Just Youth

Kabanata 33

3 weeks have been passed. Hindi ko rin nakikita ang presensiya ni Linderio. Siguro nga sinunod nga ang gusto kong manyari. Paano ko siya papatawarin kung umiiwas siya sa'kin, kasalanan ko rin naman kung naging ganito kaming dalawa. Kasalanan ko kasi hindi ko siya hinayaan mag-explain kahit na may chance na siyang mag-explain.

Damn those pride I have. Naiinis ako sa sarili ko sa pagiging makasarili at inisip lagi ang nararamdaman ko kaysa sa nararamdaman ng iba.

Hindi ko alam paano ako mag-sisimula nito, bumalik lang lahat sa'kin. "Hoy, okay ka lang?" Zy said. "Oo," I smiled. Bahala na. Hindi ko rin naman matanong si Lyria kung kumusta ang Tito Rio niya dahil baka itanong niya kung bakit kami magkakilala. Tuwang tuwa ang mga estudyante ko ng malaman na ako na ang adviser nila. Alam kong kailangan ko pang pag-husayan sa pagtuturo.

"Kanina ka pa kasi tahimik eh," Lariza said. "Wala lang 'to," I gave her a small smile just to tell her that I was fine. Alam ko naman hindi sila kampante sa sagot ko pero kailangan kong kumagat doon. "Tara bili na tayong pagkain," I said. Aya ko sa kanila sa cafeteria since lunch time naman na.

Gusto pa sana nilang magtanong pero hindi na nila magawa kasi inaya ko na sila sa cafeteria. Alam na ni Lariza na si Paul ang naghatid sa kaniya pauwi noong nag-aya si Caspian mag-inuman. Iyon na din huli kong naka-usap si Linderio.

"Hindi pa ba nagpaparamdam sa'yo," Lariza suddenly asked habang kumakain kami. "Oo baka sinunod niya lang talaga ako, huwag na siya magpapakita sa'kin." I said. "Eh kaya naman pala, baka nga ganoon," Zy shrugged. "Bahala na," I bitterly chuckled.

Talagang ginagagago ako ng tadhana, kahit kailan. Kung kailan ko gustong maging okay ang lahat, ganito pa gagagwin sa'min dalawa.

"Do you miss him huh?" Lariza said. "Hindi, gusto ko na talagang mag-sorry sa kaniya sa nasabi ko noong nag-inuman tayo. Nasaktan ko kasi siya." I simply said. Do I miss him? Yeah that much, hindi! Hindi ko na dapat siya mahal eh. Tangina talaga.

"'Yung totoo lang tayo, do you still love him?" Zy asked. Napa-tingin ako sa kaniya. Hindi ko pa din alam ang sagot kaniyang tanong. "Hindi na," I said. "'Yung totoo Rachel? Hindi mo na ba talaga mahal? O sinasabi mo lang iyan kasi natatakot ka lang ulit," she asked again halatang hindi siya satisfy sa sinagot ko. "Hindi ko alam, magulo," I said na lang para hindi na nila ako tanungin ulit.

"Ganiyan pala talaga kapag adviser ka ng pamangkin," pangungutya ni Lariza. "Ulol," I said. "Hindi mo ba tinanong 'yung pamangkin niya?" she asked. "Why would I? Baka mag-tanong pa iyon sa'kin, hindi ko alam ang isasagot ko. Ano? Ex ko Tito mo ganoon?" I said. And both of them laughed. I growl in frustration with my two crazy friends. "Mas magandang huwag mo na lang sabihin." Lariza said.

Napa-iling na lang ako sa kanila dahil pinagtitripan na naman nila ako.

Bahala na kung magkikita kami. Baka busy lang siya sa business niya. Sabi kasi malago na daw ang business nito. Hindi naman siya dati marunong mag-luto siguro gusto niya talaga siguro ang pagluluto kaya iyon ang napili niya. Hindi ko naman alam na gusto niya pala ang pagluluto at gusto niyang matuto.

At the same point, I was proud of him. I always was. He keeps reaching his dreams until now.

Nang matapos kaming kumain ay bumalik na kami sa faculty room para mag-ayos para sa susunod na klase namin. Nag-retouch na lang ako. Tinapos ko na lang din ang pag-aayos ko at pumunta na sa first class at this noon.

The whole day class went smooth, madali lang talaga sila turuan kasi mga bata pa sila. They are only grade 7 students, they are still adjusting from being high school students. Sila Lariza naman ang tinuturuan ngayon ay ang grade 8 at 10. Nahihirapan daw sila kasi ang ingay nila but they still have a patience to understand.