ပြဿနာဖြစ်ပြီးတစ်ပတ်အကြာမှာတော့ရန်ပိုင်တစ်ယောက်မရှိမဲ့ရှိမဲ့သတ္တိလေးတေကိုစုလိုက်ပြီးလက်ထဲမှာတော့အလှလေးရဲ့
business cardလေးကိုကိုင်ကာအလှလေးရှိရာသို့လိုက်လာခဲ့တယ်။
At hospital
ဆေးရုံကိုရောက်တာနဲ့ကောင်တာကိုသွားလိုက်ကာ
"ဒီမှာခင်ဗျ"
"ဟုတ်ကဲ့ဘာများကူညီပေးရမလဲရှင့်"
"ဒီမှာDr. ဥာဏ်ရှိလားမသိဘူးဗျ"
"ဪဟုတ်ကဲ့Dr. က...ဟောပြောရင်းနဲ့ဟိုမှာလာနေပါပြီ"
Nurseမလေးညွှန်ရာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့အဖြူရောင်ဂျူတီကုတ်လေးနဲ့အလှဆုံးလူသားလေးဘဝမှာပထမဆုံးရင်ခုန်သံဖြစ်တည်ရာလေး။
ဥာဏ်တစ်ယောက်(ဟိုသူတောင်းစားကငါ့ကိုတာဝန်ယူမယ်လေးဘာလေးအာချောင်ပြီးအခုတော့ခွေးပျောက်ဝက်ပျောက်ပျောက်သွားပြီဒင်းနဲ့တွေ့လို့ကတော့ကားနဲ့ကိုတက်ကြိတ်ပစ်အုံးမယ်။)
တွေးတောရင်းလမ်းလျှောက်လာစဥ်မှာဘဲကောင်တာရှေ့မှာသူကိုပြုံးပြီးရပ်ကြည့်နေသောသူ။ဟိုသူတောင်းစား!!!
မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ကာကျော်သွားလိုက်တော့လက်ကိုအတင်းလာဆွဲသူ
"ကိုကို!!"(wtfငါကအလှလေးကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာပါလိမ့်)
"ဘာ!!!!ဘယ်နားကကိုကိုတာလဲလူမှားနေတယ်မျက်လုံးမကောင်းရင်အာရုံကြောအထူးကုဆီသွား"
"ဟာဗျာမျက်လုံးကောင်းလွန်းလို့ဒီကအလှလေးကိုတွေ့ရတာပေါ့ဗျာ"
"ဘာ!!!မင်းးမင်းငါ့ကိုလူကြားထဲထိအရှက်လိုက်ခွဲနေတာလား"
Nurseမလေးများကလဲစိတ်ဝင်တစားဖြင့်ပြူးပြဲကြည့်နေကြလေသည်။
"ကျွန်တော်ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူးလေကိုကိုကလဲ"
"လိ့ကိုကိုတာလားမင်းကိုငါမသိဘူးငါ့ကိုလွှတ်"
"ဟာဗျာကိုကိုရာအသက်ကြီးတော့မှတ်ဥာဏ်တေပျောက်သွားတာလားကိုယ့်ကိုတက်လုပ်ခဲ့တဲ့သူကိုတောင်မေ့.ဝူးးးဝူးးး"
ပါးစပ်ကိုလက်ဖြင့်အတင်းအုပ်လာသောသူကြောင့်ပြောလက်စများပင်တစ်ဆို့သွားရတယ်။
YOU ARE READING
Give and Take🔞🔞🔞Complete
Short Story+++++ အခန်းတွေပါမှာမို့ ဖတ်ဖို့အဆင်မပြေတဲ့သူများပြန်လှည့်သွားကြပါ အသက်မပြည့်သေးတဲ့ကလေးတွေမဖတ်ကြဖို့မေတ္တာရပ်ခံပါတယါ
