Flowers Of Time (Inspired Series #2)

45

[MESSENGER]

Colin Isaac Tongco

10:44pm

Lopex
Damarsi
Damairx
Fiore, pleass kets meet.

Tongco, alas 10 na. May kailangan ka? I thought okay na 'yung mga sinabi ko kaninang lunch para sa AA natin.

Nasa labas ako ng aoartment niyp

What's with your typing?
Kailangan ko pa atang i decode.

Nasa kabas ako, punta ks dito.

Lasing ka ba?

I don't drink, Lopex. Just comr here

Your typing says it, Tongco.
Fine, I'll be there in a minute.

—

ARIS POINT OF VIEW

Lumabas ako sa gate ng apartment kung saan kami nakatira ng pinsan ko. Nakita ko ang sasakyan niya sa labas. Mukhang naghihintay lang siya sa loob. Kumatok ako sa bintana nang kan'yang sasakyan, binuksan ko ang pinto at pumasok.

Nakahawak ang kamay niya sa steering wheel ng sasakyan at nakasandal ang ulo niya roon.

"I'm here, Tongco," I said.

Ginalaw niya ang ulo niya at liningon ako. His eyes were puff. Did he cry?

Hindi ako nakagalaw dahil sa biglaang pagyakap niya sa'kin. I felt my heart so heavy again. He rest his head on my shoulder and he sobbed.

I didn't say anything. I let him cry on my shoulders, and I don't have any words to say. I'm too speechless. He got me speechless in our situation. Knowing that he cried and went here in my place, it must be something serious.

"A-aris . . . ang sakit . . ." Bulong niya habang nakasandal pa rin ang ulo niya sa balikat ko. "Bakit kailangan ko pang maranasan 'to? Iniwan na niya ako . . . bumalik pa siya rito. Para saan pa, Aris? Ako ba talaga ang binalikan niya o iba?"

I stunned upon his questions.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya. He must be too hurt by the fact that he cried for that girl. Mssyado niyang mahal ang babae. Napangiti ako, sana ay makahanap din ako ng katulad niya. Hinayaan ko siyang umiyak sa balikat ko. Tanging mga hikbi lang niya ang maririnig sa loob ng kan'yang sasakyan.

"Sarili mo naman Colin, sarili mo naman bago ang iba . . ." Bulong ko.

Ironic isn't it? I able to told that words to him but I can't apply it to myself.

Ako naman, ako naman muna . . . sarili ko muna.

I am worrying about what people might see about me that I can't even fight for what I want. That I can't even complain, every time I want to say something, my words will always remain at the edge of my tongue.

"Naiwan sa kanyaang sarili ko . . . paano?" Tanong niya.

"Build yourself again, without her. If that's the only way for you to move forward. You can't move forward if you can't free from the past that kept on chaining you." Kusang gumalaw ang mga kamay ko at niyakap ko rin siya. "We are all stuck into something that stopping us to move forward. Free them, so you can start again."

Napagtanto ko ang mga sinabi ko sa kanya. We are all stuck in the past. Tayo lang din ang makakatulong sa mga sarili natin. Maybe . . . maybe I need to let them free too. Siguro susubokan ko rin.

"Can you promised me one thing, Tongco?" I asked him. Tinanggal niya ang pagkakayakap sa'kin at tinignan ako. "Can you promise me that you'll build yourself again? Even without her, as I do. Free from your past, as I will free myself too." Ang nakaraan ang kalaban niya, habang ako . . . sarili ko mismo.

I realized that I and him are somewhat the same. We can't move forward, because we are letting the past cage us.

Sana tama ang desisyon ko, nakakapagod din pala na lagi nalang akong nasa pagitan ng kasiyahan at kalungkutan. I want to be free too. Gusto ko rin na umalpas.

"Starting tomorrow, we will build and free ourselves again." I patted his shoulder. "I'll go first, it's almost 12."  Ngumiti ako sa kanyaat bubuksan ko na sana ang pintuan ng sasakyan niya pero pinigilan niya ako.

"Thank you, Lopez. Ikaw pa talaga ang inabala ko," wika niya.

"Kailanman ay hindi ka naging abala sa'kin, Tongco," sagot ko sa kanya. "Mauna na ako."

Tuluyan ko ng binuksan ang pintuan ng sasakyan niya. Hinawakan ko ang puso ko. It's beating fastly. Ngumiti ako habang nakatingin sa buwan at mga tala sa kalangitan.

I will try, I will risk.

Perhaps he is someone who's worth risking.

//