Doctor & Rose

Gerçeğin Peşinde

-Tamam sen içeri gelme, burada bekle beni. Eğer yarım saatten geç gelirsem, ya da ses duyarsan hemen koş. Aslına bakarsan çok da çılgın bir yere benzemiyor, sıradan müstakil bir ev. Ama adamın doktorla ilgili yazdıkları beni ürpertti. Birden yok olmasını falan geçtim, bunu ben de gördüm ama doktorun bin yaşında olduğunu savunmuş. Her ne kadar adam deli olsa da tek kaynağım bu adam. Neyse sen iyi misin?
-...
-Mike?Neyse gelince konuşuruz. Gidiyorum.
-Tamam.
-Neyin atarıysa bu, diye söylenerek arabadan indi Rose. Doktorla ilgili tek kaynağa doğru ilerliyordu. Adamın işe yarar birşeyler bilmesi için içinden dua etti. Çünkü bu işe yaramazsa yapabilecegi başka bir şey yoktu. Küçük bahçeden geçip müstakil evin kapısını çaldı. Rose baş, işaret ve serçe patmağını kıtlattıktan sonra kapı açıldı.
Kırklı yaşlarındaki kadın karşısında gülümseyerek duruyordu. Lacivert bir bluz ve siyah bir etek giymişti. Etek dizlerini anca örtüyordu. Siyah saçları kulak hizasındaydı. Kibar gülümsemesiyle:
- Buyrun, dedi.
- Ben Rose. Nick ile telefonda konuşmuştuk ve..
- Ah evet siz. Siz salona geçin ben eşime haber veriyim, diyerek hem kenara çekilip Rose'a yer verdi hem de sağ eliyle karşıdaki büyük salonu gösterdi.
Rose bir yandan salona ilerlerken bir yandan da Nick diye seslendiği için utanmıştı. Ama bu onun suçu değildi. Telefonda sesi çok genç geliyordu. Hatta eşi kapıyı açtığında Rose, kadını Nick'in annesi sanmıştı. Rose bu genç sesi tekrar duyduğunda salonun kapısına yöneldi:
- Hoşgeldiniz.
- Hoşbuldum. Bay...
- Nick. Bana Nick diyebilirsiniz.
  -Yersiz yere utanmıştı-
- Ah tabi..Nick.
- Siz rahatınıza bakın ben hemen laptopımı getiriyim, diyerek koşarak salondan çıkınca Rose bu yersiz heyecan karşısında şaşırmıştı. Bu adam doktor hakkında ne biliyordu da bu kadar heyecanlıydı?
Salona koşarak geri dönen Nick konuşmaya nefes nefese devam etti:
- Senin dışında daha onlarca kişiyle konuştum, hep onu gördüğünü söyleyen kişiler... Anlatılanlar hep aynı; Mavi bir kulübe, aniden belirmeler, yok olmalar, tam başın sıkıştığında yardıma gelmeler, gizemli konuşmalar ve adının Doktor olduğunu söyleyen bir adam... Bunlar aynı. Ama bir fark var, büyük bir fark. Bahsedilen adam aynı değil. Yani Doktor bir kişi değil, bunlar bir grup olmalı. Ve hepsinin bir Tardisi var, garip ola...
- Pardon? Ne dediniz, Tardis de ne?
- Mavi bir kulübe gördüğünüzü söylememiş miydiniz?
- Evet.
- İşte Tardis o. Doktorların uzay aracı.
- Uzay mı? Ne yani? Onların uzaylı olduklarını mı düşünüyosunuz?
- Siz ne düşünürdünüz?
- Işınlanmayı bulmuş bir grup bilim adamı, doktor.
- Bu bilim adamları ayrıca insanların ne zaman zorda kaldıklarını bilen bir alet de yaptılar o zaman? Ve uzun yaşamanın sırlarını da buldular, çünkü yıllarca aynı tiple kalmak normal bir kremin işi değil.
Rose alayla kendisine bakan Nick'in ifadesiyle bir an durakladı. Bu bakış işini zorlaştırıyordu. Nick ondan cevap beklerken ayağa kalktı ve pencereye doğru ilerledi.
- Kanıtınız var mı?
- Elimde bir çok fotoğraf var. Bak bu 3 fotoğraftaki aynı surat ama aralarında yirmişer yıl var.
Laptobu eline alıp Rose'un yanına gitti. Rose bir an tanıdığı yüzü görünce kıpırdandı.
- Senin gördüğün bu muydu?
- Evet. Yani birisi. Ben üçünün farklı kişiler olduğunu düşünüyorum. İnsan insana benzer.
- Neden uzaylı olma ihtimaline katlanamıyosun?
- Her gün yolda, markette, işte uzaylı görmüyorum.
- Bazı şeylerle zamanla tanışırsın ve sana düşen tek şey alışmaktır.
- Neyse, her şey için teşekkürler. Ben gidiyim, arkadaşım dışarda bekliyor.
- Tamam.
Rose kapıdan çıkıp bahçe kapısına yönelmişti ki arkasından yine o genç sesi duydu:
- Rose
- Efendim
- Onu bir daha görürsen ya da onlardan birini; de ki, Nick bu işi çözmek üzere.
Birden ikisi de gülmeye başladı.
- Tamam Nick, hoşcakal.
Rose gülerek bahçeden çıktı ve arabaya bindi. Hala gülüyordu.
- Ben acıktım  yemek yiyelim mi?
- Tamam.
- Bir karnımı doyurayım, seninle de ilgilenilenicem.