Şeytan vazgeçtiği ruhu için pişman olur muydu? Alıştığı ruhsuzluk, başkasının gözlerindeki ruha imrenmiyordu ama o çoktan vazgeçmişti.
Dönüşü yoktu, pişman olmak için çok geçti. Kuyruksuz tilkileri vardı ve ona ruhlarla oynarken yardım ediyorlardı...
Kalabalığın gürültüsünü gömdüğün sessizliğini duyulmaz sanırsın. Bir bakarsın gözlerini kamaştıran ışık sönmüş sessizliğinle aynı dili konuşuyor.
Gothurted - Dark Place
Lana Del Rey - Change
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🗝️
Yalın ayak tam ortasında durduğum çam ormanı ciğerlerimi bayram ettiriyordu. Yalnızdım ve huzurluydum. Aldığım her nefeste huzur hücrelerime işliyordu. Hasret kaldığım duygunun uğradığı ruhum en sevdiği çizme denk gelen bir çocuk gibiydi adeta.
Yavaş adımlarla ormanın kalbine doğru yürümeye başladım. Ayağıma batan çam iğneleri bile güzel geliyordu o an. Kuş sesleri bile olmayan ormanda yavaş adımlarla ilerlerken yüzümden asla gülümseme eksik olmuyordu. Bastığım toprak ritmik bir şekilde yükselip alçalıyor adeta ormanın kalbine yaklaştığımı haykırıyordu.
Aramızda kalan mesafeyi koşarak kapatmak istedim ayağım çalıya takılıp yere düşene kadar. İğneler vücuduma adeta saplanıyordu artık. Tek bir hata bütün güzellikleri beraberinde götürdüğü gibi hissettiğim atışlar yerini artık içimi ürperten bir sessizliğe bırakmıştı.
Sessizlik yarıldı, kulaklarım çıtırdı sesiyle çınladı. Yalnız değildim. Kimdi veya neydi bakmaya korkuyordum. Sessizliği yaran ses kaldıramadığım bedenime yaklaştı. Titriyordum, korkuyordum ama kaçamıyorum. Çığlık atmak için araladığım dudaklarımdan hiçbir ses çıkmıyordu. Dehşetle kendimi sırt üstü çevirdim. O an iki çift gözle karşılaştım.
Rengine karar veremeyen her duyguyu taşıyan gözler ve kızılı ruhuna bulaşmış boş bakışlı ela gözlü tilki iki yanımda gözlerimin tam içine bakıyor, tetikte bekliyordu. Ormanın kalbi bedenimin altında tekledi. Rengarenk bakışlar bana doğru atıldı ve yıkıldığım bedenimi tek eliyle kaldırdı. Bu kadar kolay olan bir şey için dakikalardır acı çekmem berbattı. Ellerinde çözüm varsa en başında neden kaldırmamıştı ki?
Yükselen hırıltı sesine döndüm. Tüyleri dikelmiş tilkinin gözlerinde öfkeden daha lanetli bir duygu vardı. Yerinden fırlamak üzereydi ve rotası tam olarak bizdik. Ölümü hissettim o an. Kan kokusu ciğerlerimi doldurdu. Ölümüm bir tilkinin kızıllığıyla bendenimdeki koyu kırmızı kanı bedenimden yavaş yavaş akıtmasıyla olacaktı. Gözlerimi kapatıp ellerinde çözüm taşıyan adama sığındım. Yalvardım, ağladım, çığlıklar attım. Bütün dünyayı unutup, ölmemek için yalvardım. 'Lütfen' dedim 'bu ellerin güzelliğini ezberlemeden ölmeyeyim'
Sığındığım beden kayboldu. Tilkinin hırıltıları sustu. Biri ağlıyordu. Gözyaşları deprem etkisi yaratıyordu. Sakladığım bedenimi doğrultup arkamı döndüm. Tilki. Ağlıyordu ve ölüyordu. Benden alacağını düşündüğüm kan, ondan akıyordu. Çaresizdi, buna rağmen duvardan farksız bakıyordu. Acısı dile geldi, 'Lütfen' dedi yavaş yavaş ölürken. Vicdanımın sesi beni kanlar dolu bedenine sürüklerken başka bir el bedenimi bir kenara attı.
