Uninvited Witch

Prolog

26 marca 1986r.

 Szczęśliwa wstałam z łóżka i podeszłam do szafy, aby wyjąć ubrania w które miałam zamiar się ubrać. Kiedy ubrana miałam iść do łazienki umyć zęby usłyszałam krzyk z pokoju rodziców czym prędzej pobiegłam do ich sypialni zastając tam wykrwawiające się ciała, widziałam jeszcze jakąś kobietę wychodzącą pospiesznie przez okno, ale byłam cała zesztywniała, aby cokolwiek z tym zrobić. Patrzyłam jak krew rozpływa się po podłodze po przez dźgnięcia w klatkę piersiową i szyję. Zauważywszy w szyi matki złoty nóż z czerwonymi kryształami, jak w transie podeszłam do niego i wyciągnęłam go od razu kierując się z nim do łazienki, aby zmyć z niego krew. Dopiero po tym jak się nim przypadkiem skaleczyłam oprzytomniałam i schowałam go w kuchni, kiedy w tej samej chwili zadzwonił dzwonek do drzwi. Cała drżąc otworzyłam je, a z powodu, że dzisiaj były moje urodziny zaproszeni na nie zostali państwo Weasley'owie, którzy przyszli z dziećmi.

- Co się stało kruszyno? - zapytała ciocia Molly, kiedy zobaczyła moją twarz we łzach.

 Nic nie odpowiedziałam tylko spojrzałam w kierunku sypialni na co ona podeszła sprawdzić, kiedy zobaczyła co się stało zakryła dłonią usta, a jej dzieci poleciały za nią. Po chwili spojrzeli na mnie, a ja nadal wpatrywałam się w drzwi frontowe mieszkania. Słyszałam jeszcze jakieś pytania cioci, ale słyszałam je jak przez mgłę.

1 września 1991r.

- Shelley Valeria! - krzyknęła profesor McGonagall.

 Wyszłam z tłumu małych czarodziei i usiadłam na krześle, gdy na głowę założono mi za duży kapelusz, który zasłonił mi oczy i przez chwilę widziałam wyłącznie ciemność.

- Co my tu mamy... - odezwała się tiara.

- Sprytna, inteligentna, ambitna, przebiegła, czystej krwi... Dużo straciłaś w bardzo młodym wieku - zaczęła tiara.

- Nie ma innego wyjścia... Slytherin! - krzyknęła dokańczając.

20 grudnia 1993r.

- Zrozum, że mugole też mogą uczyć się magii! - krzyknęła Molly.

- Ale zrozum, że oni mnie obrzydzają! I nie toleruje tego, bo na to nie zasłużyli! - krzyknęłam.

 Wtedy załzawiony wzrok Hermoiny padł na mnie i uciekła.

***
Hejka słonka, to moje nowe opowiadanie. Przymykajcie jeszcze oczy na nie, bo idealne to ono nie jest, ale się uczę. Mam nadzieję, że wam się spodoba! Miłego czytania!