Uitgehuwelijkt

Fikri

Ik werd zwanger van onze eerste kind. Fouad was heel blij en enthousiast. Ik wat minder. Ik probeerde echt van Fouad te houden , maar jammer genoeg is het me niet gelukt. Ik voel helemaal niets voor hem. Ik houd gewoon niet van hem. Z’n moeder kwam dagelijks langs om het huis te inspecteren en te kijken wat ik had gekookt. Ze gedroeg zich echt als een politieagent. Die had ik nou net niet nodig. Ik besprak het met Fouad. Hij kon er niets aandoen. Het was zijn moeder. Hij kon moeilijk tegen haar zeggen , dat ze niet langs mag komen. Zijn moeder en ik leken net water en vuur. We pasten niet bij elkaar. Ze beledigde me heel vaak. Alsof zij alles beter weet. Ik bleef respect hebben. Op een dag was ik het gewoon echt zat. Ik had er schoon genoeg van. Ik pakte me spullen in. Ik was destijds 6 maanden zwanger. Me buikje was al aardig te zien. Fouad zou over half uur thuis komen. Ik had geruim de tijd om me spullen te pakken en weg te wezen. Ik had contact opgenomen met verschillende opvangruimtes. Ik was het letterlijk zat. Ik kon zo niet leven. Met een man waar ik niets voor voelde en een schoonmoeder die zich teveel met onze leven bemoeide. Me telefoon had ik weggegooid, ik wou geen enkele contact meer. Ik zou opnieuw beginnen met me leven. In de opvang had ik het erg naar me zin. Ik volgde ook weer me lessen en kon alles in een jaar halen. In dat jaar was ik ook bevallen van een prachtig zoontje. Fikri. Fouad en me ouders hadden vele pogingen gedaan om me op te zoeken. Ik werd zelfs als vermist vermeld. De politie kwam ook voor me deur. Ik had hen duidelijk uitgelegd en me verhaal gedaan , een week later zaten Fouad en ik in de rechtbank. Fouad probeerde Fikri van me af te pakken en smeekte me om terug te komen. Hij beloofde me een mooie toekomst , maar ik geloofde er niets van. Ik ga mooi niet terug naar dat gevangenis leven die ik bij hem had. Blij en opgetogen liep ik de rechtbank uit, met mijn prachtige zoontje Fikri.