი სტრესი არ გადაუტანია .
-ალბათ არ იცით . არ უთქვამს . მე მითხრა , დომ არაფერი მეთქვა თქვენთვის , თუმცა ახლა დამალვას აზრი არ აქვს . კვირეებია მას სტრესი აწუხებს . საშინელი აზრები აწუხებს _ კონკრწტულად , მას საშინელი სიზმრები აწუხებს . მას ის მოგონებები ახსენდება სიზმრების სახით ~ რომელიც დედამისის სიკვდის ასახავს .
-რას ამბობთ -ლამისაა ტირილი დაეწყო .
-სამწუხაროა ეს ამბავი , თუმცა კარგი ისაა რომ ამ აშლამ არ დააზიანა საშვილოსნოს აპკი . ამიტომ თქვსნ კიდევ შეგიძლიათ შვილის ყოლა .
-*ჯიმინი დადუმებულია , ხმის ამოღებას ვერ ბედავს . თავს იდანაშაულებს იმაში რომ არ იცოდა მსგავსი რამ თავის საცოლეზე .
-ელე , გაიღვიძე ??
-ხო ჯიმინ . რა მოხდა? რატომ წამივიდა გული?
-საყვარელო ~ ახლა რაღაცას გეტყვი , მაგრამ არ ინერვიულო .
-რა ხდება ჯიმინ
-მოკლედ , მუცელი მოგეშალა , თუმცა ჩვენ კიდევ სეგვიძლია შვილი ყოლა . ეს არაა პრობლემა .-ელე დადუნდა . თვალები ჩაუსისხლიანდა , ცრემლი მოადგა , თუმცა ტირილიც არ შეეძლო .
-ჯიმინ ~ ექიმმა გითხრა ხომ ყველაფერი .
-კი ელე
-მაპატიე . დამნაშავე ვარ ყველაფერში . ჩვენი შვილის სიკვდილში . მაპატიე . მაპატიე მაპატიე . მაპატიე .-ძალიან გავნერვიულდი ~ ნელნელა ხმას ვუწევდი და ისტერიკა მეწყებოდა .
-საყვარელო , გთხოვ ნუ მიხდი ბოდიშს . მე გიხდი ბოდიშს რომ რთულ მომენტში შენს გვერდით არ ვიყავი .
Flashback and :
დიახ , ჩვენი შვილი მოკვდა . მაგრამ _ მე ამ აზრს შევეჩვიე . მთავარი ისაა რომ კიდევ შემიძლია შვილის ყოლა . მთავარი ესაა . თან ამ ლამაზ დღეს არ მინდა ტირილი .
