♀️Παγιδευμένες Ψυχές♀️

3ο Κεφάλαιο

Νεφέλης Pov

Καθώς κοιμόμουν ένας δυνατός θόρυβος με ξύπνησε, ήταν η πόρτα που με βία μόλις είχε κλείσει.
Κοιτάζω το ρολόϊ στο κομοδίνο η ώρα είναι 5:00 το πρωί. Αμέσως σκέφτηκα ότι γύρισε ο Άρης, αλλά τόσο νωρίς?!
Πρίν προλάβω καλά καλά να βγω από την σκέψη αυτή άνοιξε η πόρτα του δωματίου με δύναμη.
Ευθύς αμέσως πετάχτηκα στον αέρα από την τρομάρα μου.
Ήταν ο Άρης, το βλέμμα του ήταν σκοτεινό και άγριο, τα μάτια του γυαλισμένα σαν του λύκου υπό το φως της πανσελήνου, είχε πάρει αυτό το  βλέμμα που τόσο φοβάμαι και τρέμω στις συνέπειες που μπορεί να έχει.
Μαζεύτηκα σαν παιδάκι στην πλάτη του κρεβατιού και με τρεμάμενη φωνή τον ρώτησα.

"Τι έγινε αγάπη μου? Όλα καλά?"
είπα και τον κοίταξα φοβισμένη

Η όψη του άλλαξε αμέσως και με κοίταξε με ένα ύφος άγριο και συνάμα γεμάτο ερωτική επιθυμία σαν να είμαι το θήραμα και αυτός ο κυνηγός.
Η αλήθεια είναι ότι όταν παίρνει αυτό το ύφος θυμάμαι της παλιές εποχές που ζούσαμε που ήταν γλυκός και καλός μαζί μου.
Πλησίασε αργά προς στο κρεβάτι, ήρθε κοντά μου, έβαλε το ένα του πόδι ανάμεσα από τα μπούτια μου αργά και με έπιασε σφιχτά από το λαιμό.
Τα χείλη μας ήταν σε απόσταση αναπνοής, οι ανάσες μας βαθιές και σε αργούς ρυθμούς τέλεια συγχρονισμένες.
Μύριζε αλκοόλ τσιγάρο και γυναικείο άρωμα.
Πριν προλάβω καν να του μιλήσω με έσφιξε περισσότερο στο λαιμό και με βαριά φωνή μίλησε.

"Δεν μιλάς μόνο ρουφάς από εδώ και πέρα, το κατάλαβες?" Είπε χωρίς να πάρει λεπτό τα μάτια του από τα δικά μου

Η καρδιά μου έσφιξε στο άκουσμα των λέξεων που μόλις βγήκαν από το στόμα του.
Ήλπιζα ότι υπήρχε κάτι πάρα πάνω από αυτό κάτι από τα παλιά, ήλπιζα ότι θα ένιωθα έστω για ένα βράδυ τον άντρα που αγάπησα όπως τότε. Ανόητη που είμαι!

"Σε παρακαλώ αγάπη μου, δεν θέλω δεν είμαι πολύ καλά απόψε.
Έλα να κοιμηθούμε αγκαλιά να ξεκουραστείς και εσύ! Σίγουρα θα είσαι κουρασμένος! Θα σου κάνω μασάζ να χαλαρώσεις που σ' αρέσει!" απάντησα με την ελπίδα να σεβαστεί την επιθυμία μου

"Δεν θέλω να κοιμηθώ, θέλω να σε γαμήσω και όταν εγώ θέλω να σε γαμήσω εσύ θα κάθεσαι σαν σωστή πουτάνα με ανοιχτά τα πόδια, το κατάλαβες? " Είπε και τα μάτια του έσταζαν επιθυμία

Μου έριξε μια δυνατή σφαλιάρα στο πρόσωπο με τόση δύναμη που δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου από τον πόνο που ένιωθα στην ψυχή αλλά και στο σώμα. Προσπάθησα να τον σπρώξω μακριά μου, χρησιμοποιώντας όλη μου την δύναμη αλλά μάταια. Συνέχιζα με μανία να τον βαράω στο στήθος με τα χέρια μου ενώ αυτός με βία μου έσκισε το νυχτικό που φορούσα.
Έσκυψε στο κομοδίνο, άνοιξε το πρώτο συρτάρι και από μέσα έβγαλε δύο ζευγάρια χειροπέδες.
Ήμουν τρομοκρατημένη και πληγωμένη ταυτόχρονα, παρόλα αυτά συνηθισμένη σε τέτοιου είδους ακραίες συμπεριφορές.
Τόσο συνηθισμένη που πλέον δεν ξέρω αν έχω αισθήματα μέσα μου, από ένα σημείο και μετά ο πόνος περνάει, τον συνηθίζεις δεν σε νοιάζει πια, φτάνεις σε ένα σημείο που νιώθεις κενός, σε ένα σημείο το οποίο πλέον καταλογίζεις τον εαυτό σου ως ένα αντικείμενο ένα αναλώσιμο αντικείμενο.